Elf jaar lang bracht Eve niets uit. De dame achter #1 albums, miljoenen verkochte exemplaren en wereldhits als Who's That Girl en Gangsta Lovin' leek van de radar verdwenen. En ineens is daar het lang-lang-langverwachte album Lip Lock. Maar of we daar nou heel blij mee moeten zijn...
De voorkant van Lip Lock heeft mij dagenlang in verwarring gebracht. We zien een indringende zwart-wit foto van een vrouwengezicht. De ogen verraden een zekere verleidingskracht, lust misschien wel. De wangen zijn strak en blinkend: geen oneffenheid te bekennen. En de lippen, strategisch precies aan het midden van de cover geplaatst, zijn getuit en staan een klein beetje uit elkaar. Alsof de vrouw ons iets wil toefluisteren, alsof ze wil laten zien wat ze allemaal met haar mond kan. Waarom raakte ik zo verward door deze foto? Omdat het om de voorkant gaat van de nieuwe Eve: ooit een van de meest stoere rappers uit de game, nu werpt ze zich na een lange afwezigheid vooral op als aantrekkelijke en toegankelijke femme fatale. Aan het begin van de jaren negentig zijn er vooral stoere vrouwelijke mc's. Queen Latifah? Een krachtige verschijning. Yo-Yo, Lady of Rage: goede mc's die net zo krachtig overkomen als hun mannelijke tegenpolen. Al snel verandert dat beeld echter. Succesnummers als Lil' Kim en Foxy Brown laten zich juist voorstaan op hun vrouwelijkheid, poseren het liefst grotendeels ontkleed, rappen niet over straatgeweld maar over seks vanuit een feminien perspectief. En daarna verschijnt Eve. De eerste vrouwelijke mc die verleidingskracht op natuurlijke wijze combineert met verbaal geweld. Die wereldwijde hits scoort, aantrekkelijk wordt gevonden, en haar natuurlijke ruigheid toch nooit inruilt voor uitgekauwde sekspraat. Grootheden als DMX, Dr. Dre en Swizz Beatz geven haar talent de juiste muzikale omlijsting. In 2007 moet haar magnum opus Here I Am verschijnen: via Aftermath, met beats van onder meer The Neptunes, Timbaland, Dre en DJ Quik. Maar het album wordt uitgesteld, steeds opnieuw, tot niemand er nog over spreekt. Eve verdwijnt langzaam van de radar. Tot nu. Lip Lock is haar eerste plaat in elf jaar. Op openingsnummer Eve worden we meteen gerustgesteld: Eve kan het nog steeds. Een simpele, snelle beat is genoeg voor de vrouwelijke mc om zich op overtuigende wijze te herintroduceren. Geen overdreven gescheld, geen krampachtige stemverheffingen, gewoon een rauwe vrouw die hoorbaar blij is dat ze weer mee mag doen: "You were grown up watching people go and get your own / Matter of fact, I don’t give a fuck, you guessed that from my tone." Moeiteloos vult ze haar verses, en zo simpel kan het zijn. Maar zo simpel is het helaas bijna nergens op Lip Lock. Sterker nog: zelden heeft zo'n getalenteerd artiest, iemand die zo makkelijk een krachtig nummer maakt, zo'n zielloos geheel afgeleverd. Eve is natuurlijk elf jaar uit de game geweest, en wellicht schuilt daar juist het grote probleem in: in één klap lijkt ze haar langdurige afwezigheid te willen compenseren. Het gevolg: na dat sterke begin verliest ze zich in allerlei verschillende stijlen. Make it Out This Town klinkt als een goedkope B.o.B.-ripoff, inclusief zoetsappig refrein en opgewekt gitaardeuntje, terwijl op andere nummers een totaal misplaatste electrobeat wordt gebruikt. Keep me from You is daarmee misschien wel het slechtste nummer dat Eve ooit heeft gemaakt: een pompende drumbeat, een echoënde stem in het refrein, zo goedkoop dat zelfs David Guetta er vermoedelijk niets mee kan. Ook op andere momenten maakt Eve wel erg duidelijk aanstalten om de clubs te raken - opgepompte beats, overdadige bas-lagen, robotstemmen, toegankelijke refreinen. En als ze wat gas terugneemt, verzandt ze plotseling in tegeltjeswijsheden die ze brengt alsof ze ermee in aanmerking komt voor een literaire prijs ("Yea, what doesn't kill you only make you stronger / Stay chin up, hold on a little longer"). Natuurlijk bevat Lip Lock ook nog wel wat aardige momenten, er staat bijvoorbeeld een aardige clubbanger op met Snoop Dogg en Pusha T levert een strakke verse af. Maar het zijn uitzonderingen, omringd door creatieve armoede en wanhopige imitaties. Elf jaar heeft Eve geen album uitgebracht, elf jaar en meer dan twee of drie goede tracks weet ze nu niet uit te brengen. De voorkant vertelt eigenlijk al het hele verhaal: Eve probeert zich een houding aan te meten die niet de hare is, ze ruilt haar natuurlijke kracht grotendeels in voor inwisselbare toegankelijk. Het maakt deze comeback rommelig, onorigineel en tandeloos - en dat voor een van de meest getalenteerde vrouwelijke mc's die er rondlopen. (4,5)