Mijn brother from another mother Brian was de ‘living-la-vida-loca-stylo’ goed zat, zoals hij dat zei. De poedersuiker die hij als cocaïne had verkocht had hem veel geld opgeleverd, maar ook een gevangenisstraf van zes maanden. ‘Ik ga die shit achter me laten en een regular-nine-to-five-boy worden. Werken en shit, je weet wel.' En inderdaad, toen Carlos en ik laatst bij onze vriend langs gingen bleek de party-animal die zoveel jaren lang de Randstad had geteisterd een Jan Modaal geworden. Hij had koffie met speculaasjes in huis. Vroeger mocht je blij zijn als je een glaasje water zonder plasrand van hem kreeg. ‘Ik werk nu via een uitzendbureau in een magazijn, man. Of beter gezegd; een mafazijn. Wat een mafkezen daar, joh. Werken als een muilezel en shit, maar een grapje kan er niet vanaf.’
Misschien moet ik hier even uitleggen dat Brian, dik in de twintig, nog nooit gewerkt had voordat hij het uitzendbureau instapte. Toen ze hem vroegen naar zijn opleidingen antwoordde hij: ‘The school of hard knocks. Of wil je weten of ik oldschool of newschool ben?’ Om een lang verhaal kort te maken: hij kon aan de slag in een groot magazijn voor voedseldistributie. ‘Het is daar net Schiphol, man. Polen, Kongolezen, Turken, Portugezen: de hele wereld loopt daar. Het enige verschil is dat ze niet op vakantie gaan, maar moeten werken. Ik niet, hoor, ik kijk wel uit. Ik hossel me daar een uitzendarm in de rondte.’ ‘Zegt zo’n boy tegen me: “Kun je de vloer aanvegen?” Zeg ik: “Met jou, ja. Rot op, man. Ga eens werken of zo. Begon hij me te testen, man. Je wilt niet weten. Dus wij freestylen daar tussen die machines en shit. En die collega’s maar bitchen dat het werk niet af komt. ” Komt er zo’n manager naar me toe, je weet wel, zo’n kampfkommandant, die zegt: “Zeg eh, Brian was het, toch? Zeg Brian, het is wel de bedoeling dat je hier wat doet voor je centen. Zou je die pallet met producten willen uitpakken?” Als ik tien minuten later nog niet ben begonnen omdat een Pool mij in steenkolenrussisch probeert uit te leggen dat ik niet met zijn net gescheiden zus naar de huishoudbeurs mag, stuurt die kampfkommandant me terug naar het uitzendbureau!’ Brian is een ondernemer in de ruimste zin van het woord. Bazen en Brian, dat is als condooms met éénsecondelijm: dat glijdt niet lekker door één deur. Nu zat hij dus weer thuis, maar de laatste die daar mee zat was Brian. 24Kitchen aan en kookboeken all over the place. ‘Heb je een nieuwe hobby?’ vraagt ik hem. ‘Ja, man. Een kokende head gaat nooit verloren. Ik krijg straks vier vrouwen over de vloer. Carlos kijkt hem vragend aan. ‘Ik ben een kookclub begonnen, man. Back in the days, met de barbecues in het park, remember that? Ik mis die dagen, man. Dan ripte ik een fietswiel op het station en die plantte ik dan op een afvalbak. Vuur in afvalbak, spare ribs op de spaken en knallen maar. Dat was hardcore, G. Zo is Sticks ooit groot geworden en ook Polska is er niet vies van. Zij weten ook: als er iets afkomt op kokende mannen zijn het de ladies.’ Carlos en ik besluiten het niet af te wachten, maar als we een uurtje later door de buurt rijden zien we Brian met zijn kookklasje in de plaatselijke speeltuin. Terwijl een vrouw een eitje bakt op een stalen klimbuis met daaronder een provisorisch geplaatste butaan gasfles, mixt Brian een vreemde smurrie in een schommelstoeltje. ‘Wat doe je man?’ roepen we. ‘Fok ghetto workout, man. This is ghetto cookout to the fullest, kom testen dan!’