Het heeft even geduurd, maar eindelijk is French Montana’s major label debuut een feit. Gesteund door mastodont Diddy en opperhoofd Rick Ross, had de Marokkaans-Amerikaanse rapper zich geen betere uitgangspositie kunnen wensen; Excuse My French kent namelijk gastbijdragen van zo’n beetje alle artiesten momenteel relevant in de game (2Chainz, Nicki Minaj, Drake enz).
Het verhaal van French is interessant. Hij groeide op in Marokko, wist al vroeg dat hij rapper wilde worden en verhuisde op dertienjarige leeftijd met zijn ouders naar The Bronx in New York City. Op latere leeftijd bracht hij, in navolging van de Smack-reeks, zelf straat DVDs uit waarmee hij een grote fanbase vergaarde. Hij overleefde een schietincident (in het hoofd!), had een kort intermezzo bij Akon’s Konvict Muzik en belandde uiteindelijk bij Diddy’s Bad Boy Records. Kortom: genoeg te vertellen op je eerste officiële wapenfeit. Helaas hoort de luisteraar hier niks van terug op Excuse My French ; de rapper blijft enkel aan de oppervlakte. Hoewel opener Once in a While met zijn heerlijke Kanye West-sample (“This what ya’ll been waiting for, ain’t it?”) de spanning nog kundig opbouwt, lost het album de gestelde verwachtingen niet in. Excuse My French is er duidelijk op gemaakt een zo groot en divers mogelijke groep mensen aan te spreken. Zo kent het album enkele dirty south knallers als het eerder uitgebrachte Pop It en Bust It Open , heeft het een sterk Caribische inslag (o.a. Freaks en Fuck What Happens Tonight ) en wordt Raekwon/RZA’s Ice Cream nog even uit de kast getrokken voor de luisteraars met een rugzak. Uiteraard bevat de plaat een feature van The Weeknd, die tegenwoordig onmisbaar lijkt op ieder zichzelf respecterende commerciële artiest. Deze veelheid aan stijlen is weliswaar goed voor enkele fijne singles, maar is tevens funest voor de samenhang van de plaat als geheel. Opvallend is overigens de muzikale afwezigheid van Harry Fraud; lang één van French’ vaste producers. Natuurlijk heeft French nooit te boek gestaan als lyricus. Evenmin staat hij bekend om zijn levendige voordracht, maar op Excuse My French maakt de rapper er bij vlagen echt een potje van. Zijn monotone en ongeïnteresseerde wijze van flowen gecombineerd met zijn kinderlijk eenvoudige hooks (dikwijls een staccato herhaling van een zin of kreet) kunnen ontzettend aanstekelijk werken , maar verzanden even vaak in bloedirritant stoïcijns geneuzel. Goed voorbeeld is I Told Em waar het lijk alsof French’ batterijen op zijn en er niet meer uit komt dan zijn kenmerkende adlib: Haaaaaaaaaan. Al met al heeft Excuse My French niet de impact die we hadden mogen verwachten van de allemansvriend in de scene. Toegegeven, de waslijst met ingevlogen hulp is om over naar huis te schrijven en enkele singles zullen hun weg naar de clubs vinden, maar kijkend naar het totaalplaatje schiet French Montana’s debuut gigantisch te kort. (5)