De tweede dag van North Sea Jazz is op papier de minst spannende van de drie. Dat betekent gelukkig niet dat er niks te beleven valt, integendeel. Onze route voert langs Cody ChesnuTT, Gary Clark Jr., The Roots en John Legend . Met de drukte van de tweede festivaldag komen er een paar organisatorische kinken in de kabel waardoor even snel heen en weer lopen - zoals op de eerste dag vaak nog wel kon - nu echt onmogelijk is geworden.
John Legend Dat blijkt wel als we naar de Congo-tent lopen voor Cody ChesnuTT . De tent staat buiten tussen de Maas- en Nile-zalen. Een doodlopende weg betekent dat je tussen de twee zalen een bottleneck door moet waarbij je makkelijk tien minuten onderweg kan zijn. Daarnaast puilt de tent zover uit dat een groot deel van de bezoekers tevreden mag zijn met een plekje zonder zicht en met slecht geluid. Buiten de tent slaat het geluid namelijk dood. De sfeer zit er ondanks dat goed in. Zo wordt er bij ‘Everybody’s Brother’ luidkeels meegezongen, zelfs van achter op het pleintje. De set bevat welafgewogen materiaal en ChesnuTT kijkt zichtbaar tevreden rond. Een goede opwarmer. Gary Clark Jr. Een stuk ingetogener is Gary Clark Jr. in de Maas-zaal. De zanger/gitarist weet vanaf het begin van het optreden moeiteloos te overtuigen maar zet een wat onsamenhangende set neer. Hij lijkt dikwijls met zijn hoofd naar de studio af te dwalen waar hij een beetje staat te jammen. Zijn gitaarspel is indrukwekkend maar de frontman trekt de aandacht wel erg naar zich toe door weinig ruimte over te laten voor zijn band, waaronder een fanatieke drummer Johnny Radelat. Muzikaal gezien een gevarieerd optreden, voor het grote publiek neemt Clark Jr. een iets te groot risico wat af en toe verkeerd uitpakt. Een gemiste kans om op een groot festival de volle buit binnen te halen. Het afwegen van een goede setlist lijkt ook voor The Roots een probleem. De bekende crew uit Philadelphia weet binnen mum van tijd de Nile-stage vol te krijgen en dat is gezien de podiumpresentatie logisch. Naast MC Black Thought zijn er belangrijke rollen voor Tuba Gooding Jr., gitarist Cap’N Kirk en natuurlijk drummer ?uestlove weggelegd. Maar de show is gehaast. Cody ChesnuTT Toegegeven, met elf studioalbums en tal van samenwerkingen is het proppen geblazen als je maar vijf kwartier hebt. De drumbattle tussen ?uestlove en Frank Knuckles al vrij vroeg in de set is dan ook opmerkelijk te noemen, om het maar niet te hebben over het iets te lang gestrekte deel waarin oude bekende nummers gecoverd worden. Een goed moment voor Cap’N Kirk om te laten horen dat hij niet alleen heel goed gitaar kan spelen, maar ook een degelijke zanger is. Probleemloos en in vogelvlucht komen Damian Marley (‘Welcome to Jamrock’), Led Zeppelin (‘Immigrant Song’) en Guns N’ Roses (‘Sweet Child O’ Mine’) voorbij. Het eigen materiaal wordt daardoor wat naar achteren geschoven, maar bekende nummers spelen zorgt er wel voor dat je de aandacht van een breed publiek trekt. Nadeel is dat eigen materiaal als ‘You Got Me’ en ‘How I Got Over’ door de drukte en chaos eromheen niet uit de verf komen. De grootste teleurstelling is de ingekorte, veel te snel gespeelde versie van ‘The Seed (2.0)’, waarop Cody ChesnuTT op plaat de vocalen verzorgt. Deze stond een uur eerder nog vijftig meter verderop te spelen maar zal bij The Roots niet aanschuiven. Is het dan echt zo erg? Nee. The Roots bewijst na meer dan twintig jaar nog altijd een ijzersterk collectief te zijn dat uit rasmuzikanten bestaat die allemaal hun eigen kwaliteiten hebben. Met een mix van rock, hiphop, jazz en soul komt elke bezoeker aan zijn trekken. Tijd zal de boosdoener geweest zijn, want eigenlijk is het optreden gewoon te kort. The Roots De laatste grote naam op het Nile-podium is John Legend . De zanger heeft de eer het podium vandaag af te sluiten en dat gebeurt niet onopgemerkt. Door te openen samen met The Roots zit de sfeer er gelijk goed in. Wat volgt is een greatest hits-show waarbij onder meer het bekende ‘Who Did That To You’ (Django Unchained) en ‘Save Room’ voorbijkomen. Van Legend weten we dat het een gladjakker is. Bij elke beweging die hij maakt klinken honderden vrouwenkelen en rollen de ogen van de meegekomen mannen. Maar ook zij moeten bekennen dat wat er op het podium gebeurt van goede kwaliteit is. Knappe jongen die de indrukwekkende versie van ‘Everybody Knows’, waarbij Legend achter zijn piano kruipt, onberoerd achterlaat. Als zanger/pianist lijkt de 34-jarige zanger zich het meest in zijn element te voelen, wat zich terugbetaalt in applaus. Een optreden zonder al te veel poespas maar een prima afsluiter van de dag. Ons hoogtepunt van de dag bleek The Roots, waar we ondanks verschillende kanttekeningen een gevarieerde, kwalitatieve show voor onze kiezen kregen. Cody ChesnuTT is een podiumdier en Gary Clark Jr. mag terugkomen met een iets aangepaste setlist. De derde dag belooft met namen als Bobby Womack , Miguel en Kendrick Lamar voor wat meer vuurwerk te zorgen.