Vijf jaar hebben de fans moeten wachten op een nieuwe plaat van John Legend. Oke, het samenwerkingsalbum met The Roots, waarop voornamelijk oude soul-/funk protestliedjes werden voorgedragen, leste de dorst, maar had weinig te maken met Johns solowerk. Nu is daar Love in the Future en met maarliefst zestien nummers (twintig op de Deluxe Edition) is de zanger zeker niet lullig. De schilderachtige hoes – die een beetje lijkt op die van Parov Stelar (Coco) – vormt een stijlbreuk met de doorgaans gelikte albumcovers waar Legend zelf op staat. Gelukkig doet de muziek dat niet.
Want Love in the Future is zwoel als vanouds! Waar de glijerige voorganger Evolver nog doordrenkt was van een meer kunstmatig geluid is voor deze plaat het stof gelukkig weer van de piano geblazen en grijpt Legend terug naar zijn akoestische liefdessound. Wat te denken van ballads als All Of Me , Hold On Longer en You And I (Nobody In The World) , waar John schelle stemgeluid de liedjes iets breekbaars en hartverscheurends meegeeft. Wederom is productioneel een grote rol weggelegd voor Kanye West en Dave Tozer. Zij geven het album de nodige pit op de momenten dat het de luisteraar in slaap dreigt te wiegen en zijn zondermeer verantwoordelijk voor de hitpotentie. Denk hierbij aan het soulvol decadente Who Do We Think We Are – waar Rick Ross’ bijdrage zorgt voor veel gelijkenis met Kanye’s loom meeslepende Devil In a New Dress – , het eruptieve Made To Love of het meer industriële Asylum . Stuk voor stuk afwisselend en ze houden de luisteraar bij de les. Ook wat betreft covers doet de zanger uit Ohio het leuk: de boombap versie van Bobby Caldwell’s Open Your Eyes ligt lekker in het gehoor, evenals het helaas veel te korte Angel (origineel van Anita Baker) - een interlude met zangeres Stacy Barthe wier warme stemgeluid even geruststellend is als de avondkus van je moeder voor het slapen gaan. Waar Deluxe Editions doorgaans veelal worden gevuld met B-kanten, promotie singles en halfbakken remixes lijkt Legend op de uitgeklede variant van Love in the Future juist het beste voor het laatst te hebben bewaard. Zo is het dweilen geblazen met het jazzy Aim High of de tere serenade For The First Time . Veel gehoorde kritiek is dat het album te soft zou zijn. Toegegeven: de meer klassiek beminnende insteek van Legend maakt Love in the Future eerder een album voor de stabiel gaande stellen (verloofden allicht) die een goede fles wijn open trekken, dan de autonome vrijgezel die ‘s nachts op de valreep nog iets ogenschijnlijk gezelligs meetrekt uit de kroeg. Maar wat is er – wanneer goed uitgevoerd – in vredesnaam mis met een plaat vol onvervalste en meer behouden liefdesliedjes? Legend staat absoluut in voor glazuurbehoud van de tanden en bewijst zich wederom als een rasmuzikant. Je zult er echter ironisch genoeg wel de “romantiek” van moeten inzien. (8.0)