De carrière van N.O.R.E. leek een langzame dood tegemoet te gaan. In 1996 trok hij nog de kar op The War Report, het bijna klassieke debuut van Queensbridge-formatie Capone-N-Noreaga, vervolgens had hij met dank aan The Neptunes enkele supersingles die ervoor zorgden dat hij ook als soloartiest meetelde. Maar daarna verging het hem steeds moeizamer. Hij maakte een even kortstondige als onsuccesvolle overstap naar reggaeton, en vervolgens naar Spaanstalige raps. De reünies met Capone – ja, een meervoudsvorm, want het duo heeft de gewoonte eens in de paar jaar uit elkaar te gaan – konden hun debuut geenszins evenaren. Sinds 2007, toen het commercieel geflopte Noreality verscheen, bracht N.O.R.E. geen officieel album meer uit. Maar nu is hij alsnog terug. En met Student of the Game pakt de mc het groots aan.
Waar zijn laatste projecten een wat amateuristische uitstraling hadden, met tweederangs producers en armzalige covers, ademt Student of the Game juist een zekere grandeur. De cover ziet er gelikt uit, het album verschijnt via Busta Rhymes' Conglomerate-label, E1 verzorgt de wereldwijde distributie, en onder meer Scarface, Pharrel Williams, Havoc, Pusha T en Pete Rock zijn van de partij. Die gastenlijst maakt echter ook meteen duidelijk waar de crux van dit album zit: enerzijds probeert N.O.R.E. opzichtig aan te haken bij de commerciële giganten van de laatste jaren, anderzijds wil hij duidelijk maken dat hij iemand van oude stempel is en dat hij zijn achtergrond beslist niet verloochent. Het resulteert in een vooral wisselvallig album. Built Pyramids LINK CLIP (met Large Professor) toont aan wat voor begenadigd rapper N.O.R.E. kan zijn, als hij schijnbaar zonder enige moeite, met zijn kenmerkend lichte stem en soepele tongval, over een opzwepend drumpatroon flowt. Daar linea recta tegenover staat Tadow, een overtuigende banger in het verlengde van Chief Keefs Don't Like, inclusief kletterende drums, een refrein vol woordherhalingen en vele gastrappers. Helaas kan er van ieder hoogtepunt gemakkelijk een zwakkere tegenhanger gevonden worden. Wat bijvoorbeeld te denken van She Tried (met Lil Wayne), dat met zijn zoetsappige refrein en slappe instrumentatie klinkt als een b-kantje voor I'm Not A Human Being Pt. 2? Op andere tracks probeert N.O.R.E. juist krampachtig te laten horen dat hij nog steeds dezelfde rauwe rapper uit Queensbridge is, wat resulteert in wel erg schreeuwerige coupletten of gemakzuchtige, semi-harde lyrics ("Pussy plus dick can only equal to fuck / And N.O.R.E. plus Pharrel can only the whut whut whut"). En zo schiet Student of the Game voortdurend heen en weer. Van straathoek naar dansvloer, van indringend naar inwisselbaar. Voor fans zal er genoeg materiaal op staan om zich aan vast te klampen, maar als geheel overtuigt dit album slechts zelden. Wat N.O.R.E. vooral opbreekt is dat hij geen keuzes durft te maken. Niet tussen verschillende stijlen, niet tussen verschillende gasten, niet tussen verschillende tracks. En daardoor is Student of the Game in elk opzicht net niet boeiend. Een groots opgezette, maar uiteindelijk vooral richtingloze comeback. 6.0 NB: Vandaag kondigde N.O.R.E. aan dat hij al begonnen is aan de opvolger van Student of the Game.