Sinds zijn radiovriendelijke mega doorbraak Black & Yellow heeft de meest stonede rapper van Amerika getoond over een respectabel arbeidsethos te beschikken. Er verscheen een gezamenlijke film én album met Snoop Dogg, mixtape Cabin Fever 2 zag licht en zijn Taylor Gang Records kreeg vorm met als hoogtepunt het tekenen van niemand minder dan Juicy J. Het door label setbacks geplaagde Only Niga In First Class (O.N.I.F.C.), zou dus een mooie muzikale blauwdruk moeten kunnen geven van een roerige anderhalf jaar.
“I got enough weed to last me for the rest of my motherfucking life”. Stop de tijd! 27 seconden onderweg in openingstrack Paperbond is in ieder geval één ding duidelijk: De hoodie en fitted cap mogen dan plaats hebben gemaakt voor hermelijnen mantel en skinny jeans, Wiz Khalifa steek nog steeds graag een dikke snaak op. En dat zullen we weten ook! Verschil met Rolling Papers uit 2011 is dat Wiz van ellende nu écht niet meer weet wat hij met z’n zakgeld moet doen. Het coverbeeld deed al het nodige stof op waaien maar sluit aardig aan bij het leven dat geleefd wordt. De opgedane monnie en faam heeft Wiz geen windeieren gelegd, maar om nou te zeggen dat zijn muziek er heel veel interessanter op geworden is… Er worden voornamelijk nóg meer blunts gedraaid en kurken ontpopt. Zelfs zijn verloving met model Amber Rose heeft de onderwerpkeuze weinig doen veranderen. Zijn aanstaande baby mother is met een vrij inwisselbare gastverse te horen op Rise Above, en wordt bezongen op Up In It, maar verder heeft het naderende vaderschap Wiz niet plots tot diepe inzichten gebracht. Tegelijkertijd is dat nooit zijn deal geweest, en komt de beste man er ook gewoon voor uit ten alle tijden voor het veilige midden te kiezen. O.N.I.F.C. is wat dat betreft dan ook een album dat de massa vast aan zal spreken en Wiz’ status verder uit zal bouwen. Zijn immer positieve toon maakt dat hij bij conscious hiphoppers weg komt met zijn basale onderwerpkeuze, en bij het grote publiek mag rappen over weed & bitches. Er zijn voorzichtige uitschieters als Work Hard, Play Hard (banger) en Rise Above, missers als Let it Go en zelfs draken als het stomvervelende Fall Asleep. Wiz stijgt nooit boven zichzelf uit, terwijl de absolute ondergrens ook weer niet gehaald wordt. De producties van Pharrell, No ID Labs en Stargate zijn naar behoren en ook op de gastbijdragen van onder meer 2 Chainz, Juicy J en The Weeknd is weinig aan te merken. Dat is dan ook wat het meest schuurt aan O.N.I.F.C. Je wil er het stempel ‘k*tplaat’ op plakken, maar daarvoor is het totaalplaatje te degelijk. Op het vervelende af, dat dan weer wel. (6-)