In de hoogtijdagen van Outkast stond Antwan 'Big Boi' Patton altijd een beetje bekend als de zwakkere broeder, de wat onopvallende, ambachtelijke figuur tegenover de uitbundige fladderaar Andre 3000. De Sen Dog van Atlanta. Met het sterke solo-album Speakerboxxx (2003) begon dat beeld al te kantelen, en sinds Sir Luscious Left Foot (2010) staat de 37-jarige mc op eigen kracht bekend als een van de meest originele geesten in de Amerikaanse hiphop, die ook nog eens flink wat productiever is dan zijn Outkast-kompaan.
Dit nieuwe album onderstreept Boi's brede interesse, maar maakt ook duidelijk dat hij wat conventioneler is gaan denken in de afgelopen twee jaar. Wat dat eerste punt betreft: hiphopartiesten die gasten uit de indierock- en electronica-hoek uitnodigen is geen nieuw fenomeen, maar vaak is dat vooral een versiering, een oppervlakkig sausje om interessant te doen (zie vooral: Timbaland). Big Boi daarentegen is écht fan van bands als Phantogram (triphop) en Little Dragon (synthpop), en heeft ze dus ook voor meerdere nummers uitgenodigd. Die samenwerkingen klinken als een match made in heaven: seksnummer Objectum Sexuality met Phantogram is met zijn ruizige, duister rondzoemende synths als een kruising tussen IDM en hiphop, maar het verzandt niet in moeilijkdoenerij - het blijft funky. Apple of my Eye en single Mama Told Me verraden een diepe bewondering voor de Zweedse experimentele pop van Little Dragon. Je kunt ook beargumenteren dat Little Dragon ooit goed naar oude Outkast-platen als Stankonia (2000) heeft geluisterd. Hoe dan ook, er is een fijne wisselwerking. Ook de rap-rockproductie van surfpunker Nathan ' Wavves ' Williams (kale gitaarriff, fluitmelodie, boombap) in 'Shoes for Running' pakt goed uit. Het is dan ook jammer dat er op deze plaat wat mindere broeders zijn geslopen, iets waar dat vorige album geen last van had. She Hates Me is een dreinerig nummer over relatieperikelen, met moedeloos voortklotsende piano- en synthbeat. Kid Cudi versterkt die zeurderige toon, geheel volgens zijn reputatie, met een gezongen refrein. Tremendous Damage is het soort melancholieke rags-to-richesverhaal waar Amerikanen wel van houden ("I started out with no car / And graduated to a Cadillac"), maar de droevige piano-beat blijft simpelweg niet hangen. Het is net iets te gewoontjes. Het album wordt uiteindelijk toch gered doordat Big Boi een erg goede rapper is met openhartige teksten, zelfs in de mindere nummers, en doordat er ook nog een aantal genadeloze bangers op het album staan. In the A is een soort oermens-stampnummer (denk aan Simon Says van Pharoahe Monch), waarin T.I. en Ludacris zichzelf en de luisteraar helemaal wezenloos blaffen. Luda: "Now this is the A-Town, come on the premises if you wanna / Play with death, you get stung like the Crocodile Hunter / Got them racks, slanging them packs and no we can't leave them sacks alone / Hired an assistant cause my weed need a chaperone". Thom Pettie kent waarschijnlijk de meest absurde popcultuurverwijzing van 2012 (refrein: "Thom Pettie that ho / free fallin', free fallin'"), Killer Mike en de licht vervreemdende synth-stuiterbeat maken het feestje compleet. Hopelijk gaat Big Boi de komende jaren in deze richting verder, en kiepert hij voortaan die paar slappe poprap-nummers tijdig overboord. (7,5)