De titel van ons coverartikel (‘Sticks vond zijn vrijheid terug’) leek op het eerste gezicht misschien wat pathetisch. Maar wie zijn eerste echte samenwerking met producer Dokter Moon een aantal draaibeurten heeft gegund, moet erkennen dat hier een speelse en onbegrensde artiest te horen is. Met zijn beste solowerk in jaren laat Sticks horen dat hij niet alleen nog fier aan de top staat, maar dat er de komende jaren nog veel bevlogen muziek van hem te verwachten is.
Het heeft misschien iets cynisch dat een verzameling losse tracks, in drie dagen thuis opgenomen bij platenbaas Kees de Koning, nu alle aandacht en lof krijgt. Daar ploeg je dan jaren voor met diverse producers, thema’s en doorwrochten concepten. Aan de andere kant: Sticks zal niet de eerste zijn die bijna per ongeluk zijn beste been voor zet. En toeval is Stick Bukowski allerminst. Daarvoor zitten de producties, teksten, sfeer, spitsvondigheden tot zelfs het prachtige artwork toe, te goed voor in elkaar. Nu is het erg gemakkelijk om het predicaat ‘ambachtelijk vakmanschap’ op een plaat te drukken, die duidelijk knipoogt naar het verleden (zelfs in het analoog geproduceerde artwork). Nas’ laatste album Life Is Good werd misschien wel iets te vroeg tot klassieker uitgeroepen, nadat de Queens native met klassieke beats en storytelling op de proppen kwam. Een trap-beat of house cross-over kan natuurlijk net zo goed product zijn van een vakman, en dan nog wel een die iets nieuws probeert. Maar Sticks’ EP met Moon is nergens een poging tot goedkoop sentiment, lege nostalgie of geforceerde oudemansverhalen. Zelfs niet in de knipoog naar Eric B. & Rakim’s Paid in Full op Uitbetaald (‘Denkend aan een meesterplan...’). Want nogmaals, daarvoor is in de negen nieuwe tracks veels te veel jeugdig plezier terug te horen. Dokter Moon, leerling van onder meer Wu-Tang Clan’s RZA, heeft na lange tijd zijn keyboard en platencollectie weer afgestoft en lijkt vol nieuwe inspiratie en ideeën aan de slag te zijn gegaan. Het resulteert niet in volgepropte beats, maar luchtige, groovy swingtracks. Speels is het sleutelwoord bij de producties, die dan weer wat meer vaart hebben (Al Mijn Helden/Handleiding), soms leunen op melodie (Versplinterd) en dan weer met weinig middelen heel knap een sfeertje neerzetten (El Dorado/Uitbetaald). Het blijft duimen voor een Curren$y-like clippie waarin Sticks in een afgetrapte Cadillac Eldorado uit de late jaren ‘60 letterlijk en figuurlijk de zon tegemoet rijdt. Sticks flowt op Bukowski ook alsof zijn stoel wat achterover helt. De Delic beats op Fakkelteit (2007) of de sterk elektronische beats van Kubus op Microphone Colossus 2 (2012) lijken de soldaat in hem naar boven te halen. Dan vuurt Sticks vanuit zijn schutterputje, soms met een handwapen ( Sporen2 ), soms met een automatisch geweer ( Recalcitrant ). Zo anders rapt hij wanneer er de ruimte is in een beat en er figuurlijk een big band om hem heen grooved. Hoogtepunt is Versplinterd waarin hij lachend als een overmachtige bokser om de beat danst. Ook leuk is het eerbetoon aan Extince’ Viervoeters waar de Zwollenaar vertelt hoe hij zijn vrouwtje ontmoette. In deze EP zit veel liefde en vakmanschap, maar bovenal plezier. Sticks stond nooit bekend om zijn tekstuele joie de vivre, maar hij komt in deze tracks, zonder aan de oppervlakte te blijven, behoorlijk dichtbij. Dat staat hem goed ( #HansTeeuwenVoice ). Dokter Moon is een welkome hernieuwde aanwinst voor het producersgilde. Hier zou nog veel meer leuks uit voort kunnen (en moeten) komen. (9)