Je hebt succesvolle rappers en je hebt supersterren. In de laatste categorie treffen wij hen die ook buiten Amerika de grote hallen gevuld krijgen en bij een niet-hiphop publiek hoge ogen gooien. Gechargeerd gezegd: zij die de Paradiso zijn ontgroeid. Denk aan een Kanye West, een Lil Wayne of een Eminem. Dan zijn daar de artiesten die er tegenaan leunen zoals de Rick Rossen en T.I.'s van deze aardkloot. Hoewel zeer in trek in eigen land, taant de populariteit naarmate ze de sterren en strepen achter zich laten. In deze laatste categorie is de doorloop groot: elk jaar meldt zich een nieuwe lichting en allemaal “zullen ze het helemaal gaan maken.” Uiteindelijk ontbeert het gros de consistentie of het momentum om het daadwerkelijk tot het A-lijstje te schoppen. Maar soms, heel soms treedt er wèl ‘ns iemand toe tot het felbegeerde gilde van wereldsterren. En hoewel hij er nog niet is, bewijst Grammy winnaar Drake zich met Nothing Was The Same overtuigend aspirant. De enige misschien wel.
Al was het maar omdat Drizzy en producerend kompaan Noah “40” Shebib het genre op Nothing Was The Same compleet aan flarden scheuren. Zowel tekstueel als muzikaal. Alleen al de zes minuten durende opener Tuscan Leather kent drie beatswitches – ondermeer Whitney Houston wordt kundig verknipt – waar Drake refreinloos lak heeft aan alle hitconventies: "This is nothing for the radio/ But they'll still play it though/ Cause it's that new Drizzy Drake, that's just the way it go." Het nummer blijkt een recalcitrant startschot voor wat een complexe en grillige vervlechting van triomf en onzekerheid mag heten. Noah “40” Shebib verdient een pluim voor de immense gelaagdheid en variatie in wat op het eerste gehoor kale beats lijken. Een recensent van Rolling Stone maakte adequaat de verbeeldende vergelijking met “fladderend” zeewier op de bodem van de oceaan: de bassen slepen zich prettig voort en de synths meanderen je psychedelisch om de oren. Dit alles sudderend in een onmiskenbaar “early nineties” sausje en met een obscuur akoestisch randje. Zoals we van Drake gewend zijn, staat ook dit album weer vol met introspectieve overpeinzingen, emotionele nostalgie en snobistische hartenpijn - ook op Nothing Was The Same wordt menig ex aangehaald (bijv: “ Courtney from Hooters on Peachtree ”). Drakes gepikeerdheid maakt hem tot een complex karakter. Zijn overwinningsronde kan plots worden onderbroken door een gedetailleerde beschrijving van op zichzelf willekeurige gebeurtenissen uit zijn leven die de luisteraar knap een persoonlijke inkijk geeft in zijn lommerrijke belevingswereld. Illustrerend is hoe de rapper in Connect verhaalt over zijn rit naar een meisje en hoe hij liever niet tankt midden in de nacht, “cause niggas are creaping”. Haaks daarop staat de stoerdoenerij van de eerste single Started From The Bottom. Hoewel qua inhoud wat misplaats: de Canadees zal als jeugdacteur in Degrassi weinig “bottom” hebben gekend, zeker wanneer afgezet tegen collega rappers uit Amerikaanse achterstandwijken, doet de kille straattrack zijn werk en is Drizzy geloofwaardig. Ook zijn nasale stemgeluid en gesproken flow ademen de kilte van thuisstad Toronto; zij waaien als een ijzige verhalenwind tussen de wolkenkrabbers die sleutelkwesties (of personen!) uit Drakes leven zouden kunnen belichamen. De momenten waarop de luisteraar even uit de wind staat en de kraag van zijn/haar winterjas omlaag klapt, vindt hij/zij Drake warm zingend alsof hij lid is van een “nocturnal R&B” band uit de begin jaren negentig. Het is ook exact deze veelzijdigheid in flow en delivery die de rapper tot grootste ster van zijn eigen plaat maken. Hoewel er wel degelijk andere namen opdoemen tussen de credentials - veelal van Drakes eigen label OVO Sounds - zijn ze onzichtbaar en opereert het opperhoofd alleen. Zelfs Jay Z wordt gedegradeerd tot figurant, al was het alleen al om zijn verschrikkelijk slechte bijdrage op Pound Cake/Paris Morton Music 2 (“Cake, cake cake!”). Nothing Was The Same gooit hiermee de deuren open voor liefhebbers van andere muziekstromen en overstijgt daarmee het label rapmuziek. De zelfverzekerdheid waarmee Drake enerzijds de tissues vol huilt en anderzijds stoïcijns aan de straat appelleert, geven het album een zekere spanning mee. Een spanning die de luisteraar gekluisterd houdt en tot voyeur maakt van Drake getroebleerde persoonlijkheid. Het album is zodoende een iriserend aggregaat aan gemoedstoestanden en het is juist die artistieke complexiteit die Drake de aspirant superster maken die hij momenteel is. (8.5)