Het is moeilijk voor te stellen dat die ondeugende Robin Thicke al aan het begin van de eeuw op de Nederlandse buis debuteerde als langharige fietskoerier . Over een sample van Beethovens vijfde symfonie gooide de crooner hoge ogen in de Benelux, maar in zijn eigen land – de Verenigde Staten – behaalde hij geen enkele notering in de hitlijsten. Het zou spoedig omdraaien: de daarop volgende jaren vergaarde de zanger juist in eigen land steeds meer bekendheid, maar bleef een overzees succes uit. Dit alles werd deze zomer in één keer rechtgetrokken met zijn megahit Blurred Lines (met Pharrell Williams en T.I.); dat mede vanwege zijn veel besproken en expliciete video vooralsnog de snelst verkopende single van het jaar is. De vraag is nu natuurlijk of Thicke’s gelijknamige studioalbum al even radiogevoelig is?
Ja en nee. Instrumenteel gezien is er geen vuiltje aan de lucht; Thicke meandert argeloos van de meer soulvolle uptempo R&B naar de mainstream house/dance-muziek waar David Guetta hoge ogen mee gooit. Vooral de invloed van Pharrell Williams is duidelijk hoorbaar. Zo bestaat Ooo La La uit diezelfde blikkerige percussie en gitaartonen zoals we die van Daft Punks Get Lucky kennen. Een klein uitstapje naar de meer old school hiphop, zoals de heerlijke saxofoonloop op het triomferende Top Of The World, wordt evenmin geschroomd. De grootste stijlbreuk is wellicht de smartlap The Good Life, waarvan een Nederlandse versie niet zou misstaan in de Jordaan. Nee, het is op tekstueel gebied waar de blauwogige zanger steken laat vallen. Waar Blurred Lines (de track) al onmiskenbaar seksueel getint was, maakt Thicke het op zijn gelijknamige album vele malen bonter. Nu hoeven we daar absoluut niet preuts of kinderachtig over te doen, ware het niet dat het sensuele er op Blurred Lines helemaal af is. Op een van zijn eerdere albums – Sex Therapy – verwees de zanger ook al expliciet naar de liefdesdans, maar zorgden de komische Franstalige samples daar nog voor een knipoog en had de luisteraar ook wel door Thicke er een act van maakte. Op dit album lijkt de 36-jarige zanger echter bloedserieus wanneer hij zegt: "Got a little Thicke for you / Big dick for you" (Give It 2 U) of "I want to rip through all your fancy clothes / I want to shop for your underwear" (Take It Easy On Me). Fragmenten die, zeker wanneer afgezet tegen Thicke’s goudeerlijke en akoestische werk op The Evolution of Robin Thicke – eerder sneu en puberaal overkomen, dan sexy of zwoel. Zonde, want Thicke heeft eerder al bewezen een bijzonder begaafd artiest te zijn. Echter, schenk je überhaupt geen aandacht aan de tekst, dan schotelt Blurred Lines je een enorm dansbare en zomerse plaat voor. De plaat is toegankelijk, ligt lekker in het gehoor en voldoet ruimschoots aan de kwalificering: ‘aardig’. Wel is de kans klein dat je ‘m in de wintermaanden ook nog zult draaien. (6.0)