Hond wordt leeuw. Wie niet in de evolutietheorie gelooft, wordt door Snoop Dogg alias Snoop Lion hoogstpersoonlijk aan het twijfelen gebracht. Zelf bestempelt de rapper zijn veelbesproken carrièreswitch als een wedergeboorte. Deze wedergeboorte was al in kaart gebracht in het coverartikel van vorige week. Zijn eerste album als reggaezanger draagt dan ook de veelzeggende titel Reincarnated.
Er bestaat een sterk onderscheid tussen rappers die zichzelf zo authentiek mogelijk willen profileren en rappers die liever een rol spelen. Calvin Broadus Jr., beter bekend als Snoop Dogg, behoort onbetwistbaar tot de tweede categorie. Om dat aan te tonen hoef je slechts een screenshot uit een van zijn clips, waarin hij de prachtigste dames achteloos als malse stukjes vlees behandelt, tegenover een foto te plaatsen waarop Snoop als de ideale schoonzoon arm in arm staat met zijn sympathiek ogende, maar niet bijzonder aantrekkelijke vrouw Shante. De kracht van Broadus is dat hij zijn rollen doorgaans goed speelt. Zijn acteerkwaliteiten laten nogal eens te wensen over, maar als rapper vervult hij zijn rol zo overtuigend, dat het zelfs voor de diehards onder zijn fans moeilijk is om hoogte te krijgen van de ware Calvin Broadus Jr. Zijn recente bekering tot het rasta-geloof draagt alleen maar bij aan de mythevorming die Snoop welbewust rondom zijn persoon laat ontstaan. De meeste marketeers zouden heel wat van hem kunnen leren. Reincarnated maakt in dat verband twee dingen duidelijk: in de rol van studiomuzikant kan Snoop nog jaren mee, maar in die van reggae-artiest wordt het een zware opgave voor hem om te overtuigen. Hij leunt al jaren op zijn ervaring. In de hiphopwereld komt Snoop daar, ondanks dat de meeste releases meer van hetzelfde zijn, vooralsnog mee weg. Hij kent zijn succesformule en wijkt daar slechts mondjesmaat van af. Echter, het poppy mengsel van doorsnee reggae en dito dancehal waaruit Reincarnated bestaat, verbleekt bij de gladde gangsta-rap waarmee Snoop wereldberoemd geworden is. Sterker nog: als hij als reggae-artiest was begonnen, zou geen mens ooit van hem gehoord hebben. Daarvoor is zijn sound simpelweg te onopvallend. Dat wil overigens niet zeggen dat Reincarnated een slecht album is. Over het algemeen ligt de plaat lekker in het gehoor en vormen de afzonderlijke tracks een redelijk samenhangend geheel. Get Away, Remedy en La La La zijn stuk voor stuk prima popnummers. Bovendien kan het, met de zomer voor de boeg, prettig zijn om te luisteren naar het dromerige No Guns Allowed en het melancholische Tired Of Running. Alleen met Fruit Juice en Boulevard, twee kleurloze pogingen tot dub reggae, levert Snoop een ondermaatse prestatie. Voor Snoop betekent ‘niet slecht’ echter een onvoldoende. Een artiest van zijn allure hoort met iedere release opnieuw te laten zien dat hij echt de beste is. Dat is hoe zijn ontdekker Dr. Dre het doet: hij is spaarzaam met zijn full-lengths, maar mikt daarmee wel telkens in de roos. Snoop hanteert een totaal andere aanpak. Het is zeer de vraag of hij daar goed aan doet. Als publiciteitsstunt is zijn recente metamorfose gelukt: Snoop Lion is een van de meest besproken artiesten van het moment. Aldus heeft Calvin Broadus het nieuwe merk succesvol in de markt gezet. Toch is het rechtvaardig om te stellen dat Snoop niet voor een reggaerol in de wieg gelegd is. Op de achtergrond is zijn reggaedebuut best aan te horen, maar zowel rap- als reggaeliefhebbers zullen er veelal met gekromde tenen naar luisteren. Aangezien dat de twee belangrijkste doelgroepen van dit project zijn, heeft Reincarnated als muziekstuk eenvoudigweg gefaald. (5.0)