De grootste gemene deler van het gros van de artiesten op het label Ghostly International zijn licht tegendraadse maar meestal makkelijk verteerbare elektronicamengsels. Het machinale en toch rustige geluid van de in jazz en elektronica uitgebreid geschoolde Shigeto past goed binnen deze traditie. Met een sterke nadruk op productiewaarden mengt Shigeto ambient met vroege IDM, lage bassen uit de dubstep en melodiewerk uit de jazz, aldus de website van zijn broodheer. Veel hoger kun je niet van de toren blazen en de hamvraag bij albums als deze is dan ook of de uitvoerend artiest zijn gigantische palet onder controle houdt? En als gevolg daarvan, of hij de essentie weet te destilleren uit de uitgebreide machinerie die hij voor handen heeft.
Het antwoord op die laatste vragen valt helaas tegen. De productiewaarden zijn het werk van een vakman, maar daar koop je weinig voor met een album dat richting mist. Shigeto laat de identiteit van zijn plaat bepalen door zijn apparatuur, en hoewel hij die uitstekend beheerst, lijkt hij zijn eigen identiteit er niet tussen te krijgen. Ja, er zijn jazzy melodielijnen te horen (Miss U, Soul Searching) en inderdaad hebben de ritmes regelmatig gelijkenissen met abstracte elektronica uit de vroege jaren negentig (Perfect Crime, Ritual Howl). Maar precies zoals de platenhoes op het eerste gezicht intrigeert en op het tweede oog hooguit een matig kunstwerk blijkt, trekt deze plaat wel maar bindt hij niet. Zo kun je de tracks eigenlijk in iedere willekeurige volgorde draaien zonder dat de teneur van het album verandert. Het album klinkt alsof we te maken hebben met iemand die bewust voor de muziek gekozen heeft en zich daarin grondig verdiept, maar zich om die reden ook van een regelmatige output wil verzekeren, ook als de inspiratie er niet is. Daarmee maakt deze plaat Shigeto’s kennis van muziek, verdieping en technische vaardigheid stuk voor stuk duidelijk, maar is de relevantie van deze schier beroepsmatige output ver te zoeken. Het is wonderlijk hoe Shigeto met zoveel klanksoorten en ritmestructuren zo’n middle-of-the-road plaat heeft gefabriceerd. No Better Time Than Now verrast niet, behaagt niet en is ook niet vormvast genoeg om een stijl goed te verkennen. Wat rest is een oerdegelijk geproduceerd album waar de identiteit, emotie en relevantie achterblijven bij de schoonheid van het klankenpalet. Een plaat die goed kan scoren in cafés en loungebars, die de achtergrond rijkelijk invult en allerminst stoort, maar in het geheel geen plaat die zichzelf thuis, omgeven door stilte, presenteert. (5.0)