De immense rij voor het Patronaat in Haarlem laat weinig te raden over. De Jeugd van Tegenwoordig staat voor een uitverkochte zaal vanavond, zoals de mannen tegenwoordig wel gewend zijn. Amsterdam, Utrecht, Den Haag… de zalen raken overal uitverkocht. Bij binnenkomst van de grote zaal lijkt het publiek gerangschikt op leeftijd, waar het jonge publiek vooraan staat en gespannen af en toe onder het gordijn kijkt. De geur die rechts vooraan bij het podium vandaan komt, wekt het idee dat de kerstbomen ietsje eerder dit jaar verbrand worden.
Als het gordijn uiteindelijk opzij gaat, duurt het nog even voordat de jongens uit Amsterdam het podium opstappen. Achter het podium hangt een doek met daarop de Taj Mahal afgebeeld, in het midden van het podium staat een plateau met daarop het gereedschap van Bas Bron. Als er dan een kalende man achter de toetsen gaat staan, wordt hij met applaus begroet. Het licht verraadt de blanke huiskleur en als de roadie het podium verlaat, is het even wachten op de echte Bas Bron. Als de Neger des Heils het podium betreedt en achter zijn toetsen gaat staan, begroet hij de zaal met zijn synthesizers en het lijkt dat deze versterkt worden door gitaarversterkers. Je krijgt het idee dat er straks drie jongens met getoupeerde kapsels het podium oplopen. Maar als het geluid verandert naar het nummer ‘ Applaus ’ komen Willie Wartaal, Faberyayo en Vjèze het podium opgelopen. Een beetje ongemakkelijk springen de jongens rond als ze om applaus met het kutje vragen. De muziek overheerst en de vocalen klinken ver weg. Faberyayo praat, maar niemand die hem hoort. Het probleem dat zijn microfoon óf stoort óf uitstaat lost zichzelf op als het nummer ‘Hollereer’ begint en de muziek en vocalen komen dichter bij elkaar. Vjèze lijkt een beetje in zijn eigen wereld gekeerd en Faberyayo heeft het idee dat Haarlem zelf het feestje niet kan bouwen. “Ik wil minimaal twintig mensen op de schouders van iemand anders, voordat we het volgende nummer inzetten.” Het publiek doet wat de mannen op het podium vragen. Als ‘Tante Lien’ start, gooit iedereen zijn armen in de lucht en de toon is gezet, maar Vjèze lijkt niet tevreden, leegt zijn bier even later over het publiek en loopt naar achteren. Als hij terug is, spreekt hij zijn ontevredenheid uit over het publiek. “Ik heb het ook tegen jullie daar boven he!” Vjèze stapt het podium af, pakt de trap naast het podium en gaat op het balkon stoïcijns naar het podium kijken, terwijl de overgebleven Jeugd ‘Deze Neger Komt Zo Hard’ afmaakt. Het publiek om Vjèze kijkt elkaar vol ongeloof aan en willen met hem op de foto, maar de man negeert iedereen. Een vrouw probeert hem nog te berijden, maar als de volgende track begint, rent hij het podium snel op. Als het nummer ‘Op Een Sexuele Wijze’ langzaam via de boxen de zaal verlaat, liggen Faberyayo en Fur op de grond van het podium te droogneuken. Bas Bron zet aan tot 'Buma In Me Zak’ en Faber gaat staan om zijn verses te doen. Bas Bron kijkt over zijn toetsen bedenkelijk naar Fur die nog steeds op de grond ligt en naar boven staart. Bron loopt van zijn plateau af om een zonnebril over het gezicht van Fur te schuiven, waarop Vjèze met zijn duim in de lucht antwoordt. Wiwa en Faber kijken elkaar vragend aan als Willie klaar is met zijn verse en Fur nog steeds op de grond ligt. Fur springt precies op tijd op: "Buma in me zak, movin on up. Van de Lidl naar de Ap…". Dat De Jeugd niet erg te spreken is over het publiek, wordt af en toe bestempeld door Vjèze. Een rocheltje hier, een snauw daar. Het enige waar de man zich een beetje op kan concentreren is, afgezien van de eigen verses, het jongetje dat op de schouders zit van zijn vader in het midden van de zaal. Als Faberyayo roept: “Als jullie niet het feestje maken, doen wij dat hier wel,” wil Vjèze maar één ding en dat is het jongetje het podium op. De Jeugd laat het publiek dat het podium is opgekomen één voor één het publiek inspringen alsof het een scene uit een slechte piratenfilm is. Vjèze legt wat onverstaanbare dingen uit aan het ventje, pakt hem vast en slingert hem het publiek in. Gedragen door het publiek, komt het ventje weer terecht bij zijn vader. Faber laat zich al crowd-surfend naar de bar brengen om een tequila te bestellen en Willie doet een bommetje in het publiek. Bij dat beeld springen de meelevende pijnscheuten door polsen van iedereen in de zaal die Wiwa niet op moest vangen. Vjèze laat zien dat hij de koning van de avond is door letterlijk te staan op het publiek. Alles wat de jongens doen, wordt als zoete koek door het publiek gegeten, want op het optreden zelf is niets aan te merken en het publiek roept om meer als De Jeugd het podium verlaat. Bas Bron als de machine van de groep, de overige drie de olie. Als De Jeugd het podium weer betreedt, vraagt Bas Bron wie die beats maakt. Bij ‘Gekke Boys’ krijgt De Jeugd pas voor het eerst de bekende vloer van het Patronaat, die op rubberen veren rust, zo hard aan schudden dat het zelfs op het balkon te voelen is. "We hadden gelogen, we zaten namelijk al bijna in de bus," spreekt Faber het publiek toe. "Maar je gaat niet weg bij een bitch, zonder dat je je lul en je noten in haar nek hebt gelegd.” En deze zin somt het concert samen. De Jeugd was duidelijk niet te spreken over het publiek in Haarlem, maar ze hebben het klusje geklaard. Ze mogen met een voldaan gevoel naar huis nadat ze de tent met ‘De Formule’ hebben afgebroken. Het mag geen verrassing heten, maar deze avond met De Jeugd was gewoon raar. Het publiek met een glimlach naar huis, De Jeugd lachend naar Amsterdam.