Het regent de laatste jaren volwaardige projecten die volledig geproduceerd zijn door The Alchemist . Curren$y, Prodigy, Action Bronson en Domo Genesis kwamen stuk voor stuk langs in 'Al's Rapcamp'. Kenmerkend voor al deze projecten zijn de onconventionele boombap beats met een waanzinnig gevoel voor detail. Een nieuw album in deze serie is Lord Steppington , de langverwachte samenwerking van Al' met zijn jeugdvriend Evidence .
In interviews zeggen de Step Brothers dat er over het album nooit echt serieus is nagedacht. Het proces was simpel; ze maken een beat en rappen daar overheen zonder concept of achterliggende gedachte. Geen seconde wordt er besteed aan het maken van een politiek statement, een verbroken relatie of iets anders wat ook maar een beetje ernstig dreigt te worden. Het doel is dus duidelijk: gewoon lekker rappen. Elke track zit vol met vreemde en soms ronduit hilarische referenties. Een track vernoemen naar de huisarts waar ze vroeger beiden kwamen ('Dr. Kimble'), een Grammy-speech van Kanye West of een sprookje dat een minuut lang verhaalt over de perfecte 'sleigh bell', het kan allemaal. Voor de gemiddelde luisteraar kan het hierdoor soms onbegrijpelijk en nogal chaotisch worden, de doorgewinterde liefhebber zal zich goed vermaken. Evidence is overduidelijk de betere rapper van de twee, terwijl Alchemist zich nauwelijks zijn best lijkt te doen om hem te overklassen. Gastbijdragen van de usual suspects zijn dan ook erg welkom. Onder anderen Domo Genesis, Styles P, Oh No en Fashawn leveren verdienstelijke verses af. Meest opvallende featuring is Scott Caan, bekend van zijn acteerwerk in Ocean's Eleven , die totaal niet buiten de boot valt op de track 'Byron G'. Action Bronson levert de beste bijdrage op de tevens meest vermakelijke nummer van het album, 'Mums in the Garage'. Qua producties laat The Alchemist zien dat hij nog steeds bij de top hoort. Vooral op 'Swimteam Rastas' gaat hij te keer. Soepeltjes laat hij drie ijzersterke beats in elkaar overlopen. Vooral de tweede en derde beat zouden prima op zichzelf staande tracks kunnen zijn. Het geeft goed weer met wat een gemak The Alchemist juweeltjes uit zijn mouw lijkt te schudden. Elke beat is een collage van verschillende samples uit de meest uiteenlopende genres. Hij is wars van poespas en snapt precies hoe hij een nummer spannend kan houden zonder het te 'overproducen'. In al zijn waanzin voelt Lord Steppington toch als een geheel. Het verleden heeft uitgewezen dat ze in staat zijn underground-hits te maken, maar hier lijken ze zich geen seconde druk om te maken. Sterker nog, er zijn welgeteld nul concessies te ontdekken. Het is een album dat past in het rijtje projecten dat Alchemist de laatste jaren heeft afgeleverd, maar het steekt er niet per se met kop en schouders boven uit. De producties zijn origineel en kwalitatief hoogstaand, maar als rappers missen ze allebei net het beetje persoonlijkheid van bijvoorbeeld Action Bronson, om de chaos compleet te maken. (7.5)