Zijn debuutalbum werd bejubeld en overladen met prijzen, ook wordt hij tegenwoordig (ook voor zijn schrijfkunsten!) haast automatisch ingevlogen op de langspelers van grootheden als Beyoncé, Kanye West en Jay-Z. Het werd dus hoog tijd dat OFWGKTA-lid Frank Ocean voet zou zetten op Nederlandse bodem voor een optreden. Met zijn live debuut in de HMH bewijst hij zich een artistiek wonderkind. Zelden was die kille box aan de Arenaboulevard zo klein.
De zaal loopt langzaam vol en de meeste ogen zijn al gericht op het nog lege en smetteloze podium dat er strak bij staat. Rechts een drumstel, links een keybord. De aankleding is minimalistisch en ontdaan van al haar poespas; het draait immers om de muziek. Bij het eerste aanblik van de ster wordt al gauw duidelijk dat zich op de eerste rijen voornamelijk vrouwen begeven. Zichtbaar in verlegenheid gebracht door het oorverdovende gegil, kijkt de introverte Ocean – gekleed in een wijd t-shirt en een ietwat vreemde zebra legging – glimlachend naar de grond. Wanneer hij met een nog onbekend nummer opent, is het publiek dan ook merkbaar van slag – een gewaagde manier om de aandacht te vragen. Des te herkenbaarder is het daarop volgende Novacane , dat uit volle borst wordt meegezongen: de show is nu officieel van start gegaan. Door: Rob Vlastuin Toch is het op de oudere nummers Voodoo en Acura Integurl na, voornamelijk werk van debuutalbum channel ORANGE dat de klok slaat. Zo passeren ondermeer Bad Religion , Crack Rock en Pink Matter de revue. En waar de meeste zangers het gerapte deel op hun nummers meestal laten voor wat het is, of door de meespelende band laten oplossen, deinst Ocean er niet voor terug zelf de verse van Andre 3000 te rappen. Het is slechts een fractie van zijn artistieke veelzijdigheid en talent; want als er één ding duidelijk is deze avond, dan is het wel dat we met een buitengewoon goede zanger van doen hebben. Als een opengereten hartkamer croont de nog wat schuchtere Ocean op emotionele wijze de HMH plat. Eén van de vele hoogtepunten is het optimistische Forrest Gump , waarvoor de zanger maar eens goed gaat zitten. Door speels, en soms haast onnavolgbaar, zijn uithalen te timen improviseert de nog jonge ster erop los. Voor die grote doos die de HMH eigenlijk is, weet de zanger het nog behoorlijk intiem te krijgen. We staan nog net niet in de huiskamer, maar de sfeer heeft veel weg van een kleiner poppodium. Je zou haast vergeten dat achter hem op een groot scherm nog beelden worden geprojecteerd van ondermeer een door de woestijn scheurende auto ( hé die komt ons bekend voor ) of een brandende palmboom. Krachtig in al haar eenvoud. Wat te denken van het selecte gezelschap musici dat deze avond voor een opmerkelijk warm en coherent geluid zorgt. Vooral de trompetaccenten geven het optreden iets lieflijks mee. Waar Franks muziek soms nog wel ‘ns wat clean wil aandoen, houden zij de boel constant muzikaal en warm. Treffend voorbeeld is het heerlijke blazers intermezzo tijdens Siërra Leone dat het publiek in extase brengt. Een ander noemenswaardig punt is de marathon single Pyramids (maarliefst tien minuten lang!). Hoewel op het eerste gedeelte van het nummer nog wat lauwtjes wordt gereageerd, gaat na de metamorfose het dak eraf tijdens de tweede helft. De wenkbrauwen worden nog even gefronst wanneer het niet voor de hand liggende Golden Girl – een bonus track van channel ORANGE – ten gehore wordt gebracht, maar bij nader inzien is het allemaal logisch, want het blijft natuurlijk Frank Ocean. Hij mijdt het voorspelbare en vaart zijn eigen koers. Want wanneer je de avond afsluit met een afgekeurd nummer ( Wiseman ) voor de soundtrack van Django Unchained moet je wel heel zeker zijn van je zaak. Frank doet het, en compleet terecht! De bezieling kent haar weerga niet en de zanger overtuigt. Een wereldshow.