"Als Majid en zijn vrienden door de buurt rijden, komt er Appa en Sjaak uit de speakers, niks anders." Die opmerking van Wolf-regisseur Jim Taihuttu over zijn personages geeft aan waarom 'Wolf', het album, op twee fronten zo goed werkt: als Nederlands hiphop-album is het drie kwartier sterke, gevariëerde muziek. Als soundtrack voegt het ook echt wat toe aan je begrip van de personages: van vrouwonvriendelijk gemekker ("ik zie je wilt wat drinken van me bitch / hier, neem een glaasje kraanwater") tot zelftwijfel ("afgesloten van de wereld, offline / terugkijkend naar het verleden, koppijn") tot kruimeldiefgedag ("je kan me vinden in je buurt, op zoek naar loot").
Sjaak zorgt, zoals doorgaans zijn rol is, voor de luchtige momenten op het album. Hij lijkt bij wijze van grap een blanke kleinkunstenaar te imiteren met zijn overdreven correcte uitspraak van de zin “zeg me wat het is, hee hee”. Zijn refrein in openingstrack 'Stuntman' is zó ongegeneerd lomp dat dat ook weer erg grappig wordt: "Boom pow wow, ik ben een stuntman / Ik hou van messen maar ben meer een gunman". In het trage 'Dat is wat ik doe', een Rick Ross-achtige stoomwals van een track, verzorgt hij misschien wel het meest aanstekelijke refrein van het jaar: "Smoke all m'n weed up / En dat is wat ik doe these days". Probeer het maar eens niet mee te zingen. In de coupletten moet je 'm maar wat slordigheden vergeven, maar dat is ook de charme van Sjaak ("bitches komen altijd met shit enzo / wie de fuck denk je nou dat je bent, J-Lo? / Ik bedoel, ik ben ook geen Brad Pitt ofzo"). Appa, aan de andere kant, is het rijmmonster van de twee. Zoals hij de afsluitende posse cut ‘101 Barbaarz’ domineert, is zeer indrukwekkend: halverwege valt het nummer even compleet stil, waarna hij de hele tweede helft vol mag rappen. “Jij bent geen concurrentie, jij bent een schietschijf / ik oefen op je - één arm, knieschijf”, minutenlang gaat hij los op de fictieve opponent. Elders op het album schakelt hij qua stemgeluid soepel over van rustig en openhartig (‘Onbegrepen’, ‘Mooie Val’) via rustig en dreigend (overval-anthem ‘Waar het allemaal om draait’) tot opgefokt en dreigend (de meeste andere tracks). Qua beats hebben de twee het goed getroffen met producer SABeats: zoals hij afgelopen week aan State vertelde , heeft deze producer vooral affiniteit met lompe, zuidelijke stijlen uit de VS: trap, dirty south. Trage, bombastische bangers als ‘Stuntman’ en ‘Dat is wat ik doe’ worden afgewisseld met beats die lijken te verwijzen naar de hoogtijdagen van Aftermath: denk Dr. Dre, Hi-Tek, Scott Storch anno 2005. Ook komt er zo her en der een ouderwetse g-funk-synthesizer het gehoorsveld binnen kronkelen. ‘Wolf’ is geen nauwgezet in elkaar gesleuteld meesterwerk, waarover critici over een eeuw nog aan het debatteren zijn in termen van tekstduiding en muzikaal vernuft. Het is simpelweg een zeer geslaagd straatalbum, in een weekje in elkaar gezet en dus met her en der wat rafelranden. Juist die losse, ongedwongen vibe maakt het tot een album dat je met veel plezier opzet, keer op keer. Je kunt er een sfeertekening in zien van de schimmige uithoeken van de Nederlandse samenleving anno 2013, maar je kunt het ook gerust laten bij: goeie plaat! (8.0)