A$AP Mob werd toch vooral gezien als A$AP Rocky met zijn vriendjes. De rapper heeft een paar jaar de tijd genomen om zichzelf en zijn 'mob' te profileren en nu lijkt 2013 het oogstjaar te zijn. Na het album Long. Live. A$AP. van de groepsleider eerder dit jaar, is het namelijk tijd voor Darold Ferguson zich te bewijzen. Stapt hij uit Rocky's schaduw?
Nouja, in elk geval genoeg om zich te laten zien. Trap Lord heeft immers zeker iets te bieden. Met name de producties zijn af en toe smullen: de vaak minimalistische producties, bestaande uit diepe bassen met wat donkere synthgeluiden en uiteenlopende samples, creëren een prima sfeer en doen je hoofd geregeld op en neer gaan. Ferg en zijn gastartiesten lijken geen van allen gezegend met veel poëtisch talent, maar wel met een energieke delivery. Dat resulteert in enkele behoorlijk lekkere nummers. 'Murda Something' met Waka Flocka Flama is heerlijk opgefokt, mede dankzij de subtiel geplaatste operazang in het refrein, terwijl op 'Lord' de bekende groep Bone Thugs-N-Harmony helemaal losgaat. De single 'Shabba' moet gezien het refrein wel een heerlijke live-ervaring zijn en 'Work (Remix)' is gewoon een fijne posse cut met onder meer A$AP Rocky en French Montana. Helaas zijn er ook minpunten. Zo bestaan de refreinen soms uit niet veel minder dan het herhalen van een zin. Soms werkt dit ('Shabba'), soms wekt het niets dan irritatie op ('Make a Scene'). De beats zijn verder, ondanks hun individuele kwaliteiten, nogal eentonig en het ontbeert A$AP Ferg aan de kwaliteiten dit om te zetten in iets goeds - zoals Earl Sweatshirt dat op Doris doet. De constante stroom aan opschepperij en de grote hoeveelheid vrouwen die geneukt worden, af en toe afgewisseld met een dreigement of geweerschot, beginnen erdoor te vervelen. Dit komt door het gebrek aan creativiteit waarmee deze standaardonderwerpen gebracht worden. Binnen een halfuur begint de plaat dan ook te verworden tot een soort trage draaikolk van seks, drugs en geweld waar je het op gegeven moment wel mee gehad hebt. De beats zijn hard, maar te eentonig om de gehele speelduur te boeien, 'Fergenstein' zelf heeft te weinig te bieden om hiervoor te compenseren. Dat maakt Trap Lord een album van momenten, één waarvan enkele tracks het geweldig zouden doen in playlists of op een feest, maar die als geheel simpelweg te saai is. Als het de bedoeling is een leven van hele dagen (andermans) bitches fucken leeg te laten lijken, is de plaat daarin geslaagd. En dat kan nooit het idee geweest zijn. (5.5)