"The last @majorlazer album we only put in the tip.. This one we are gonna fully hate fuck u til u shut up". Deze tweet van producer Diplo, waarmee hij onlangs het tweede album van zijn Caraïbische cartoonproject aankondigde, vertelt je twee dingen: A. Wesley 'Diplo' Pentz is in zijn tienjarige carrière als muzikale wereldreiziger steeds meer een oversekste 'bro' geworden en lijkt daarin behoorlijk op zijn Amerikaanse publiek (de schuimbekkende EDM-hordes), en B. 'Free the Universe' is een lomper, stampender werkstuk dan debuutplaat 'Guns Don't Kill People...Lazers Do' uit 2009.
Die tweet is namelijk best een aardige omschrijving van het verschil tussen de twee albums: de eerste was een cartooneske interpretatie van dancehall- en reggaetradities, die niettemin behoorlijk dicht bij de bron bleef; hij had zo gemaakt kunnen zijn door een stel Jamaicanen, in plaats van een Amerikaan (Diplo) en een Brit (Switch, deze keer absent). De enige vreemde eend in de bijt was toen 'Pon de Floor' (samen met Afrojack), een partij kletterende sirenes en stampende kickdrums die flink neigde naar 'Dutch house', een verzamelnaam voor Nederlandse housemuziek met een exotische inslag. En laat dat laatste nummer nou net de blauwdruk zijn voor dit album. In minstens vijf nummers loeien hysterische synthesizer-sirenes ('Jet Blue', 'Wind Up') en marcheren de drums rechttoe-rechtaan je oorschelp in. Dat gebeurt met flink wat Nederlandse hulp: 'Sweat' is een samenwerking met Laidback Luke, op 'Mashup the Dance' deed The Partysquad mee. Single 'Watch Out For This' was in Nederland al bekend als 'Bumayé' van Typhoon, en kreeg een house-bewerking van The Flexican en FS Green en zang van Busy Signal. In het algemeen is de sfeer op deze plaat vrij opgefokt, maar er wordt op gezette tijden een rustpunt ingebouwd met een stel geweldige reggaeliedjes. Naast de hit 'Get Free' maakt ook zanger Ezra Koenig van Vampire Weekend indruk met het eenvoudige liefdesliedje 'Jessica', dat qua opnamekwaliteit klinkt als een 50 jaar oude opname uit Studio One - maar dat is juist de charme. 'Free the Universe' zoekt meer de grenzen van de Jamaicaanse muziek op dan z'n voorganger en meestal slaagt dat. 'Scare Me' klinkt bijvoorbeeld als blije Zweedse synthesizerpop (denk Robyn, Teddybears STHLM), maar de combinatie met vuilbekkende mc's Timberlee en Peaches (die erin slaagt om "WikiLeaks" in haar seksrap te verwerken) werkt uitstekend. Helaas wordt er ook een paar keer gegrepen naar het Grote Gebaar. Wyclef Jean komt met een draak van een gevoelig r&b-nummer, waarin self-helpclichés als "reach for the stars, first you gotta have a vision" je om de oren vliegen. Het klinkt alsof het rechtstreeks van Wyclef's eigen solo-albums komt, en dan niet die ene goede . Single 'Jah No Partial' is, laten we eerlijk zijn, matige gedateerde rave met een reggaesample eroverheen. Ook 'Keep Cool' stelt je geduld op de proef: Shaggy (hij leeft nog!) doet het eigenlijk best aardig als man-met-schuldbesef, maar zangeres Wynter Gordon lijkt wel heel erg op overacterende popzangeressen als Taylor Swift of Britney Spears. Ook de massieve achtergrondzang in het refrein ("wo-ooh!") neigen naar platte hitparade-pop. Op zo'n moment besef je eens te meer dat Diplo tegenwoordig niet meer die avontuurlijke jongen van M.I.A. en Bonde de Role is, maar ook produceert voor Justin Bieber en Chris Brown. Je moet er van houden. Uiteindelijk is 'Free the Universe' het beste te beschouwen als een geslaagde pretentieloze Caraïbische feestplaat. Productioneel voorverpakt voor de pillenslikkende meute op Amerikaanse festivalweides. Een thematische rode lijn is het idee dat je aan het luisteren bent naar een fictief radiostation ("Major Lazer bringing you all the hits!", zegt een voice-over) en dat is eigenlijk wel een aardige manier om met die minpunten om te gaan: niet alles is even geslaagd, maar als geheel is het een wervelende feestplaat die geen seconde verveelt. (7)