‘Het wordt Middelburg dit jaar’, zegt Carlos, één van mijn beste vrienden. Ik knik. Samen lopen we naar een kaartjesautomaat waar we twee retourtjes kopen voor ons jaarlijkse uitje. Een uitje, ja. Oubollig klinkt het en oubollig is het, al vindt Carlos van niet. ‘Een uitje is zó played out dat bejaarden op de Keukenhof nog doper zijn. En als zij dope zijn is alles dope en ons uitje dus ook.’ Had ik al verteld dat Carlos een groot filosoof is? Ieder jaar gaan we naar een stad in Nederland, liefst de grootste uithoek mogelijk. Koffie drinken, hangen, eten.
Naast de automaat staat een jongen met een NS-jas aan. Hij heeft de onvermijdelijke big smile van een verkoper. ‘Môgguh, heren. Waar gaat de reis naartoe?’ Als ik ergens een hekel aan heb, zijn het verkopers. Als ik ergens een nog grotere hekel aan heb zijn het verkopers die mij iets willen verkopen, maar de grootste hekel heb ik aan verkopers die mij iets willen verkopen en net doen alsof ze dat niet willen. Nee, ze beginnen over het weer, de laatste Playboy of bouwpakketten van een piratenschip en voor je het weet heb je een contract gesloten voor de duurste energievorm die er is en betaal jij drie jaar lang 1600 euro per maand, omdat er in de kleine lettertjes stond dat je wel op mag zeggen binnen een week, maar dan betaal je wel een afkoopsom van 312.591 euro! Dus rot op met je ‘môgguh’! Maar ik hoef het allemaal niet te zeggen: Carlos hangt al schuimbekkend om de nek van big smile, bijtend in het NS-logo op de jas. Verschrikt toegesnelde stadswachten doen een poging hem van de bijklussende student af te trekken, maar dat lukt niet. ‘Zullen we gaan?’ vraag ik maar. ‘De trein vertrekt zo’. Dat werkt. Carlos springt van de NS’er af, trekt zijn bubble-coat recht en doet een Kung Fu-groet. Terwijl we naar het perron lopen vertelt Carlos over een nieuwe hobby van hem. Dat hij afgelikte postzegels verzamelt weet ik al (‘afgelikte postzegels gaan dieper dan schone. De ziel van de likker zit in die zegel!’) maar dit is een ander verhaal. Hij doet sinds kort aan Kung Fu. ‘Kung Fu is Hip Hop. Check wat Afu-Ra erover rapt, en RZA in zijn nieuwe film Iron Fists. Of check de lyrics in Bushido van Kan Soe X: ‘Lenend van de Shaolin, ik zie, ik zie en adem rustig in, m’n gewicht blijft in het midden, m’n centrum, details worden aangebracht, zacht hard, hard zacht, ontspannen energie, kracht zonder kramp, licht zonder lamp!’ Omdat ik inmiddels zelf een beetje kramp in mijn buik heb gekregen van de laffe koffie uit de stationsrestauratie heb ik weinig zin om te praten. Dit geeft Carlos de kans een uitgebreid betoog te houden, zoals alleen hij dat kan. Omdat we inmiddels in een volle treincoupé zitten heeft hij een publiek van zo’n dertig man. Carlos waant zich in een dojo. ‘Wat Afu-Ra en RZA en Kan Soe X en anderen eigenlijk zeggen is dat Hip Hop en Martial Arts samen gaan als de NS en vertraging.’ Een conducteur die net de coupé binnen loopt fronst zijn wenkbrauwen. ‘Hoe bedoel je dat?’ vraagt hij Carlos, die zijn gehoor inmiddels toespreekt vanaf een bagagerek in de Kung Fu-houding ‘Liggende cobra met iron knee in bagagerek’. ‘Je weet donders goed wat ik bedoel, condodo!’ De liggende cobra landt in het gangpad en gaat verder. ‘Kijk goed, lieve mensen. Dit is wat Kung Fu ons leert: zalig is hij die geduld weet te bewaren, zoals een tijger die zijn prooi overmeestert zodra de kans zich voor doet. Zo is de dodo ooit uitgestorven. Met pure Kung Fu.’ ‘Dus jij wil mij laten uitsterven?’ vraagt de conducteur. Terwijl Carlos doorzwamt over uitgestorven vogels die geen Kung Fu konden begint de condodo druk te praten in zijn portofoon. Ik voel al nattigheid vanaf het moment dat mijn moeder besloot mij geen luiers meer om te doen,, dus ik weet wat me te doen staat als ik niet wil dat dit uitje een voortijdig einde krijgt. ‘Meneer de conducteur, dit berust allemaal op een groot misverstand. Wij zijn op weg naar Middelburg, kijk hier zijn onze kaartjes, en eenmaal aangekomen in Zeeland gaan we koffie drinken, een gebakje erbij, we kopen wat souvenirs voor het thuisfront en gaan met de trein weer rustig terug. Met úw trein, begrijpt u?’ Maar de conducteur begrijpt helemaal niets. Hij schreeuwt om assistentie op het volgende station terwijl Carlos raaskalt over het mixen van staalkabels door de spaghetti om ijzeren vuisten te kweken. Als ik hem vraag zijn mond te houden, omdat ik graag in Middelburg aan wil komen kijkt hij verbaasd. ‘Als de situatie erom vraagt als water te zijn, wees dan water. Kom, laten we wegvloeien uit deze coupé.’ Ik ben bang voor wat komen gaat. Na drie weken training bij een lokale Kung Fu-boer die daarnaast een snackbar runt, denkt hij al een meester te zijn. Hij trekt een raampje open, wurmt zich naar buiten en blijft hangen aan één hand, met zijn neus plat tegen het glas. Omdat het inmiddels is gaan regenen hangt hij daar al snel als een vaatdoek om een afdruiprek. Hij schreeuwt iets over ‘één worden met de druppel in jezelf.’ Ik besluit het maar te laten voor wat het is. Ik pak een gratis krant en zie op de voorpagina dat de NS last heeft van zogenaamde ‘vierkanten wielen’ door de gladheid. Carlos zou dat zien als wielen die één worden met de kou…