Wu-Tang Clan @ 013 Tilburg, 20 augustus

Afgeladen vol is het, en warm. 013 Zweet onder een subtropisch klimaat en jongensachtige opwinding. De puberdroom van een generatie nederlandse jongens (en meisjes) die opgroeide onder de dikke invloed van Enter The Wu (36 Chambers) , Only Built for Cuban Linx en Liquid Swords lijkt vanavond uit te komen. Het is 20 jaar geleden dat het Wu-Tang-debuut en keiharde klassieker Enter The Wu (36 Chambers) uitkwam en iedereen die een kaartje heeft voor vanavond heeft die plaat waarschijnlijk ook al 20 jaar in de kast staan. Op het toegangskaartje staat bovendien: all members included , en de trouwe fan weet: dat is een zeldzaamheid.

Acht man sterk dus, minus Ol’ Dirty Bastard maar vanavond inclusief Capadonna en DJ Mathematics.  En 013 mag er best trots op zijn dat ze uiteindelijk ook echt allemaal op het podium verschijnen. Overigens bijna allemaal veel te warm gekleed. Wie heeft ze verteld dat het in Nederland al winter is, G? De dikke hoodies en jassen worden gerockt alsof de airconditioning aan staat en de bezoeker merkt snel; dat is niet zo. Die wintersport-kleding blijft nog verrassend lang aan maar gaat uiteindelijk dan toch laag voor laag uit. Ondertussen worden de flesjes water en champagne gulzig opgeslurpt, in het publiek gegooid, of gespoten. 013 lijkt er klaar voor. Als RZA dan eindelijk de retorische vraag “Are you ready to fuck with the Wu Tang Clan?” oppert, blaast DJ Mathematics de beat van 'Bring Da Ruckus' erin en in juiste volgorde komen Ghostface Killah, Raekwon,Inspectah Deck en GZA  het podium opgestrompeld  om een voor een hun verse te doen. En dat klonk twintig jaar geleden toch indrukwekkender.Wat direct opvalt, en niet ten gunste van de artiesten, is het slechte, schelle geluid. Op het balkon zijn de vocalen met moeite te horen en ook op het podium wordt er continu van microfoon gewisseld. Dat doen ze overigens zonder blijk van frustratie of boosheid. Het oogt zelfs laconiek. Het slechte geluid is één oorzaak, de drive van de jongens is echter ook niet meer onverschrokken en bloeddorstig te noemen. Nee, de performance vanavond blijkt aangedreven door een dieselmotor. Na twee nummers staat iedereen behalve Method Man op het podium. En die maakt wel degelijk een verschil, blijkt snel. Meth is De Grote Roerganger, een geboren entertainer die de zaal spontaan in standje afbreek-modus weet te schakelen en het publiek pas echt doet beseffen hoe vanavond te vieren. De ene Wu-hit na de andere wordt ingezet en uiteindelijk ook overtuigend, door de hele zaal en couplet na couplet, meegebruld. 'C.R.E.A.M.' is indrukwekkend en staat nog steeds als een huis maar een kneiterharde klassieker als 'Ice Cream' komt veel ongeïnspireerder uit de verf. Zo worden oude favorieten soms slecht behandeld. En iedereen heeft zo zijn rol, of juist niet. De een is wat actiever dan de ander. Vooral Raekwon lijkt soms afwezig. Inspectah Deck en Masta Killa leunen net zo lief tegen de tafel van de DJ en lijken minder geïnteresseerd in het entertainment deel van een liveshow. Het oogt zo een beetje als een groepje vrienden die op een schoolpleintje lol hebben. Toevallig in een afgeladen 013. Gelukkig is er Method Man, die tollend en dollend en met verbijsterende energie de show op zijn rug neemt. Klassiekers zoals 'M.E.T.H.O.D. M.A.N.' en 'Reunited' worden afgewisseld met solo-materiaal van U-God, Masta Killa en Capadonna. Twee coupletjes en een refrein volstaan. Dat lijkt verdacht veel op verplichte kost, iedereen krijgt even de ruimte zijn solo-ding te doen en dan weer verder. Soms is dat zonde, want zo wordt bijvoorbeeld de Cuban Linx-openingstrack 'Knowledge God' onbegrijpelijk snel afgeraffeld en de geslepen teksten vallen helemaal weg in de schelle geluidsbak die 013 vanavond is. Dat doet GZA beter, 'Dual Of The Iron Mic' is een hoogtepunt en ondanks zijn 46 jaren bewijst de rustige rapper nog steeds de ijskoude flow van toen onder de knie te hebben. Als de steenharde psychedelische beat van '4th Chamber' dan de zaal in wordt gepompt, is zelfs een kniesoor moeilijk te houden en gooit ook die zijn handen in de Wu-stand. Het Ol' Dirty-eerbetoon dat dan volgt is als zodanig maar half geslaagd. Uiteraard gaat de zaal helemaal los op 'Shimmy Shimmy Ya' en knalt 'Brooklyn Zoo' de pan uit. Het publiek simplistische slogans als “say ODB!" / "ODB!” te laten roepen is echter godsgeklaagd en doet tekort als eerbetoon aan de meest losgeslagen geest die Wu Tang ooit rijk is geweest, en ze bovendien qua bekendheid veel gebracht heeft. Maar goed, het zal avond na avond wat geforceerd voelen voor de heren, die al de hele zomer in de tourbus zitten. Als afgesloten wordt met de herkenbare beat van 'Gravel Pit' (die het slechte geluid op magische wijze weet te ontlopen) en 'Triumph', doet de zaal niks liever dan zich overgeven aan de kracht van de geschiedenis, waar de Wu-Tang klassiekers voor altijd gekoesterd worden als een kostbare hiphop-schat. En zo hoort het ook. Bekijk hier meer foto's die Daniel Wolters in 013 schoot.