Chief Keef kan nauwelijks rappen. Chris Brown is technisch gezien nog een betere mc. Of check wat Frank Ocean laat horen in zijn verse op Odd Future-possecut Oldie. Fuck it, Chingy en Shaquille O'Neal zouden de 17-jarige tekstueel nog aan kunnen. Toch heeft de in Chicago woonachtige Keith Cozart met Finally Rich een sterk album afgeleverd. Zoek je uitgelaten vreugde, plezier en warme gloedvolle beats, laat het dan vooral liggen.
Gelukkig is hiphop geen wedstrijd die op punten wordt beslist. Stel je voor de rockmuziek enkel werd beheerst door de meest virtuoze gitaarhelden. Dan moest men het nog steeds doen met Jan Akkerman, Eric Clapton en Stevie Ray Vaughan. Het is binnen hiphop zelfs zo extreem geworden dat één track een artiest kan maken of breken. Trinidad Jame$ tekende voor 2 miljoen bij Def Jam, gebaseerd op All Gold Everything. Chief Keef deed dat bij Interscope met I Don’t Like. Maar met Love Sosa ging hij hier nog eens overheen en wanneer Keef met een greenscreen in zijn eigen video is geshopt, kan ook het sterke Hate Bein' Sober los. Maar wie heeft opgelet, zag dat Keef op zijn tapes al veel meer heeft laten horen. De ontwikkeling van The Glory Road (juli 2011) tot Back From the Dead (maart 2012) is al ongelofelijk. Zijn stem daalde, zijn toon werd nog grimmiger en producer Young Chop laat nu echt van zich horen. Inmiddels zat Chief Keef onder huisarrest bij zijn oma vanwege verboden wapenbezit, het onder schot houden van een agent en wordt hij gelinkt aan de dood van collega Lil’ Jojo. In een paar maanden tijd werd Keef de aanvoerder van de zogenaamde drill-scene. Chicago, post-Lex Luger, vol branie en tieners die al diep in het criminele wereldje zitten. Keef is sinds zijn eerste tapes nog minder gaan rappen, maar wat is het dat hem cosigns en interesse van Waka Flocka, Young Jeezy, Yo Gotti, Birdman en 50 Cent oplevert? Wat maakt een groot deel van Finally Rich zo interessant? Allereerst voelt het 100% echt. Gangstarap heeft altijd zijpaden gekend waarin werd gespeeld met de realiteit en geflirt met Hollywood, maar de afgelopen jaren leek het verhaal belangrijker dan het gevoel. Ook op Finally Rich track 3Hunna (de zoveelste remix) gaat Rick Ross los in zijn klassieke coked-up discours (‘I swear to God it's like my .45 just come to life’). Chief Keef maakt het niet zo bont en blijft dicht bij zijn leven. Pijnlijk treurig en nihilistisch zelfs. Zijn dochtertje is op de plaat niet meer dan een rijmwoord (‘...plus I got a daughter’). Het creëert kille doch bezwerende teksten, niet geheel toevallig voornamelijk over producties van Young Chop. Deze talentvolle tiener bewijst dan wel een kind van Lex Luger te zijn, maar heeft een heel duidelijk eigen toets. De beats zijn nog killer dan Chiefs delivery: minimalistisch en clean. Zelfs een voorzichtig ‘gitaarloopje’ in de titeltrack is op een fascinerende wijze emotieloos. Bovenal heeft Chief Keef op zijn debuutalbum, dat overigens eerst gewoon een mixtape zou worden, heel veel sterke tracks gekregen. Hij opent de plaat met een boze rant tegen de haters om over te gaan in Love Sosa. Hallelujah is een aanstekelijk hedonistische clubtrack. Over I Dont Like hoeven we niet eens te beginnen en ook No Tomorro (door producer Mike WiLL Made It) en aanstaande single Hate Bein’ Sober zijn raak. Die verse van Wiz Khalifa is vergeven door een ijzersterke 50 Cent. Met Kay Kay horen we een typische albumtrack die verzuipt in waterige auto-tune, maar Laughin To The Bank is weer een beest met een irritant catchy hook (‘HA HA HA’), een typische hate it or love it. Was het hierbij gebleven dan was een Finally Rich EP misschien wel een van de platen van het jaar geweest. Helaas zakt het album hierna wat in. Zijn Young Chop en Chief Keef met Diamonds nog in topvorm, French Montana komt vrij nep. Ballin wil maar geen sterk nummer worden, en wat de Leek-E-Leek productie op het album doet is een raadsel. Op Understand Me staat een verdwaalde Young Jeezy, die dacht dat hij gevraagd werd voor een I Dont Like remix en 3Hunna was in originele versie veel beter. Titel- en slottrack Finally Rich zorgt toch nog voor een prima slot. En vergeet niet in de zes bonustracks van diverse special editions te duiken. Vooral de codeine-infused tracks van Young Ravisu en Young Chop beloven nog veel voor de toekomst. Moet Keef wel uit het gevang blijven. (7,5)