"I remember being asked a lot, by a lot of different writers, zines, and shit, like, 'Why don't you incorporate your race, your ethnicity, where you've grown up, into your music?' I don't identify with that shit, like, my identity is the music.”
Het is een krachtig statement van Angel Haze aan het begin van 'A Tribe Called Red', een van de sterkste nummers op haar officiële debuutalbum Dirty Gold . Een pleidooi om te worden gezien als individu en niet te worden gereduceerd tot de etnische groep waar je toe behoort. Het is karakteristiek voor de mentaliteit van de Amerikaanse. Dirty Gold stond oorspronkelijk gepland voor begin 2014, maar op 18 december jongsleden lekte Angel Haze het album eigenhandig via twitter. “Since they don’t want to put it out this year, I will.” Een middelvinger naar iedereen die iets anders van haar probeert te maken dan ze zelf wil zijn. Muzikaal gezien is Dirty Gold minder subtiel dan haar voorganger, de mixtape Reservation . Waar daar de beats vaak timide klonken, gaan hier veel registers open. Het merendeel van het album is geproduceerd door Markus Dravs (bekend van Mumford & Sons en Arcade Fire) en Malay (die een groot deel van Frank Ocean’s Channel Orange voor zijn rekening nam). Met name de handtekening van die laatste is goed terug te horen. Zoals Ocean flirtte met eurohousebeats, zo doet Angel Haze dat hier ook. De beats zijn veelal elektronisch van aard, op zoek naar het grote geluid, en het risico dat ze plat of obligaat gaan klinken is telkens aanwezig. Met haar intense, emotionele manier van rappen geeft Angel Haze de overstuurde synthesizers extra elan. Maar de brug die zij probeert te slaan tussen elektronische pop en oprechte hiphop is geen eenvoudige. Omdat sommige delen van het album (het gitaartje in het titelnummer, het refrein van 'April’s Fool') te melig klinken, doet dat afbreuk aan de intensiteit van de teksten. Dat zij haar album, dat verschijnt op een major label, voortijdig lekte is dapper. Zeker omdat Dirty Gold lijkt te mikken op een groot publiek. Het is precies dat rücksichtsloze, dat gevoel niets te verliezen te hebben, dat aan de basis staat van de sterkste momenten van de plaat. De agressie in 'Echelon (It’s My Way)' bijvoorbeeld, het mission statement van de cd, waarin ze ageert tegen iedereen die haar niet begrijpt en afrekent met haar haters. Het verdriet in 'Black Dahlia', waarin ze over de problematische relatie met haar moeder rapt, in een mix van afgunst, compassie en spijt. Of de twijfel in 'Black Synagogue', waarin ze rapt over de rol die het christendom in het leven van mensen speelt, maar tegelijk zegt hoe God en Jezus, figuren die ze nodig heeft, voor haar altijd een desillusie zijn gebleken. Muzikaal had Dirty Gold zeker beter gekund. Hier en daar ondermijnen de beats de gepassioneerde manier waarop Angel Haze haar rijms aflevert. Maar aan de andere kant zien we iemand die vol overgave haar hart op tafel legt, die er niet voor terugdeinst haar levenslessen met haar publiek te delen. Soms kan ze wat prekerig klinken, maar vaker doet haar boodschap oprecht aan. De strijd die ze voert om haar individualiteit op te eisen is bewonderenswaardig, juist daarom is de onevenwichtigheid van Dirty Gold zo spijtig. (7.0)