De laatste dag van North Sea Jazz is aangebroken en staat vooral in het teken van moeilijke keuzes moeten maken. Het is een luxeprobleem maar er staan simpelweg teveel goede artiesten tegelijk geprogrammeerd. Hierdoor moet je afwegen of je van alles een beetje ziet of een paar acts helemaal meepakt en vervolgens de helft mist. Wij hebben een gulden middenweg geprobeerd te vinden door langs Bobby Womack, José James, Miguel, Charles Bradley, Kendrick Lamar, Robert Glasper Experiment en Sting te lopen.
Kendrick Lamar Bobby Womack kampt de laatste jaren met steeds meer gezondheidsproblemen. Wie de 69-jarige zanger vandaag op het podium van de Nile-stage ziet staan zou het waarschijnlijk niet eens opvallen. Met glitterjasje aan, hoedje en zonnebril op – die af en toe heel even afgaat om het zweet weg te vegen – is Womack een karakteristieke verschijning. Een paar jaar geleden was hij nog met Gorillaz in de Heineken Music Hall en zijn performance toen was meer aandoenlijk dan goed. Vanavond weet hij echter weer te overtuigen. Een gedreven performer zal het nooit meer worden, maar wie geen kippenvel bij de uithalen voelt die hij er nog uit weet te persen is van steen. Een levende legende. Het is warm bij het Darling-podium. Zo warm dat het zweet je ogen inloopt en een waaier geen zin meer heeft. Gelukkig is daar José James die dit even doet vergeten. Even maar, want na een kwartier is het zo warm dat kletsnat een understatement is. James gelast in het begin een moment van stilte in voor de Troyvan Martin-case. Applaus volgt maar de stilte blijft, mede vanwege de hitte maar vooral door een prachtig optreden. Miguel Wie de Darling uitdrijft kan in een maar krap gevulde Maas terecht voor Miguel . We zagen de zanger eerder dit jaar nog in Paradiso. Waar hij daar de perfecte balans tussen show en performen wist te vinden lijkt dat vanavond maar moeilijk te lukken. Een veel te grote zaal die maar amper gevuld is zal daar een reden voor kunnen zijn, maar het optreden is simpelweg minder goed. Al na een paar minuten op het podium maakt Miguel letterlijk een uitglijder als hij naar de hoek van het podium rent. Hij doet alsof zijn neus bloedt en gaat zittend verder met zingen. En zingen, dat doet hij te weinig. De zijn bekende uithalen laat hij te vaak over aan het publiek en hij lijkt meer geoefend te hebben op opzwepende bewegingen dan zijn zangkunsten. Als het geluid dan ook nog slecht afgesteld staat heeft het optreden iets triests over zich heen als je de zaal aan de achterkant verlaat en een handjevol mensen bij het podium in de grote zaal van Ahoy ziet staan. Daar kunnen ook zijn hits en liveband niks aan veranderen. Jose James Na Seasick Steve verwelkomt North Sea Jazz op de laatste dag nog een laatbloeier die inmiddels voor volle zalen staat: Charles Bradley . Mensen die de ex-zwerver niet kennen zullen snel de vergelijking met James Brown maken. Niet gek dat de zanger zijn geld verdiende als James Brown-imitator. Inmiddels heeft hij dat label niet meer nodig, want zelf blijkt hij ook alleraardigste muziek te kunnen maken. Het publiek in de Congo-tent staat meer te stralen dan zijn met glitters beklede witte pak waarin Bradley af en toe nog weet te swingen. Onder begeleiding van His Extraordinaires zorgt hij ervoor dat niemand in de omgeving zich nog afvraagt of oude soul nog bestaat. Miguel Kendrick Lamar heeft de pech om geprogrammeerd te staan vlak voor headliner Sting. Net als bij Miguel is de grote zaal maar amper gevuld waardoor de rapper voor een lastige opgave staat. De bas staat dan ook nog zo abnormaal hard afgesteld dat Lamar en zijn liveband op de meeste plekken in de zaal niet fatsoenlijk te horen zijn. Jammer, want net als in de Melkweg eerder dit jaar weet hij probleemloos te overtuigen. Zijn flow blijft ongekend goed en die mist zijn uitwerking niet. Alle hits van succesalbum good kid, m.A.A.d city worden meegeblèrd en Lamar straalt als nooit te voren. Heerlijk. Kendrick Lamar Onlangs stond Robert Glasper Experiment in het voorprogramma van Mos Def in de Melkweg. Die laatste stond vast op London Heathrow en zo kreeg Glasper achteraf een soloshow in de schoot geworpen. Het optreden was toen wat introvert en routineus, vanavond zien we een heel andere kant. Zo beklimt Gregory Porter al vroeg in de set het podium om een nummer mee te doen en is Lionel Loueke een welkome aanvulling. Loueke is een gitarist die samengewerkt heeft met de halve line-up van North Sea Jazz. Hij en Glasper geinen wat – zo loopt Glasper hoofdschuddend vanachter de piano backstage als Loueke zogenaamd te lang doorgaat met een solosessie – en weten zo een huiskamersfeer te creëren. Het optreden is daarnaast kwalitatief erg sterk zoals je van hem kunt verwachten. De aankondiging voor de opvolger van succesalbum Black Radio wordt dan ook met luid applaus onthaald. Het is dan rennen geblazen om nog een stuk van dé grote afsluiter mee te pikken: Sting . Zoals verwacht geeft de zanger een greatest hits-show maar van routineus afraffelen is geen enkele sprake. Met een grote lach op het gezicht kijkt hij na elk nummer triomfantelijk rond alsof hij voor het eerst ontdekt hoe leuk optreden wel niet is. En met die passie rollen nummers als ‘Roxanne’ en ‘Every Breath You Take’ er dan ook uit. Niet volgens het boekje, maar met wat intermezzo’s en meeklapmomentjes. Na al die jaren nog steeds een fenomeen. Charles Bradley North Sea Jazz zit er dan toch echt op. Er zijn toch een paar punten waar het festival nog aan zou kunnen werken. Zo was het soms veel te druk bij de bottlenecks naar de zalen toe, werden er vaak teveel artiesten gelijk gepland (5 is geen uitzondering) en stond het geluid in veel zalen veel te hard of verkeerd afgesteld. Het was even slikken dat we Prince net gemist hadden de eerste dag, maar de rest maakte een hoop goed. We liepen langs oude artiesten die voor veel rappers als inspiratiebron gelden. Langs alles wat op jazz lijkt, of juist helemaal niet. Goede hiphop met Kendrick Lamar en The Roots en zo kunnen we het lijstje nog wel veel langer maken. North Sea Jazz, tot volgend jaar.