‘Industry-rule number four thousand and five: industry-parties are live!’ roept Carlos als we in de rij staan voor een feestje van zijn nieuwe werkgever; het Franse wijnmerk Gorgignon. Het is een stokoud familiebedrijf, waar men nog op authentieke wijze wijn stampt met het hele dorp, beweert Carlos. Lekker met zijn allen in een druivenaanstampbak en hop, springen tot er een substantie ontstaat die op wijn lijkt. Dat er teennagels, voetschimmels en ander ongedierte in die brij achterblijft zeggen ze er niet bij. Het doet er vanavond ook niet toe. Gorgignon wil groeien.
Tijdens hun zoektocht naar succes heeft de marketingafdeling besloten dat er hippe feestjes moeten worden gegeven, zoals alle grote drankmerken dat doen. Een chique Amsterdams hotel wordt voor één avond omgetoverd tot een heus wijn-Chateau en bekende mensen uit de Nederlandse Hiphopscene figureren als de wijndrinkers van dienst. Carlos mag, als kersverse werknemer, twee mensen op de gastenlijst zetten: Brian en ik. Dresscode: tuxedo met een Franse slag. Bien sûr! Bij binnenkomst legt een vriendelijke pr-dame uit dat ‘eventuele schade van het ondertaggen van de toiletten zal worden verhaald op de daders, dat je wijn niet zuipt, maar nipt en dat Franse kaas geen geschikt middel is om mee te masturberen.’ Bien sûr! Brian jenst een paar meter verderop zijn tweede glas binnen een minuut naar binnen en smeert wat brie in zijn haar. ‘MAKES ME SLICK LIKE RICK!’ roept hij naar ons. Tuurlijk, Brian. Hoe ironisch toch, dat boodschappen op dit soort feestjes zelden aankomen bij de mensen voor wie ze bedoeld zijn. We lopen verder, de zaal in, op de muziek af. Bij de bar zie ik Thomas Heerma van Voss voordragen uit zijn nieuwe roman. Terwijl hij op één been balanceert op een barkruk, bekogelt hij tientallen party-gangers met citaten, die gretig worden nagebruld. Na iedere alinea slaat de groep, steeds enthousiaster, een glas Gorgignon achterover. Eén luisteraar springt van opwinding in een kroonluchter, die met een kilo of honderd aan beton naar beneden komt zetten. De lampenklimmer krabbelt op en nadat hij zijn kleding heeft afgeschud mompelt hij: ‘Moet je maar geen dope boeken schrijven, Thomas. Kijk wat je met me doet! Is niet mijn schuld, gap.’ De man wordt naar buiten begeleidt, de pr-dame staat driftig te krassen in haar draaiboek. Kraantje Pappie toost met Flow&Co, Kees de Koning is in the building en ziet een Top Notch-stagair jongleren met Roquefort, Camembert en een waterpijp. Ik zie Humberto Tan lachen om een grap van Robert Vuijsje en verderop hoor ik Ancilla Tilia tegen MC Melodee zeggen dat ‘deze tent nog slechter is beveiligd dan internet-bankieren bij de ING’. Ondertussen is er op het podium een freestyle bezig van een Franse rapper die nog het meest lijkt op de één of andere Jean- François van de afdeling Administratie die een vriendje van zijn broertje wel eens heeft horen rappen. Omdat Jean- François van Administratie graag promotie wil maken heeft hij tegen zijn collega, de pr-dame, gezegd dat ‘hij de avond wel wil openen en dat zijn rapteksten net zo lekker smeren over een goede beat als Paturain over een stokbrood.’ Wat de pr-dame kennelijk niet wil zien maar, het publiek wel; hij ziet eruit als een stokbrood met puisten. Een zwetend stokbrood met puisten. Zonder flow. De puristen van de avond staan zich dan al een tijdje te verbijten. U.N.I.Q. staat tegen het podium en houdt een tirade tegen Jean- François van Administratie. Sticks schraapt zijn keel en zelfs Erik Zwennes zie ik denken dat hij beter de mic zou rippen dan deze vrolijke Frans. Kortom: het broeit in de zaal. De pr-dame heeft zich ondertussen hersteld van het kroonluchter-ongelukje. De bar ziet er uit als een slagveld en een cocktail-boy is met een ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd met een schedelbasis-fractuur omdat hij de kroonluchter wilde doorkoppen, maar verder is alles onder controle. Maar de pr-dame kent Brian niet, een one-man-party-crashing-army. ‘Heb je hem gezien?’ vraagt Carlos bezorgd. Ik schud mijn hoofd en krijg een déjà vu. Brian heeft namelijk al jaren de gewoonte podia op te springen. Om een zangeres te zoenen, om van een metershoge box te stage-diven of om wacke rappers van hun plek te trappen. Op dat moment vraagt de pr-dame of we ons vermaken. ‘Mais bien sûr, madame. Merci beaucoup!’ zegt Carlos tegen zijn collega. Ik hoop dat ze doorloopt maar dat doet ze niet. Ze begint een verhaal over ‘een stukje communicatie tussen de consument en het concern en het authentieke verhaal achter de wijn.’ Net voordat ze me in slaap praat schrikt de zaal op door het schurende geluid van een vallende microfoon. Het volgende moment hoor ik Brian door de zaal echoën: ‘GEEN CAMEMBERT-FLOW ON MY BLOCK! THIS IS THE REAL!’ Carlos stelt voor om naar huis te gaan, we weten wat er komen gaat: ellende. Er staan minstens dertien m.c.’s op het podium, U.N.I.Q. doet een bar of zesendertig en Brian staat hem bij: ‘BO! BO! BO! BO! BO! BO!’ Het moet gezegd, de zaal gaat nu he-le-maal los. De party is overgenomen door de bezoekers en de pr-dame rent van hot naar her om te redden wat er te redden valt. De beveiliging schreeuwt voordurend in oortjes, maar ze zijn te laat. Ik zie bezoekers met schalen vol brie de zaal binnen komen - een groot kaasgevecht breekt uit. De net nog zo stijlvol ingerichte zaal verandert binnen enkele seconden in een kaaspakhuis waarin een granaat lijkt te zijn ontploft. Iedereen ligt op de grond, klimt op de bar of rent elkaar achterna, Brian zingt samen met Jean- François van Administratie een chanson en James Worthy scoort punten door bij Arie Boomsma een halve kilo camembert in zijn kraag te dunken. Brian telt af. Bij ‘nul’ gaat een stortregen van wijn door de zaal. De pr-dame is inmiddels op het podium geklommen en trekt de microfoon uit de handen van Brian. ‘ÉCOUTEZ! ÉCOUTEZ! LE PARTY IS EAUVEUR! LE PARTY IS EAUVEUR! SENK YOU AND GOODBYE!’ Tien minuten later strompelen we naar buiten. Carlos pakt een homp brie van een tafeltje en propt die bij de nog altijd zingende Brian in zijn mond. ‘We gaan naar huis, vriend. Industry-rule number four thousand and six: go home before you get arrested by the pigs.’