"This is just a small introduction to the G-Funk era." Het is de tweede zin die Snoop uitspreekt op 'G Funk Intro', aan het begin van zijn legendarische debuut Doggystyle (1993). En inderdaad, het G-Funk-era brak aan met deze onovertroffen eersteling: Dre achter de knoppen zorgde voor een funky, vitaal geheel en Snoop speelde de perfecte gastheer. Maar behalve het begin van een G-Funk-tijdperk, markeerde Doggystyle misschien nog wel meer het begin van een van de grootste hiphopcarrières ooit: die van Snoop Dogg.
Van een ambitieus straatschoffie veranderde hij - met tussenstadia als onvervalste gangsterrapper, goedgemutste refreintjeszanger en doorrookte veteraan - in een van de zeldzame hiphopartiesten die al ruim twintig jaar aan de internationale top staat. Hij heeft zichzelf tot merk gemaakt, iemand die het chillen tot kunst verhief, die zijn schouders er niet voor ophaalt om met wereldberoemde modellen of politici op de foto te glimlachen en die ondertussen precies weet wanneer hij zijn oude straatjargon weer moet gebruiken. Creatief gezien is hij net zo flexibel: de ene keer rapt hij vol overtuiging over rondhangen in het getto, de volgende keer zingt hij een oppervlakkig riedeltje over zweterige seks en discotheken. Country, pop, electro: Snoop vindt geen enkel genre te min, op zijn laatste plaat was hij zelfs veranderd in de reggaezanger Snoop Lion . Toch valt er ook een duidelijke constante in zijn werk de ontdekken: de funk, die was nooit meer zo krachtig en dominant als bij het debuut. Snoops carrière raasde onvermoeibaar verder, maar het G-Funk-tijdperk doofde uit en Snoop kwam muzikaal gezien meer en meer van zijn debuut te staan. Alsof hij dat in één keer wilde compenseren, brengt hij nu samen met Dâm-Funk het album 7 Days of Funk uit. Hoewel, album: platenlabel Stones Throw presenteert deze samenwerking weliswaar met enig aplomb en allerlei sites schrijven over een grootse hiphop-comeback van Snoop, maar in werkelijkheid is 7 Days of Funk eigenlijk meer een veredelde EP. Het project telt zeven nummers, die samen het half uur nauwelijks ontstijgen. De eerste videoclip is overduidelijk zonder enig budget opgenomen en wordt amper bekeken. Nu ja, uiteindelijk doet dit er allemaal weinig toe, want het gaat om de muziek zelf, en die is op 7 Days of Funk absoluut in orde. Om te beginnen zijn de producties toegankelijk, warm en vooral ontzettend effectief. Wie verwacht dat Dâm-Funk het Funk-genre vernieuwt of op z’n minst onverwachts benadert, zal bedrogen uitkomen: de relatief nieuwe producer uit Californië opereert juist helemaal binnen de traditie van het genre. Het resultaat: lome bassen, kletterende drums en diepe synthesizers. De sound gaat terug naar de oude funk, niet zozeer naar de P-Funk van de welbekende George Clinton, het heeft eerder te maken met James Brown of Sly & the Family Stone - en dan is het allemaal net even opgeklokt en nog meer ontspannen gemaakt. Het geeft de muziek iets heel herkenbaars, maar in de meest aangename zin van het woord. 7 Days of Funk is voorspelbaar zonder saai te worden. Traditioneel en tegelijkertijd fris. Ouderwets, maar nergens gedateerd. Dat is overigens niet alleen te danken aan de fijne instrumentaties, maar ook aan Snoop Dogg (voor dit project heet hij overigens Snoopzilla). Want hoe vaak die ook van stijl of invalshoek wisselt, hij blijft een van de meest constante rappers uit de scene. En zijn lome, rustige stijl, die ervoor zorgt dat hij bij sommige beats meer praat dan dat hij rapt, past subliem bij deze funky ondergrond. Zijn stem is haast een extra instrument, zo kalm kronkelt hij zich door de nummers heen. Op sommige momenten krijgt het iets lieflijks. "I just wanna know if you love me," klinkt het bijvoorbeeld in het refrein van '1 Question ' . En in de volgende track, die klinkt alsof het rechtstreeks in de coffeeshop is opgenomen, zingt Snoop meerdere keren op tergend trage wijze: "Let me get you the funk, baby." Nee, de rapper uit Long Beach stijgt nergens boven zichzelf uit, tekstueel zijn de messen niet scherp geslepen en raptechnisch is dit een veredelde herhalingsoefening, maar hoe erg is dat? Oneerbiedig gezien zou je kunnen zeggen dat 7 Days of Funk niets toevoegt aan eerder materiaal. Dat het project pas echt de moeite waard was geweest als er net een of twee ware uitschieters op stonden. Dat er een paar goede gastverses toegevoegd hadden moeten worden, in plaats van het ongeïnspireerde gemompel van Kurupt. Dat Snoop en Dam-Funk, al met al, net iets meer hadden moeten proberen. Allemaal waar, maar muziek hoeft niet altijd fijn geboetseerd of tot in de puntjes uitgedacht te zijn. Toegegeven, 7 Days of Funk klinkt nu eerder als een tussendoortje dan het startschot van een nieuw Funk-tijdperk, maar dan wel als een tussendoortje van het beste soort: beats die zo zomers en ontspannen zijn dat je ze het liefst meteen opnieuw wilt horen, ondersteund door een van de meest innemende en aanstekelijke gastheren denkbaar. (7.0)