"I thought I was the illest", zou The Notorious B.I.G. hebben gezegd over Richard Andrew Thorburn aka R.A. the Rugged Man. Het zegt iets over de status die hij in bepaalde kringen ook tegenwoordig nog heeft. Na flink wachten, zijn laatste en tot nu toe enige album stamt uit 2004, is er eindelijk nieuw solowerk van de undergroundheld. Na jaren van sleutelen en puntjes op de 'i' zetten om deze plaat tot op de laatste subtiliteit als een zo lomp mogelijke kaakslag door je speakers te laten komen, is Legends Never Die niets minder dan een ontmoediging voor iedereen die dacht te kunnen rappen.
Als het met één ding goed zit, is het immers de haast ongelooflijke raptechniek van The Rugged Man. Alsof hij helemaal geen zuurstof nodig heeft, met de ene na de andere knappe tempowisseling en met nimmer haperende rijmschema's flowt hij elke beat aan flarden. En dat zonder dat het ten koste gaat van de inhoud en scherpzinnigheid. Zo krijgt tijdens de ruim vijftig minuten durende rapfurie zo'n beetje de hele gevestigde orde, van de politiek (Shoot Me In My Head) tot de muziekindustrie (bonusnummer Make You Famous), er genadeloos van langs. Met het titelnummer, waarin hij een krachtige ode aan zijn overleden vader brengt, is er tevens ruimte voor oprechte emotie, terwijl er bij het leuk uitgevoerde Luv to Fuk ook nog wat te lachen valt. Waarschijnlijk uit angst om te bleek af te steken bij zoveel rapgeweld, heeft bijna elke gastrapper overduidelijk ontzettend zijn best gedaan op zijn eigen bijdrage. Op weinig platen ligt het niveau van de featurings immers zo hoog als hier, waar nog bij komt dat dit met namen als Talib Kweli, Brother Ali, Masta Ace en Vinnie Paz überhaupt niet de minsten zijn. Met name laatstgenoemde maakt met zijn rauwe stemgeluid en de wijze waarop hij en R.A. elkaar afwisselen het nummer Sam Peckinpah tot een heerlijk hoogtepunt. Tot zover gaat alles dus meer dan goed. Toch is er wel degelijk het één en ander aan te merken op Legends Never Die. Niet alleen is niet elke productie even interessant, met Underground Hitz bevat dit album een regelrecht gedrocht, dankzij de tenenkrommende wijze waarop Eine Kleine Nachtmusik van Mozart erin verwerkt is. Een jammerlijke smet die onvermijdelijk een stempel drukt op het geheel. Een andere mindere kant zijn enkele wat zwakkere refreinen, waarbij vooral die van Shoot Me In My Head, waarop een sopraan is ingeschakeld, kan gaan irriteren. Het zorgt er toch voor dat het 'er had meer ingezeten'-gevoel ergens in je onderbuik aanwezig blijft en het album hierdoor 'slechts' gewoon erg goed is. Noem het een luxeprobleem, want voor het grootste deel is dit gewoon genieten. (7.5)