De aanloop naar het Rich Gang album is een lange geweest. De geruchten over een gezamenlijke inspanning van de labels Cash Money en Young Money deden al tijden de ronde en de eerste officiële single Tapout dateert alweer van mei. Hoewel het label Young Money officieel aan Lil Wayne toebehoort – zij het gerund door diens jeugdvriend Mack Maine – ademt de gehele release Birdman; het ware opperhoofd. Niet alleen verraadt de kleur van de cover het meesterbrein achter de langspeler (Birdman gaat vaak in rood gehuld), ook de prominente ster op de hoes heeft verdacht veel weg van de hoofdtatoeages van de grootverdiener. Hoewel zijn eigen platen in het gunstigste geval net de middenmoot halen, heeft Birdman allang bewezen te beschikken over een neusje voor talent en een uitmuntend zakelijk instinct. En eerlijk is eerlijk: wanneer de paarden uit je stal(len) luisteren naar namen als Drake, Nicki Minaj, Busta Rhymes en Limp Bizkit(!) dan zit het qua individuele kwaliteit wel snor. De vraag is echter: hoe klinkt het zooitje bij elkaar?
Waar veel groepsalbums vaak als manco hebben een onsamenhangende wirwar van stijlen te zijn, kenmerkt Rich Gang zich door overall coherente producties die knap de ruimte laten voor ieders individuele stempel. De stijlen lopen zeker uiteen, maar anders dan bij het leeuwendeel van de groepcompilaties, monden deze niet uit in een hinderlijke kakofonie van accenten en flows. Tapout was hiervan al een goed voorbeeld, maar ook het winning-mood-nummer Everyday lijkt paradoxaal genoeg eenheid in verscheidenheid te brengen. Op laatstgenoemde track is het energieniveau de constante; zowel Cory Gunz als Busta Rhymes zijn snelle spuwers en ook de na zes jaar vrijgekomen Mystikal ( weet je nog? ) gaat altijd als een beest te keer. Niet alleen opent hij de plaat, hij is tevens Cash Moneys meest fanatieke ambassadeur en dankbaar voor de kans die hij van het label kreeg na zijn gevangenisstraf: “Thank God for Tunechi / God bless Stunna / Hallelujah Cash Money / I was going under”. Hoewel de heren op Rich Gang veel hulp krijgen van andere collega’s uit de scene (o.a. R. Kelly, The Game en French Montana) is het de relatief onbekende, maar prominent aanwezige zanger Detail die de show steelt. Zijn Future -eske autotune-zang lijkt het bind- en smeermiddel van de tape en hij is op Rick Ross na de enige artiest met een solonummer op deze plaat. Ook Kendrick Lamar kan dankzij zijn speelse bijdrage aan 100 Flavors weer een verdienstelijk couplet toevoegen aan zijn indrukwekkende reeks aan gastverschijningen van dit jaar. Overigens, de grote afwezige op het compilatiealbum is Drake; hij zou veelal in het buitenland hebben verkeerd tijdens de opnames. Dat het album gezien het aantal artiesten nog opvallend coherent klinkt wil overigens niet zeggen dat we hier meteen het beste album van 2013 te pakken hebben. Integendeel, het zijn redelijk doorsnee dirty-south-instrumentaties die de revue passeren en inhoudelijk is het vooral lamlendig gepronk en borstklopperij. Ook wordt de plank nog wel 'ns flink misgeslagen. Zo volgt het geforceerde Sunshine (met Limp Bizkit en Flo Rida) keurig de dansbare radioformule op, maar doet de poppy inslag toch wat vreemd aan wanneer afgezet tegen de rest van het album. Het maakt pijnlijk duidelijk hoe moeilijk een act als Limp Bizkit in het Cash Money-plaatje past. Nieuwe fans zullen er dan ook niet worden gewonnen. Maar houd je van hedonistische brag-en-boast met een clubrandje, dan is Rich Gang best een luisterbeurt waard. (6)