Na een kleine vertraging van tweeëneenhalve maand kunnen we ons eindelijk laven aan Rick Ross’ nieuwste studiovrucht. Zoals we inmiddels van 'The Bawse' gewend zijn, werd de buzz rond deze release ook weer zorgvuldig opgebouwd met grootse aankondigingen en een handvol introductiesingles. Denk ondermeer aan het opzwepende ' Box Chevy ', de als officiële single veronderstelde ' No Games ' en het dromerige ' Oyster Perpetuals '; allemaal slechts een opmaat voor Rozay’s zesde studioalbum: Mastermind . Wordt met Mastermind een indrukwekkende reeks voortgezet?
Ja en nee. Hoewel Rozay met Mastermind wederom een uitstekend album voorschotelt, breekt de rapper met enkele tradities die in de loop van de tijd bij zijn solo oeuvre zijn gaan horen. Zo ontbreekt een vijfde deel uit de 'Maybach Music'-serie (een derde deel van 'Maffia Music' is er overigens wel) en moet de luisteraar het doen zonder de monumentale instrumentaties zoals we die van o.a. J.U.S.T.I.C.E. League gewend zijn. Waar Ross voorheen speels balanceerde tussen de decadentie van scheurende saxofoons en meeslepende strings enerzijds, en snoeiharde straattracks anderzijds, slaat hij op Mastermind een andere weg in. De sound is nog steeds groots en filmisch, maar het driedelig wit is ingeruild voor een simpele hoodie. Oftewel: van de horse tracks in Medellín terug naar de straten van de 'Magic City'. Opvallend is hoe Ross op dit album veelvuldig teruggrijpt naar de meer traditionele hiphop uit de jaren negentig. Denk aan het op Wu-Tang’s ‘ Shame On A Nigga ’ geïnspireerde ‘What A Shame’, waar French Montana voor de hook overigens goed naar Camp Lo’s klassieker ‘ Luchini (AKA This Is It) ’ heeft geluisterd. Of de ‘ From ’93 ‘Till Infinity ’ sample op ‘Thug Cry’, met een hongerige Lil Wayne die de hoofdrol vervult in wat één van de beste nummers op het album mag heten. Meest expliciete voorbeeld is natuurlijk ‘Nobody’, de cover van Notorious B.I.G.’s ‘ You’re Nobody (Till Somebody Kills You) ’, waar de bebaarde rapper uiteraard ook de aanslag op zijn eigen leven van begin vorig jaar niet ongenoemd laat. Rappend brengt Ross het er op Mastermind prima van af. Hij flowt ontspannen, goed getimed en klink immer autoritair. Wat te denken van zijn kenmerkende grommetje of het en passant oprakelen van een oude beef: “For me to move forward from here on, I need fifty. I ain’t talkin’ 50 Cent neither, nigga [Haha].” Strijdbijltjes worden op Mastermind overigens evengoed begraven. Denk aan de samenwerking met Jeezy voor het opzwepende ‘ War Ready ’. Tekstueel is er bij Rozay overigens niks veranderd. Nog steeds vliegen de hyperbolen je om de oren en meer dan eens bewijst hij dat een pakkend refrein hem in de eenvoud zit: “A nigga black, but he’s selling white!” ('Blk & Wht'). De van Kanye West en DJ Mustard afkomstige productie 'Sanctified' doet al vroeg in het jaar een greep naar meest over-the-top single van 2014: “All I want is a hundred million dollars and a bad bitch!” Kanye is natuurlijk weer eens ouderwets boos en lijkt zijn grootheidswaanzin inmiddels ook aan Ross te hebben overgedragen. Laatstgenoemde stelt zich op het de track 'Walkin' On Air' namelijk op gelijke voet met Mozes en de voormalig Ethiopische keizer Haile Selassie, die in de rastafaricultuur als reïncarnatie van Jezus wordt beschouwd. Mastermind is wederom een zeer vermakelijk en bombastisch album geworden. Zoals altijd zit de luisteraar geramd met Ross’ beatkeuze en is die compleet uit de lucht gegrepen onderwereld van de rapper een heerlijke om in rond te dwalen. Immers, als de fictie goed verteld wordt, wat doet de realiteit er dan nog toe? (8)