De show van Macklemore & Ryan Lewis in de Heineken Music Hall is stijf uitverkocht. Poprapper Macklemore bracht al in 2005 zijn debuutalbum uit maar verwierf pas echt succes met The Heist , vorig jaar uitgebracht en geproduceerd door Ryan Lewis. Zijn teksten gaan vaak over zijn jeugd en kijk op de wereld. Tijdens het optreden neemt hij ruim de tijd om daarover te vertellen. Maar voor het zover is beleeft Chance The Rapper zijn vuurdoop op Nederlandse bodem.
In april dit jaar kwam Chance met zijn tweede mixtape: Acid Rap . Niemand kon meer om hem heen. Dat hij een broekie is met zijn twintig jaar oud valt niet op. Zijn debuut op een Nederlands podium doet dat wel en helaas niet vanwege de uitzonderlijke kwaliteit. Want naast een beetje heen en weer springen, geschreeuw en gunshots van zijn dj (DJ Oreo) gebeurt er weinig dat met rappen te maken heeft. Wie een beetje vooraan staat heeft daarnaast pech met geluid: de bas resoneert over bijna al het andere geluid heen waardoor het nog lastiger wordt hem te verstaan als hij wél een paar bars dropt. Na twintig minuten met onder meer tracks als 'Fuck You Tahm Bout', een Harlem Shake-remix en een cover van Kanye West's 'All Fall Down' verlaten de twee het podium. Als Chance daarvan vijf minuten gerapt heeft is het veel. Een valse start of focust hij zich op de show die hij later op de avond in Paradiso geeft? Dat laatste, zo blijkt. In Paradiso staat Chance voor een uitverkochte bovenzaal. Als DJ Oreo al een kwartier als zoethoudertje heeft gefungeerd komt Chance op. Hij heeft er zin in en doet tussen de vele dansjes door een hoop van Acid Rap , wederom 'All Falls Down' en ook 'Gold Digger' van Kanye West. Hij heeft duidelijk meer eigen nummers nodig maar het publiek maalt er niet om. Met blote buik verlaat hij na een krap half uur het podium om dan nog terug te komen voor 'Chain Smoker'. Zo ongeïnteresseerd als hij een paar uur eerder in de bierhal was, zo hongerig was hij in Paradiso. Kort, maar krachtig. Gelukkig doet Macklemore het in de HMH een stuk beter. Honderden meisjes zetten het op een gillen als hij op een plateau uit de grond omhoog stijgt en de meegereisde liveband onder aanvoering van Ryan Lewis 'Ten Thousand Hours' inzet. Het theatrale begin blijkt geen grootheidswaanzin, integendeel. Hij is een popartiest die de kneepjes van het vak beheerst en heeft besloten dit vanaf de eerste seconde te bewijzen. Er volgen wat clichés over hoe te gek Amsterdam wel niet is en hoe goed iedereen gekleed is. Dan ziet de zanger iemand met een bontjas: "You know, we're like family. And you know what family does? They trade clothes." De bontjas belandt al snel op het podium en vervolgens om de schouders van Macklemore. Niet geheel toevallig komt dan ' Thrift Shop ' en dwarrelt er gouden confetti uit het plafond. De toon is gezet. Het contrast met de feestvreugde van 'Thrift Shop' is groot, als de frontman vervolgens vertelt over hoe hij door onder meer van het spelen van GTA afkickte. Applaus volgt en een a capella-versie van 'Otherside' is het gevolg. Macklemore laat hiermee horen dat er achter de poppenkast iemand schuilt die wel degelijk talent heeft en bouwt zo ook subtiel een rustmoment in de set in. En dat is nodig. Niet alleen voor iedereen om even op adem te komen, maar de zanger wil zijn populariteit duidelijk gebruiken om de wereld beter te maken. “The fight against homophobia is the biggest civil rights movement of our generation.” Met deze woorden wordt de hit 'Same Love' ingeluid, waarmee het duo een wereldwijd politiek statement maakt. Gelukkig is Macklemore niet alleen de onderwijzer en kan er ook gefeest worden. Tijdens 'Can’t Hold Us' vallen er ballonnen en slingers naar beneden en stuiteren zelfs de meegereisde ouders in het publiek op en neer. Hij doet nog even een Lady Gaga’tje door zich binnen een minuut in een cowboypak te hijsen voor 'White Walls' en perst 'Wing$' er ook nog even uit waarna de reguliere set er opzit. Getooid met dezelfde rare pruik als in de videoclip van 'And We Danced' betreedt Macklemore dan nog één keer het podium. Het toegift begint letterlijk met vuurwerk en daarna met uitzinnige dankwoorden: “Thank you Amsterdam, for letting me ride your bikes, naked. Thank you Amsterdam, for letting me go to your coffeeshops, naked.” Na 'Irish Celebration' en nog een keer 'Can’t Hold Us' zit het er dan toch echt op. Macklemore is het schoolvoorbeeld van The American Dream. Hij zat in de shit, vond een uitweg en besloot iets van zijn leven te maken. Voor volle zalen over de hele wereld voert hij zijn optredens op met alle toeters en bellen die daarbij horen. Als jongere luisterde hij veel naar artiesten als Wu-Tang Clan en Talib Kweli en besloot al snel dat hij met zijn eigen muziek een jonger publiek wilde bereiken. Als hij zichzelf als voorbeeld voor de jeugd ziet mag hij dat op deze manier gerust nog een paar jaar blijven. Vanwege strenge eisen aan fotografen in de Heineken Music Hall, is er alleen beeld van Chance the Rapper in Paradiso.