Dope D.O.D. gaat hard. Na een opzienbarende reeks internationale shows in 2012 brengt het Groningse vijftal deze maand Da Roach uit, een achttien tracks tellende dubbelaar met grote internationale namen. 
Vlak nadat de Tilburgse rapper Cilvaringz zich als eerste Europeaan bij de Wu-Tang Clan had aangesloten, sprak hij de gedenkwaardige woorden: "Onderaan de ladder beginnen? Fok dat! Als je succesvol wil zijn, moet je bovenaan de ladder beginnen." Sinds kort kan Dope D.O.D daar over meepraten. Hoewel er van beginnen feitelijk geen sprake meer is, hebben de noorderlingen sinds hun debuutalbum Branded (2011) de meeste treden van de ladder overgeslagen. Dankzij de recente deal met Duck Down Music, het label waar onder meer Black Moon en Heltah Skeltah onder contract staan, begeven ze zich namelijk tussen de top van de Amerikaanse undergroundscene. In dat verband geeft Dope D.O.D. met Da Roach een visitekaartje af. Het album is een uitgebalanceerde samensmelting van freaky tracks. Sommige daarvan (Brainworms, Black Rain, The Butterfly Effect) zijn pakkender dan andere (Little Bit a XTC), maar over het algemeen zijn ze van gelijkwaardig niveau. Daarbij is het prettig dat de Groningse crew een duidelijke, herkenbare richting kiest. Horrorcore mag dan geen toegankelijk genre zijn; wanneer het overtuigend wordt gebracht, kan het tot een indrukwekkend schouwspel leiden. Acts als Gravediggaz, Necro en Insane Clown Posse hebben er zelfs hun volledige oeuvre op gebaseerd. In die overtuiging gaat precies de winst schuil die Dope D.O.D. ten opzichte van het voorgaande album heeft geboekt. De rappers lijken zich beter thuis te voelen in de lugubere, obscure sfeer die hun producers creëren. Dat is waardoor ze zich staande weten te houden op tracks waarop artiesten als Onyx, Sean Price en Redman acte de présence geven. De Groningers werken met deze routiniers samen alsof ze al jaren bij elkaar op de koffie komen – koffie met een macabere bijsmaak, welteverstaan. Creatief gezien is Da Roach een compleet album. Op een enkele miskleun na ("Twinkle, twinkle, we're from Mars / Whistle, whistle, gets the starts / Twinkle, twinkle, we're from Mars / We are way to far for people") zijn de teksten trefzeker. Bovendien variëren de flows van bovengemiddeld tot sterk, hoewel Dopey Rotten echt aan zijn delivery moet werken. De kracht van het album gaat echter in de experimentele producties schuil. Met name de voortdurende dubstep- en drum ‘n’ bass-invloeden hebben een verfrissende uitwerking op het industriële geheel. In totaal duurt Da Roach ruim een uur en veertig minuten. Dat is een lange zit, zeker voor wie horrorcore geen dagelijkse kost is. Helaas lukt het Dope D.O.D. niet om de luisteraar gedurende achttien tracks te blijven boeien. In het geval van een dubbelalbum is dat ook niet per se nodig, maar dit is wel degelijk waar de groeimogelijkheden zich voordoen. Da Roach kent weinig tot geen uitschieters. Het gevolg is dat de afzonderlijke nummers, die stuk voor stuk verdienstelijk zijn, gezamenlijk eentonig gaan klinken en na verloop van tijd in een nietszeggend allegaartje uitmonden. Toch is Da Roach een prijzenswaardige release waarmee de Groningers zichzelf en de lage landen met verve vertegenwoordigen. Zoals gezegd gaat de kracht van Dope D.O.D. in de herkenbaarheid schuil. Zodra het collectief erin slaagt de grenzen van het genre te overstijgen zonder haar identiteit te verliezen, zou de toekomst er weleens heel rooskleurig uit kunnen zien. (7)