Ooit een van de machtigste figuren binnen de hiphopwereld, tegenwoordig kent bijna niemand Master P nog. Begrijpelijk: de man die in de jaren negentig alle ogen op hem en zijn gouden tank gericht kreeg, is verworden tot een flauwe parodie van zichzelf. Of eigenlijk: een parodie op een parodie op een parodie van zichzelf. Ieder jaar bereikt hij een nieuw dieptepunt - van de verguisde kinderserie op Nickelodeon, via onder meer een beschamende aflevering Dancing with the Stars , naar de twee meest roemloze comeback-tapes vorig jaar. Beide besprak ik overigens op State, waarvoor ik ook dit profiel over zijn vergane glorie schreef en een reportage maakte over mijn Amerikaanse zoektocht naar P. "Je bent een soort altaar voor hem aan het bouwen," zei de vorige hoofdredacteur van deze website tegen me. "Ga er gerust mee door. Al snap ik nog steeds niet wat je nou zo interessant aan hem vindt."
Voor de duidelijkheid: het is geen leedvermaak, waarom ik steeds weer naar P luister. Toegegeven, de muziek is niet goed, vaak zelfs ronduit zwak, maar toch luister ik er met groot plezier naar. Er zijn weinig rappers die ik zo fascinerend vind als Master P. Omdat er niemand is die in zoveel gedaantes - de onervaren straathond, de beroemde multimiljonair, de van zijn voetstuk gevallen labelbaas - zoveel identieke nummers heeft gemaakt. Omdat hij, zonder enig muzikaal talent, een eigen imperium opbouwde dat commercieel gezien nooit is overtroffen. Omdat No Limit heeft aangetoond dat de markt ervan houdt om bedrogen te worden, om steeds weer dezelfde muziek in een andere uitvoering de horen. Omdat het label, zoals het een waar imperium betaamt, niet langzaam is doodgebloed, maar volledig is ontploft. Omdat Master P sindsdien probeert terug te komen, en het tegen beten weten in maar blijft proberen. Van zijn vroegere No Limit-soldiers zijn er inmiddels schrikbarend veel overleden, terwijl andere voorgoed gevangen zitten of volledig van het toneel zijn verdwenen. Voor Master P geldt hetzelfde, al wil hij het maar niet accepteren. Steeds opnieuw probeert hij de schijnwerpers weer op zich te richten, steeds wordt de stilte die volgt indringender. Hoe harder men hem negeert, hoe harder hij schreeuwt dat hij nog steeds aan de top staat. De twee mixtapes die hij in 2012 uitbracht werden door nagenoeg niemand gedownload. Wat zouden andere rappers in zo'n geval doen? Ze zouden beseffen dat hun momentum echt verdwenen is en zich bezinnen op een volgende stap. Wat doet Master P? Hij brengt zo snel mogelijk een officieel nieuw album uit, zijn eerste in bijna tien jaar. The Gift is bij voorbaat gedoemd om volledig over het hoofd gezien te worden. De plaat vormt daarmee in zekere zin de apotheose van zijn verval. Kijk alleen al naar de voorkant: vroeger vielen P's albums op doordat er allerlei goud op te zien was, bij The Gift bestaat de cover vrijwel helemaal uit goud. En dat is exemplarisch voor P's hele werkwijze. Hij probeert zijn vroegere prestaties allemaal te overtreffen, de bedragen zijn groter, de auto's glimmender, de vrouwen mooier, de successen nog overweldigender. Zou hij het zelf werkelijk geloven? Als hij de zoveelste middelmatige dirty south-beat met clichés injecteert, als hij voor de vierde keer in een paar minuten zegt dat anderen zijn plek in de schijnwerpers willen kapen. Het moet haast wel, zo zelfverzekerd klinkt hij steeds weer - de acteur die volledig is samengevallen met zijn rol en niet eens meer weet dat er buiten de filmset nog een hele wereld bestaat. En dat verklaart volgens mij ook waarom deze muziek voor sommigen - voor mij in elk geval - zo bijzonder blijft. Omdat het de amusementswaarde heeft van een doordachte en goed geproduceerde bioscoopfilm. Master P is allang geen serieuze rapper meer, hij is het hiphop-equivalent geworden van de klassieke anti-held, een soort moderne Don Quichote. The Gift is een lang, eentonig album dat van pompende beats, slechte gastverses en goedkope teksten aan elkaar hangt. Elke vorm van zelfreflectie ontbreekt, zelfs in de meer openhartige nummers. Nee, P doet steeds hetzelfde: benadrukken hoe groot hij vroeger was, hoeveel geld hij verdiende - het is het verhaal dat hij al jaren opdient, soms zelfs woordelijk hetzelfde, en toch krijgt hij voor elkaar om bijna ieder nummer een paar warrige statements te maken. "Every day is a good day, even when it rains," rapt hij bijvoorbeeld op 'It's a jungle out there'. En, halverwege 'Lonely Road': "I never look back," terwijl dat natuurlijk precies is wat hij doet, al ruim tien jaar, het grootste deel van zijn carrière is hij nu aan het terugblikken en zichzelf vergeefs aan het optrekken aan oude glorie. Luister je The Gift als een gewoon hiphopproject, van een versleten gangsterrapper die zich weer probeert te bewijzen, valt er weinig plezier aan te beleven. Maar het album kan net zo goed gezien worden als een treffende soundtrack. Een tragisch levensverhaal, een roman in muziekvorm. Geschreven vanuit het perspectief van iemand die maar niet inziet dat zijn tijd gekomen is. Via Twitter liet Master P begin deze maand nog met enthousiaste kreten weten dat hij met The Gift helemaal terug zal komen. En dat de releaseparty een groot spektakel belooft te worden. De flyer , die eruit zag alsof die via paint in elkaar was geflanst, beloofde een release op vrijdag 6 december, met gastoptredens van onder meer Mystikal en Romeo. Op die datum zelf Twitterde Master P zelfs nog trots: "Its Going Down tonight at the Gillespie, Delicious and Mystical on their way Master P bout to shut the city down again." Maar nog geen uur later maakte hij bekend dat de releaseparty werd verschoven naar vandaag, zondag 15 december. Opnieuw verscheen er een goedkope poster, dit keer echter met alleen P erop: de gastoptredens waren stilletjes komen te vervallen. En wat te denken van de locatie? The Gillespie , een plek die volgens haar eigen website helemaal geen poppodium is, maar een zaaltje dat vooral gehuurd wordt voor huwelijken: whether you are planning a wedding ceremony, reception, corporate gathering, or other social celebration, The Gillespie will exceed your expectations . Ik zie het helemaal voor me, hoe P daar aanstaande zondag staat. In zijn eentje. Vroeger had hij een team bij zich en toerde hij het hele land door. Nu staart hij naar een halflege zaal waar gewoonlijk keurige stelletjes trouwen. De werkelijkheid is pijnlijker dan alle verzinsels bij elkaar. The Gift bewijst het. (Geen cijfer)