Pac Div, ooit bekend als Pacific Division, kwam in 2009 voorzichtig aan het oppervlak met hun eerste Pacific Division EP. Sindsdien is The Div mede verantwoordelijk voor het geluid van the new west-stroming en geldt hun tweede album G.M.B. - acroniem voor de voornamen van de leden Gabe (Like), Mike (Mibbs) en Bryan (BeYoung) - als zevende (!) release. Met een oma op de cover.
“Since I was kid, my best friend was Kurupt Yo-Yo was my bitch and DJ Quik was my unc'” – The Return (Mibbs) En dat wordt snel duidelijk: de warme westcoast invloeden zijn veelvuldig te horen op G.M.B., zowel qua sound als qua features (waaronder Kendrick Lamar, Blu en O.G.'s Kurupt en DJ Battlecat). Het onderstreept het verhaal van het trio dat in meerdere interviews onder andere Tha Dogg Pound en The Pharcyde als inspiratiebronnen aanhaalt. Hardcore tracks met hipsterlijke luchtigheid. Hoewel er zeven verschillende producers meewerken aan het album, waaronder rapper Like zelf (produceerde ook Kendrick Lamar’s I’m Dying Of Thirst), blijft alles binnen één sound. Althans, de producties op het album zijn eigenlijk in twee secties in te delen: Pretentieuze 808 club tracks versus de ‘ouderwetse’ sfeervolle soulproducties. In beide categorieën moet er meerdere malen een petje worden afgenomen, want beatwise zitten er schitterende parels tussen. Zo is de beat van The Return (door Mars) een ingenieus stukje sfeer en is Swiff D met Automatic en Cross-Trainers verantwoordelijk voor twee van de hardste beats op de plaat. Qua thematiek blijven de rappers in hun bekende straatje hangen. Met comfortabele nonchalance zijn het voornamelijk de onderwerpen vrouwen, rappen, geld en chillen die met regelmaat worden aangesneden. Thematiek die overigens prima werkt op tracks als Black Acura met Mac Miller (“I just got excited, I almost farted, that’s too much information, my bad, I’m sorry.”), Automatic (“Grown ass man but I rock like I’m twelve, so fuck groupie bitches I’m jockin’ myself”) of Truth (“God forgive me as I kill these niggas. God be with me like "yo kill these niggas!"). Het is met name Mibbs die met zijn karakteristieke stem een meester blijkt in het overbrengen van de onverschillige verhalen. Ook de minuscule, slecht gemixte bijdrages van doorgaans inhoudelijk sterke rappers Blu en Kendrick Lamar (ieder acht zinnen) kunnen niet écht overtuigen. Voor wie bekend is met Pac Div is dit een herkenbare plaat met weinig noemenswaardige verassingen. G.M.B. kent uitschieters als No Superman, The Return (ft. Ty$), Automatic en Cross-Trainers (ft. Kendrick Lamar & Blu) maar wordt vooral gedragen door de uitzonderlijk sterke beats. Het album zit vol met sympathieke onverschilligheid, maar mist diepgang om het niveau van de producties eer aan te doen. (7,5)