podium (het;-s of podia) 1 verhevenheid, verhoging waarop iemand gaat staan die voor een publiek optreedt, syn. platform 2 gedeelte van het toneel vóór het gordijn
Dat er geen causaal verband bestaat tussen verhevenheid en op een podium staan, demonstreerden Action Bronson en voorprogramma Skiggy Rapz afgelopen dinsdag in de Melkweg. Toegegeven, tijdens het opwarmertje blijft de Oude Zaal goeddeels leeg. Maar daar waar Skiggy het tevergeefs met de welbekende trucjes - now put your hands in the air, wave ‘em around like you just don’t care - probeert, heeft Bronson een hele eigen manier gevonden om de afstand tussen fans en zichzelf te verkleinen. Hij houdt het ongeveer tien minuten op het podium vol, dan wandelt hij argeloos doorrappend het publiek in. ‘Make a motherfucking circle,’ commandeert hij.
Bronson kan bij opkomst al weinig meer fout doen bij het publiek. Zijn aimabele voorkomen maakt hem evenzeer cultfiguur als getalenteerd rapper. Het moddervette, rood bebaarde mannetje heeft nog het meest weg van een moderne Gimli , de even vriendelijke als nukkige dwerg uit Lord of the Rings. Ook bij de dames doet hij het goed: voor een hiphopconcert zijn er opvallend veel vrouwen aanwezig, die het ook nog eens op prijs lijken te stellen als hij ze aanraakt of optilt. Tot drie keer toe legt hij - tot jolijt van omstanders - een meisje over zijn schouder. Met één onderneemt hij zelfs iets wat op schuifelen lijkt. De karakteristiek lange baard blijft ver verwijdert van het gezicht van het meisje, want Bronson’s buik vereist distantie. Publieksparticipatie blijft de hele avond het sleutelwoord. Bronson, die er tijdens zijn set een joint of vijf doorheen werkt, vraagt en krijgt om de haverklap een vuurtje vanuit de zaal. Het feit dat hij niet op een podium maar in het publiek staat biedt tevens fans de kans op een vluchtige knuffel of het maken van een foto of filmpje. Van dat laatste maken sommige aanwezigen wel erg gretig gebruik. Vrienden worden tot filmen gemaand terwijl jonge pettendragers onder begeleiding van overdreven theatrale armbewegingen poseren naast de stoïcijns doorspittende New Yorker. En zo heeft een avondje Bronson op een klein deel van het publiek hetzelfde effect als Facebook: even wanen ze zich zelf het middelpunt van de aandacht. Alleen dollen met het publiek maakt een concert natuurlijk niet de moeite waard. Dat het muzikaal gezien allemaal prima in elkaar steekt wisten we al wel. Maar de tomeloze energie waarmee Bronson zich zonder pauze van het ene nummer het andere instort, is bewonderenswaardig te noemen. Helemaal als je bedenkt dat de halve Oude Zaal staat te blowen, maar niemand het presteert om zo veel te roken als Bronson zelf. Die brengt al zijn nummers - die hij steevast rapsongs noemt - met dezelfde overgave. Of het een oude favoriet als het luidkeels meegebrulde Brunch betreft of het nieuwere werk met Alchemist (van de in november verschenen mixtape Rare Chandeliers ), qua ademcontrole en uithoudingsvermogen zit het allemaal wel snor. Dan, na een set van precies drie kwartier, houdt Bronson het voor gezien. ‘Fuck with me, Amsterdam,‘ brult hij de microfoon in voor hij verdwijnt. De roep om een toegift blijft onbeantwoord. De verbijstering in de zaal maakt snel plaats voor tevredenheid. Want, al duurde het niet lang en kwam het slot nogal onverwacht, geboren podiumdier Bronson is een plezier voor oor en oog. En daar heeft ‘ie niet eens een podium voor nodig.