Wayne Marshall doet bij de gemiddelde luisteraar waarschijnlijk weinig bellen rinkelen, maar in Jamaica is de reggae- singjay (zanger en platendraaier) een grote jongen. Hoewel de zanger al geruime tijd meedraait in de reggae/dancehall-scene is Tru Colors pas zijn tweede full-length album en het eerste volwaardige wapenfeit sinds debuut Marshall Law tien jaar geleden. Met zijn staat van dienst en niemand minder dan Damian “Jr. Gong” Marley achter de knoppen lijken dan ook alle ingrediënten aanwezig om van Tru Colors (op zijn minst in het Caraïbisch gebied) een succesnummer te maken.
De albumtitel Tru Colors slaat op het (emotionele) kleurenpallet van Marshalls persoon. In opener '(Intro) It’s On Now' legt hij uit hoe die persoonlijke verscheidenheid zich manifesteert op het album: “All these songs represent different sides of me as a person. Some of them represent my more spiritual side, some of them my party animal side and some of them represent my aspirations, my dreams; what I want in life.” Een mooi gevonden verpakking voor wat een allergaatje mag heten. Daar is natuurlijk ook niks mee, vermakelijk springt de zanger van een opbeurende hold your head up -track ('Nah Give Up') tot een soort Jamaicaanse possecut waarin gepocht wordt met succes ('Go Hard', met Assassin, Aidonia, I-Octane, Bounty Killer, Damian Marley en Vybz Kartel). Van laatstgenoemde track is overigens ook nog een overtreffende en meer Internationale versie gemaakt getiteld 'Go Harder'. Hierop wordt Marshall onder meer bijgestaan door Ace Hood en Waka Flocka Flame. Hoewel Tru Colors nergens echt enerverend of vernieuwend is, biedt het album genoeg muzikale afwisseling om te blijven boeien. Zo wordt een meer traditioneel reggaegeluid (zoals bijvoorbeeld op 'I Know' of 'On The Corner') met hetzelfde gemak opgevolgd door een poppy electronische track als 'Longtime'. Elders vinden we uitstapjes naar de dub en ragga. Geheel in lijn met de nederige en pacifistische traditie van de rastafari wordt op Tru Colors veel overpeinsd en is er een voelbaar een hang naar het eenvoudige bestaan. Goed voorbeeld is het pareltje 'Stupid Money', een aanklacht tegen de buitensporige weelde en het gepronk van rijke supersterren – met wie Wayne overigens zelf nummers opneemt. De track kent een olijke boom-bap-beat dat vanwege het dartele kinderkoortje direct aan Jay-Z’s ' Hard Knock Life ' doet denken. Leuk weetje is overigens dat Waynes zoontje het refrein verzorgt, iets dat we eerder al zagen bij Snoop Lion, die voor het refrein van ' No Guns Allowed ' zijn dochter Cori B invloog. Tru Colors is een veelzijdige en toegankelijke plaat waarop weinig gekke dingen worden gedaan. Zelfs de luisteraars zonder reggae/dancehall-voorkeur kunnen er mee uit de voeten. Geen eindeloze sirenes en opgefokt geschreeuw, maar leuke liedjes met af en toe een stoere noot. Hoewel de dancehall in Nederland, na een korte bloei met Sean Paul en Wayne Wonder, nauwelijks meer meespeelt op pop-gebied, is op Marshalls kleurenpallet zelfs voor de zwart-wit denkers genoeg te beleven. (7.0)