Eigenlijk was Pharrell Willliams helemaal niet meer van plan om zichzelf ooit nog eens helemaal in de schijnwerpers te zetten als solo-artiest. Hij had het wel eens eerder geprobeerd, met het album In My Mind in 2006, en daar had hij niet zulke goede herinneringen aan. Maar toen werd ‘Blurred Lines’ ineens een wereldhit, en kort daarna ‘Get Lucky’ en bleek een paar maanden later ook ‘Happy’ bij jong en oud aan te slaan. Pharrell zou wel gek zijn om niet eens een nieuwe poging te doen.
‘I was out of my mind,’ zei Pharrell onlangs over de periode rond In My Mind , zijn rap-plaat die had moeten profiteren van een ongekend succesvol traject als producer, gefeaturede gast-artiest en frontman van de cultband N*E*R*D. Het succes, het geld, de vrouwen – het kon niet op. In My Mind was daarvan een reflectie, het gedachteballonnetje op de achterkant van de cd (‘Wealth is of the heart and mind. Not of the pocket.’) ten spijt. 'Het ging nergens over', concludeerde hij later, 'dit ben ik niet', geen wonder dat het geen succes was. Terug naar de studio dan maar, waar het werk gewoon doorging met tracks voor artiesten als... Gloria Estefan, Scissor Sisters en The Game. Geen classics in de canon en Pharrell leek een beetje op zijn retour. Schitterende carrière achter de rug met talloze krakers op zijn conto, het zou voorwaar geen schande zijn geweest. Werk voor Usher, Frank Ocean en Tyler, the Creator bracht Pharrell in 2012 niettemin weer langzaam terug in beeld en zodra Robin Thicke’s ‘Blurred Lines’ en Daft Punks ‘Get Lucky’ in de loop van maart 2013 kort achter elkaar op YouTube verschenen was er geen houden meer aan. Pharrell, die een paar weken later veertig jaar werd, stond nota bene nog meer in de belangstelling dan in 2006. Alleen nu was hij getrouwd en vader, en toen Columbia Records hem een aanbod deed om het einde van zijn solocarrière te heroverwegen, had hij een heel andere plaat voor ogen dan In My Mind . Namelijk G I R L . Het momentum van Pharrells drie wereldhits op rij is de motor achter zijn tweede solo-album, waarop hij dus niet meer rappend te horen is, terwijl hij dat misschien wel beter dan ooit kan . Het al zeker een half jaar alomtegenwoordige ‘Happy’, ook op G I R L aanwezig, is gelukkig niet helemaal representatief voor het album, dat anders wel heel erg blij en voor alle leeftijden zou zijn geworden. De nasty Pharrell – die van ‘Lapdance’, ‘Light Your Ass on Fire’ en ‘Drop it Like it’s Hot’ – is nog niet helemaal naar de achtergrond verdwenen, hoezeer G I R L ook een ‘ode aan de vrouw’ in het algemeen zou zijn. Die ass on fire komt in het disconummer ‘Gush’ zelfs letterlijk weer de dansvloer op heupwiegen. ‘Do you wanna get dirty, girl?’ ‘Half of me is good, the other half nasty,’ zingt Pharrell in ‘Lost Queen’, een futuristische wiegeliedje dat, op driekwart van het album, eindelijk een beetje een modern geluid laat horen. G I R L leunt op jaren-zeventigsoul/pop en jaren-tachtigdisco/funk, een sound die al sinds Justin Timberlake’s Justified (2002, voor de helft uit de koker van Pharrell en muzikale partner Chad Hugo van The Neptunes) een belangrijk element is in het pallet van de producer en hier niet heel erg avontuurlijk vormkrijgt. Het samen met Daft Punk gemaakte ‘Gust of Wind’ pakt uit met mooie violen en elektrische piano en is een hoogtepunt, waar een nummer als Hunter’ blijft steken in een olijk bedoeld plastic funkpopgeluid dat alleen maar irriteert. Pharrells beroerde songteksten helpen ook niet echt. ‘When I open the window / I wanna hug you / ’Cause you remind me of the air / I said yeah’ (‘Gust of Wind’) is nog wel grappig, bij ‘I promise not to abuse you’ (‘Marilyn Monroe’) trok ik al een wenkbrouw op (Oh ja joh, beloof je dat? Hier, een koekje!) maar ‘Hunter’ wordt al best discutabel. ‘If I can’t have you, nobody can’, klinkt eerder als een dreigement dan een verleidelijke oneliner, en mee naar huis gaan met iemand die pocht dat ‘Taxidermy is on my walls / With the full description of the killin’ calls,’ lijkt me al helemaal niet raadzaam. Je hoeft van Pharrell geen tijdloze schoonheid te zijn, zingt hij in openingsnummer ‘Marilyn Monroe’, maar als hij in ‘Lost Queen’ een aantrekkelijke vrouw tegenkomt is zijn eerste vraag ‘What planet are you from?’ Pharrell is een betere zanger dan vroeger, toch is het een verademing om Alicia Keys te horen in de funky regga-soul-pop van ‘I Know Who You Are’. Zij brengt die feministische dimensie bovendien een stuk geloofwaardiger. G I R L surft goed getimed mee op de huidige Pharrell-golf, maar kan zich nergens meten met de vele, vele, vele hoogtepunten uit ’s mans catalogus. Een liedje met Miley Cyrus? Zelfs dat deed ie beter op haar eigen album Bangerz . Pharrell Williams is te getalenteerd om altijd maar op de achtergrond te blijven, dus als hij één keer in de zoveel jaar iets als dit moet doen om daarna weer het gewiekste hit-genie uit te hangen, is een net even te saaie plaat als G I R L hem met liefde vergeven. (6.7)