Lil Wayne lijkt met I Am Not A Human Being II een nieuwe serie te zijn gestart. Als aanvulling op zijn bekende Tha Carter-reeks, lijkt het dat beide merken elkaar om en om zullen moeten afwisselen. Het beginnen van een nieuwe albumreeks is wel wat vreemd als je bedenkt dat Weezy eerder had aangegeven rap “saai” te vinden. Hij wilde er mee gaan stoppen. Aan de andere kant heeft de rapper uit New Orleans er nooit een geheim van gemaakt dat geld zijn belangrijkste motivatie is. Combineer beide statements en je hebt IANAHB2 in een notendop: een verveelde en bovenal een saaie commerciële plaat.
Niet dat er iets mis is met een commerciële plaat; hitgevoeligheid is belangrijk en de muzikale trend moet immers worden bepaald. Een (ietwat) nonchalante rapstijl is ook geen zonde. Sterker nog: rappers als Curren$y en onze eigen Sticks (onlangs nog met zijn mellow Sticks Bukowski EP) bewezen dat dit tot goede projecten kan leiden. Alleen is Wayne op IANAHB2 alle gespeelde nonchalance voorbij; hij rapt plichtmatig, ongeïnteresseerd en bovenal futloos. Waar de “mixtape Weezy” nog bekend staat om zijn eindeloze associaties en scherpe (maar flauwe!) woordspelingen, blijken op deze plaat zijn foefjes zonder inlevingsvermogen een lachertje. Geobsedeerd door – voornamelijk orale – seks komt de rapper met spitsvondigheden als: “My tongue is a Uzi/My dick is an AK/My tongue goes RATATATA/My dick goes Blahm” (Wowzers ft. Trina). Aldus de heer Carter over een overigens wanstaltige Fruity Loops-signature beat van kindster Soulja Boy. Niet alleen Weezy laat het afweten op IANAHB2, ook muzikaal gezien schiet de plaat – zeker wanneer afgezet tegen zijn monumentale Tha Carter delen – immens te kort. De algehele sound laat zich het best omschrijven als een soort kruisbestuiving tussen house en trap en de ogen zijn duidelijk gericht op komende zomer; wanneer de (hiphop) festivals zich weer aandienen. Traditionele klassieke stukken worden tevens uit de kast getrokken (de intro IANAHB) en ook na de teleurstelling van Rebirth blijft Wayne tevergeefs flirten met generieke (hard)rock. Hoewel de samenhang gek genoeg nog niet eens zo ver te zoeken is, missen de instrumentaties een climax of opbouw. Een goed voorbeeld is het onlangs uitgebrachte Rich As Fuck met 2Chainz. Hoewel dit één van de beter nummers is, blijft de beat wat op de vlakte. Het kabbelt voort en het is wachten tot de switch naar een banger… maar die blijft uit. IANAHB2 is een draak van een plaat geworden. Mocht het Weezy’s strategie zijn om tussendoor steeds een verschrikkelijk plaat te droppen, om zo de spanning rond zijn nieuwe Tha Carter-deel (zou hij het nog kunnen?) op te bouwen, dan is hij in het eerste deel van zijn tactiek in ieder geval geslaagd. Je vindt rapmuziek “saai” geworden meneer Wayne? Wellicht heb je dan de laatste tijd wat te veel naar jezelf geluisterd; aan IANAHB2 valt inderdaad geen greintje plezier te beleven. (4)