Hallo daar, vrolijke feestdagen. Sorry, zit je al tot je ellebogen in een kalkoen? Haal ze er maar weer uit. Roc Marciano is terug. Hij heeft een nieuw album voor je. Het is kneiterhard.
Marci Beaucoup , dus. Zou je kunnen zeggen. Opnieuw een fijn kerstkado van de betonbanjer/flowvirtuoos/woordenhosselaar uit New York. Vorig jaar kwam hij op het nippertje nog met het hardste album van 2012, dit jaar is het nóg meer op het nippertje en sluipt hij zonder twijfel ook menig eindejaarslijstje binnen. Stiekem. Dat ligt hem wel. Zo sluw en gladjes als hij met dit nieuwe album op de proppen komt, zo sluw en gladjes legt hij zijn raps over de beat. Marciano produceert het hele album zoals gebruikelijk zelf, en dus is zijn voorliefde voor korte vocale samples ook hier weer goed vertegenwoordigd. 'Love Means', 'Squeeze' en het veel te korte '456' met een kekke Bronson feature, allemaal bevatten ze zo’n geïsoleerde vocale sample. Als producer, maar ook als rapper verstaat Roc Marciano de kunst van het weglaten. Hij beperkt zich tot een minimum aan franje en creëert een schemerwereld van sfeer die het hele album aan je oren trekt. Je zult in een Marciano track niet één overbodig stukje beat tegenkomen, de ruimte wordt minimalistisch ingedeeld. Ook de speeldoossample op 'Didn’t Know' combineert hij met een zwaar industriële beat zodat de sfeer op het randje tussen speels en dreigend balanceert. Die grens is het speelterrein waar Marciano zich prima vermaakt. Als Ka het eerste couplet van 'Squeeze' instart met zijn stoïcijnse, ultra-beheerste flow voel je zijn koude adem in je oor blazen. Ka is Marciano’s perfecte compagnon, zijn stille adjudant, scherpschutter par excellence. Reloaded , Marciano’s laatste album, was het werk van een kluizenaar, verstoken van vrijwel elk contact met de buitenwereld. Op Marci Beaucoup kiest hij voor gezelschap en nodigt hij een legertje gelijkgestemden uit. Naast Ka ook Guilty Simpson, Boldy James, Action Bronson, Freeway, Alchemist, Evidence, Cormega. Maar ook een onbekendere naam als Knowledge The Pirate. Die overigens een behoorlijke indruk maakt, voor een piraat. Met een fascinerend stemgeluid ergens tussen Method Man en Ka is hij een hoogtepunt op elk nummer waar hij mee mag doen. Zijn bijdrage aan 'Drug Lords' is vooral subliem. “This is the Costra Nostra / black mafioso / shoulderstrap gats and holsters / all black / two straps stashed in a Rover / la vida loca / Keyser Soze with the coca.” Het zijn niet perse zijn teksten danwel zijn ultieme flow die liefhebbers van Wu Tang, Nas, EPMD zal doen klappertanden van geluk. Hoe zeer Bronson, Ka, Cormega, Boldy James en Knowledge The Pirate ook indruk maken, Marciano blijft de baas, de regisseur, de sfeerbepaler. Als hij op 'Trying To Come Up', na Boldy James om de hoek komt met een superieur stukje Peter R. De Vries-rap... Oh sorry, een loeispannend straatsprookje. Nee, sorry, een stukje crimirap naar de mensen toe, dan glij je zonder het te beseffen naar het puntje van je stoel. Op de valreep nog even een klasbak van een album voor je. Merci beaucoup, Roc, en nu terug die kalkoen in met je handen. (8.0)