Is het niet de cameo van Miley Cyrus in Fame , dan was het wel de controversiële single Control waarmee Big Sean zich naar de aanloop van Hall of Fame in de kijker speelde. Uiteraard werd Sean in de zevenminuten durende track compleet overschaduwd door Kendrick Lamar, maar de associatie lag er in ieder geval. Hoewel Control vanwege sample-clearance niet op het album staat, gaf het de jonge rapper genoeg momentum voor zijn langverwachte tweede studioalbum Hall of Fame . Een plaat waarop Sean wederom overtuigt en duidelijk wordt waarom grootmeester West het getalenteerde veulentje uit Detroit ook alweer in zijn GOOD Music-stal heeft opgenomen.
In een notendop: Hall of Fame is eigenlijk een grote lofzang aan het veelbewogen leven van een popster met een optimistisch en autobiografisch randje. Het autobiografische zit ‘m in de veelvuldige referenties aan Seans jeugd in Detroit, zijn ex-vriendin Ashley en zijn dankbaarheid voor zijn succes. Illustratief is opener Nothing Is Stopping You , waarin de rapper verwijst naar zijn intuïtie voor slagen en hoe hij zich laaft aan de geneugden van een financieel onafhankelijke - “What you know about having faith / In something you can’t see, tell me how much do you believe / What you know about feeling something you can’t even touch?” Noemenswaardig in het nummer is Seans imitatie van een fan, die zich tegenover hem probeert te bewijzen zoals hij dat vroeger bij Kanye West moet hebben gedaan. Zijn succes zit ‘m als een jas en Big Sean rapt er zorgeloos op los. Of het de nu om meer trapachtige partytracks als Mona Lisa of het bloed irritante 10 2 10 gaat, Sean heeft er plezier in en dat werkt door op de luisteraar. Dat zijn plezier soms doorslaat in een grap en een grol wordt wel duidelijk wanneer de rapper verhaalt over zijn ondeugende escapades met een nymfomane moeder en haar beschermende kinderen op het ietwat flauwe MILF . Vooral Nicki Minaj, die zich op deze track profileert als een smerige cougar, lijkt in haar element en solliciteert zondermeer naar een van de meest verontrustende verses van het jaar. In MILF lijkt Sean overigens zijn mentor Kanye West achterna te gaan, die eerder al een soortgelijk thema aankaartte. Het hedonistische karakter van Seans muziek wordt nog eens versterkt door het veelal warme geluid dat Hall of Fame met zich meeneemt; soms meer leunend naar de opruiende basproducties van Young Chop en dan weer naar de veelal melodieuze beats van jeugdvriend Key Wane. Hoewel Seans overduidelijke lol in het rappen (en het rapper zijn!) absoluut aanstekelijk werkt, maakt het wel dat de meer serieuzere nummers niet altijd als zodanig uit de verf komen. Of het nu om de zieken gaat in World Ablaze of het relativeringsvermogen dat hij toont op All Figured Out ; het is vluchtig en snel vergeten. Ook de skits op het album werken na een paar luisterbeurten al op de zenuwen en hadden evengoed achterwege gelaten kunnen worden. Dat gezegd hebbende, heeft de luisteraar aan Hall of Fame wel een fijne feel good rapplaat van een jongen die er nog lang niet de brui aan lijkt te willen geven. En dat is maar goed ook, succes mag immers best worden gevierd. (7.0)