Na het verschijnen van Camp werd Donald Glover alias Childish Gambino zowel gelauwerd als de grond ingeschreven. Het meest berucht was de Pitchfork-recensie die hem met een 1,6 beoordeelde en en passant zijn geloofwaardigheid in twijfel trok. Hoe kun je een gevierd comedian, acteur en rapper zijn en tegelijkertijd jezelf positioneren als een outsider? Wat er eigenlijk werd geïmpliceerd, was: je kunt wel problemen ondervinden van zaken als racisme, maar als je uit de hogere middenklasse afkomstig bent, heb je het recht niet dat belangrijk te maken. Terwijl die outsiderstatus van Glover wel degelijk ergens op gebaseerd is. Hij twijfelt over zijn identiteit in een muziekscene waar het zelfverzekerd uiten daarvan juist de norm is. Steevast is hij, ook in zijn teksten, bezig met zichzelf te verdedigen. Op zijn nieuwste album Because the Internet gebeurt dat bijvoorbeeld in 'Sweatpants': “Rich kid, asshole: watch me as a villain”.
Wat dat betreft is er op zijn nieuwste album weinig veranderd. De onderwerpen zijn veelal hetzelfde: van persoonlijk leed als liefdesverdriet en toekomstangst tot de compulsieve behoefte zich als rapper te bewijzen. Een grotere rol is ditmaal weggelegd voor een cultuurkritische houding tegenover het internet en dan met name het onpersoonlijke, de minder hechte sociale contacten die sociale media tot gevolg zouden hebben. De korte film Clapping for the Wrong Reasons waarvoor Glover het scenario schreef geeft zijn visie goed weer: we zien een groep vrienden in een idyllisch landhuis, allemaal aan hun elektronische apparaat gekluisterd. Pas als de stroom uitvalt komen ze nader tot elkaar. In het beschrijven van emotionele leegte is Childish Gambino op zijn sterkst. In zijn fijnzinnige teksten toont hij de keerzijden van de welvaart. Je zou zijn benadering existentialistisch kunnen noemen: de mens is gedoemd tot vrijheid in een betekenisloze wereld. Hij gaat daarin ver: het zijn niet alleen God en maatschappelijke idealen die hun glans verloren hebben, maar ook instituties als het huwelijk (“When every marriage is a same sex marriage// same sex everyday, monotonous”) en vriendschap (“Got a house full of homies// why I feel opposite”). Waar op Camp zijn cartooneske manier van rappen hem bij het overbrengen van die boodschap soms in de weg stond, gaat hem dat hier beter af. Toch moet hij blijven opletten om niet te vlak te gaan klinken. Glover is daarnaast vaker gaan zingen, wat aardig is voor de afwisseling, maar door zijn weinig bijzondere stemgeluid eerder afbreuk doet aan zijn nummers. Je zou kunnen zeggen dat Childish Gambino en Stromae geestverwanten zijn. Beiden opereren op het grensvlak van hiphop, dance en pop en zijn toegankelijk zonder goedkoop te klinken. Thematisch is die verwantschap er ook: beide vertalen bredere maatschappelijke thema’s naar hun eigen leefwereld, inclusief de complexe emoties die daarmee gepaard gaan. Binnen de Amerikaanse hiphopwereld is Childish Gambino nog steeds een vreemde eend in de bijt. Niet alleen door zijn behoefte zich te verdedigen, ook doordat hij zelden aan andere rappers refereert, maar wel aan blanke rockartiesten als Kurt Cobain en Ben Folds. Die behoefte tegen de stroom in te zwemmen en je weinig aan te trekken van anderen is te prijzen. Dan nemen we de zwakkere momenten op Because the Internet maar voor lief. (7.5)