Vijftien jaar geleden was Master P één van de grootste spelers binnen de hiphopwereld. Zijn imperium brokkelde vervolgens in rap tempo af, maar nu is hij al tijden bezig aan een comeback. Onlangs verscheen zijn nieuwe tape Famous Again . Wat is er nog van het oude No Limit-koninkrijk over? En, belangrijker: wat stelt de artiest Master P vandaag de dag nog voor? Thomas Heerma van Voss recenseert het album.
De titel van Master P's nieuwe tape heeft iets weg van een verkapte betekenis. Dat woordje Again laat er geen twijfel over bestaan: er is een tijd geweest dat P niet beroemd was. Maar wanneer dan in hemelsnaam? Sinds de hiphopmogul begin deze eeuw genadeloos van zijn hiphoptroon donderde, heeft hij er zelf altijd alles aan gedaan om zijn succesvolle straatimago in stand te houden. Zelfs toen hij - via het geflopte clubalbum Good Side, Bad Side (2004) en het zelfgedistribueerde Living Legend: Certified D-Boy (2005) - uitkwam bij allerlei tegeltjeswijsheden over het leven op straat ( Let the kids grow , 2007), bleef P zichzelf onverminderd op de borst kloppen. Geen spoor van twijfel of spijt, niets wees erop dat hij minder succesvol werd. Ook het begin dit jaar gedropte Al Capone klonk alsof P de touwtjes binnen de hiphopwereld nog steeds strak in handen had, wat het project iets onbedoeld grappigs gaf. Is er dan nu, met Famous Again , eindelijk de periode van bezinning en reflectie aangebroken? Nee, en dat is vermoedelijk maar goed ook. Master P doet hier wat hij altijd heeft gedaan: hij omschrijft zichzelf als daadkrachtige en onverschrokken opperbevelhebber van een machtig No Limit-leger, benadrukt iedere paar verses dat hij is opgegroeid in grote armoede en strooit met clichés verpakt als grote inzichten ("Whatever don't kill you, my nigga, it make you stronger / They say that life's a bitch, my nigga, with these haters on you"). Natuurlijk is het jammer als een artiest inhoudelijk zo weinig probeert en durft, maar als tekstschrijver heeft P nooit ook maar een beetje talent gehad. Al rappend heeft hij zich ook nooit kunnen ontworstelen aan de grauwe middelmaat. Wat heeft hem als artiest dan ooit de moeite waard gemaakt? De herkenbaarheid. Bij een Master P-album was het in de hoogtijdagen van No Limit van tevoren al precies duidelijk hoe de muziek zou klinken: stoere teksten vol herhalingen, pakkende refreinen, dikke beats, een overdosis gastartiesten, een speelduur van tegen de tachtig minuten. Dat maakte bijvoorbeeld Ghetto D (1997) een zeer goed verteerbaar album. Maar juist van die basisvoorwaarden week P de laatste jaren steeds meer af. Hij bleef zichzelf ophemelen, maar de muziek had verder niets meer met No Limit te maken: de gasten van weleer waren verdwenen, de dikke beats werden vervangen voor kale drumcomputers, de albums duurden vaak niet meer dan veertig minuten. Op Famous Again lijkt hij eindelijk weer echt terug te grijpen naar de formules van vroeger: de tape bevat twintig nummers, waarvan alleen You Need To Know een solotrack is. Verder komen er voortdurend gastartiesten langs (waaronder Game, Wiz Khalifa, Chris Brown), die grotendeels aan de No Limit-stal verbonden zijn. Zo doet broer Silkk The Shocker weer eens mee - dat was al bijna tien jaar niet gebeurd - en is ook zoonlief Romeo van de partij. Nieuwe stemmen als Fat Trel en Young Louie komen ook regelmatig langs, beiden eeuwige trouw aan de tank zwerend, terwijl er qua producties een duidelijke rode draad is (vet aangezette keyboards, vunzige bassen). Vanzelfsprekend maken zulke gegevens de muziek niet plotseling goed. Master P is altijd al een beperkte, ongeïnspireerde artiest geweest en Famous Again zal zijn val hooguit kunnen afremmen, maar niet kunnen stoppen. Toch is het voor fans van het eerste uur - zoals ondergetekende - een geruststellende tape: eindelijk lijkt Master P weer echt hetzelfde te doen als in zijn glorietijd. Hij zegt niet alleen maar dat hij hetzelfde is als vroeger, maar hij probeert nu ook weer dezelfde trucjes toe te passen. Een Scarface -sample hier, een opmerking over zijn vroegere platina-albums daar. Famous Again wordt overigens aangeprezen als een tape met "20 new tracks", maar meerdere daarvan zijn remixes, soms zelfs remixes van remixes. Andere oudere tracks komen in hun oorspronkelijke versie langs en hebben nu alleen een nieuwe titel gekregen - een trucje dat we al kenden van de vele soundtracks die No Limit eind jaren negentig uitbracht en de twee 504 Boyz-verzamelaars. Voor sommigen zullen dit waarschijnlijk argumenten zijn voor de stelling: Master P heeft als artiest zijn definitieve failliet bereikt. Ik zie het eerder als een teken dat hij eindelijk weer probeert terug te keren naar de klassieke No Limit-sound. Misschien zijn dat ook wel twee statements die bij elkaar horen. Wat is er vandaag de dag nog over van het ouderwetse No Limit dat ooit regeerde over de hiphop? Weinig tot niets. Maar P doet zijn best terug te keren. De titel van zijn mixtape lijkt zo bekeken nog meer een wens dan een verkapte bekentenis. Hoe het ook zij, laat die nieuwe studioplaat maar komen. De titel is al bekend, Boss of all Bosses . Het zal P's eerste officiële plaat in acht jaar worden. Zijn comeback of zijn definitieve afscheid? (5.5) Download Mixtape | Free Mixtapes Powered by DatPiff.com