Een weekje afzondering buiten de Randstad, het gaat nog eens heel groot worden in de Nederlandse rapwereld. MC Sticks en producer Dr. Moon kwamen terug met de meesterlijke Stick Bukowski EP na een kort maar productief verblijf in het vakantiehuis van Kees de Koning. Pakweg een half jaar later droppen Sticks en Moon, samen met Jiggy en Winne de Great Minds plaat - losjes opgenomen in de afgelopen twee jaar en tijdens tripjes naar Parijs en de Ardennen.
Al vrij snel wordt duidelijk dat de kenmerken die Bukowski zo'n succes maakten, ook op deze plaat rijkelijk aanwezig zijn: in opener Hooggeleid zet Dokter Moon een fijne stoffige spaghettiwesternsound neer met piano, koortje en rafelige drums. De drie mc's rappen alsof ze op niemand indruk hoeven te maken - behalve elkaar. Geen hoogdravende teksten dus, maar losse-pols-raps (Sticks: "Ik spit alsof het niks is en ik net een nieuwe tape heb / geen huis en hypotheek heb"), woordgrapjes die we van Jiggy gewend zijn ("Jij geeft less than a fuck / ik geef een vak en een les / Sloeg als student een klas over / nu overklas ik de rest"), en Winne die op het eind verwijst naar het neologisme 'hooggeleid', uit een PowNews- aflevering ("Ik ben hooggeleid, G / ik steel van die rijke niggers"). Die combinatie van grappige verwijzingen (de LuckyTV-karikatuur van Koning Willem-Alexander komt ook nog langs), goedmoedig braggen & boasten en zo nu en dan tips en inspiratie voor beginnende rappers vormen de hoofdmoot van het album. Maar er moet deze keer een uur gevuld worden (Bukowski duurde nog geen half uurtje), dus komen ook wat meer conceptuele nummers langs. In Nog 1 Keer beschrijven de drie bijvoorbeeld hun ideale laatste dag voordat ze sterven (Winne gaat bij z'n familie eten, Jiggy speelt nog een beetje met z'n hond) en in Bommen op Boston weet Sticks heel aardig de chaotische gedachtengang neer te zetten van iemand die de hele dag nieuwssites en Twitter in de gaten houdt: "En ondertussen heeft die met die beef / terwijl die met die wiept / en spreekt Jay-Z over Chief Keef / Ik heb zin in een nieuwe complottheorie / Retweet / Stick met een mat in z'n nek is net József Kiprich / En hier is alles fijn / Zit je al op Vine?". In de verte lijkt het op mediakritiek, maar de mc's houden het laatste oordeel aan de luisteraar. Naast de organische boombap van Dokter Moon, vol gesamplede soulzang, gitaar en piano, worden er deze keer ook wat nieuwe muzikale wegen ingeslagen: Dak van de Wereld is een glad feestnummer vol gelikte synthesizers, waarbij je de drie bijna in Puffy-eske glimpakken voor je ziet ("Ain't no Patty like a Vincent Patty want a Vincent Patty stopt niet"). Run It Back klinkt met z'n rondkletterende drums en onheilspellende synth-fluiten als tien jaar oude grime uit een Britse achterbuurt - geweldig dus. Henning, dé G-funkproducer van Nederland, mag ook nog even een minuutje of twee los gaan aan het einde van Dak van de Wereld. Wat Great Minds uiteindelijk tot zo'n succes maakt, is de compleet ongedwongen en vrolijke manier waarop het album tot stand is gekomen. Dat hoor je aan alles af: het geouwehoer tussendoor over hun favoriete rapplaten, de spontane maar toch slimme teksten ("Groter mysterie dan hoe de Sfinx gemaakt is / Culturele waarde hoger dan Dirk Scheringa's inventaris / Ten tijde van AZ, maar ik ben back als PEC") en flauwigheden zoals Jiggy die tegen het einde van de plaat rapt, nadat zijn naam al tientallen keren langs is gekomen: "Indien je op wonderbaarlijke wijze ontgaan is / wat de fok m'n naam is / komt-ie aan bitch / Mja, Jiggens". Aan de andere kant is er genoeg quality control geweest, zodat de hele plaat (ook met die stilistische uitstapjes) eigenlijk geen enkel dipje kent. Een mooie balans tussen spontaniteit en perfectionisme, van drie van de beste mc's van Nederland. Kan dit geen serie worden, jongens? (9)