Snoop Dogg vertrok naar Jamaica om zijn innerlijke Rastafari te ontdekken. Wat hij daar zag en leerde gebruikte hij voor zijn reggae-debuutalbum Reincarnated . Het album kan zacht gezegd een flop genoemd worden en het enige dat vanavond aan Snoop Lion – zijn reggaenaam – doet herinneren is de aankondiging van de show en de belichting die vooral groengeelrood afgesteld is. Paradiso krijgt een greatest hits-show voorgeschoteld waarbij Snoop wat laat op gang komt maar doet wat je van hem kunt verwachten.
Het zweet druppelt nog net niet over de balkons de zaal in als na bijna vijftig minuten wachten eindelijk ‘California Love’ en ‘Still D.R.E.’ door de speakers galmen. Tijdens openingstrack ‘Here Comes The King’ wordt Snoop bijgestaan door drie schaars geklede danseressen die we dit optreden vaker terug zullen zien en een in furrypak gehulde Nasty Dogg die met een grote blunt rondzwaait. Deze zorgen in ieder geval voor wat afleiding als de show lijkt in te kakken. Voor wie verder dan een meter of tien van het podium staat is het geluid namelijk enorm rommelig, zo erg dat de rapper vaak amper te verstaan is. Tel daarbij op dat er weinig contact met het publiek wordt gezocht, iets waar Snoop om geroemd wordt en het optreden lijkt uit te lopen op een flinke deceptie. Niets is minder waar. Met meezingers als ‘P.I.M.P.’ en ‘Tired of Running’ lijkt het publiek al vroeg in de set te begrijpen dat ze er maar gewoon een feestje van moeten maken. En dat lukt prima. Al lijken oude nummers als ‘The Next Episode’ en ‘Nothing But A G Thang’ op meer participatie te kunnen rekenen dan het nieuwe ‘I Wanna Love You’ en ‘Wet’. Het zijn ook de oude nummers waarbij Snoop op zijn scherpst is en bewijst na meer dan twintig jaar in the game zijn vak nog altijd te verstaan. Kreeg hij op Lowlands een paar jaar geleden nog een wietplant, vandaag hebben de fans klompen voor Snoop meegenomen: “Oh, so these are just sex shoes?” Net als de wietplant destijds krijgen de klompen een prominent plekje op het podium. Als hij later een bong krijgt aangereikt geeft hij die weer terug: “There is nothing in here, how am I supposed to smoke this?” Er worden jointjes uitgewisseld met het publiek, grapjes gemaakt en het lijkt eindelijk weer op een ouderwetse Snoop-show. In het laatste deel van de set volgen de hits elkaar echt op met House Of Pain-cover ‘Jump Around’, ‘Drop It Like It’s Hot’ en ‘Who Am I? (What’s My Name?)’. Vooral bij die laatste worden de teksten meegeschreeuwd. Er wordt afgesloten met ‘Young, Wild and Free’, waarbij het publiek in Paradiso een Kumbaya-moment creëert door in harmonie mee te zingen. Zo krijgt een rommelig optreden toch nog een hoogtepunt. Nadat ‘Jammin’ van Bob Marley uit de speakers galmt is er nog even hoop op een toegift, maar helaas. We zijn inmiddels 21 jaar verder sinds Snoop succes vergaarde op het debuutalbum The Chronic van Dr. Dre. In die tijd is er veel veranderd in de hiphopwereld, getuige de met dance besmeurde hits die tijdens deze show voorbijkwamen. Hiphop is mainstream geworden maar de optredens van Snoop zijn nog altijd hetzelfde. Zijn flow is ongenaakbaar en hij snapt hoe je het publiek moet bespelen, jammer dat hij daar vanavond pas halverwege mee begon. Ondanks dat kan het publiek Paradiso met een tevreden gevoel verlaten.