Voor State maakt recensent Joris Heemskerk regelmatig een mixtape roundup. Het is een waar mixtape extravaganza de afgelopen weken. Daarom een uitgebreide bespreking van de opvallendste en beste tapes. 
Fiend Lil Ghetto Boy Van No Limit blaffer naar Jet Life goedzak, Fiend heeft een prima plekje gevonden in kamp Curren$y en laat de laatste jaren weer regelmatig van zich horen. Hij bedacht bij zijn tweede leven als rapper een nieuw alter ego (International Jones) maar godzijdank is de oude, opgefokte Fiend niet helemaal verdwenen. Deze mixtape is de eerste, haast perfecte symbiose van Fiends twee identiteiten. Ze wonen hier allebei, de No Limit Fiend en de smooth en dandy International Jones. En de oldschool “whomp whomps” laten niet lang op zich wachten. Tijdens de veel te korte opener Mr. Jones is het meteen raak en dat gevoel van “yep, hij kan het nog” gaat de hele tape niet weg. Lil Ghetto Boy Anthem volgt, op een Timbaland-achtige, Oosters-getinte beat rapt Fiend ouderwets over zijn ouwe heer, broertjes, No Limit kameraden en het is fijn om te horen dat hij ze nog niet vergeten is. Er zij weinig rappers die zo comfortabel in hun tracks zitten, in zijn beste momenten hoeft Fiend geen moeite te doen om zich een productie toe te eigenen. Tracks als The Coolest en Blue, White and Red zijn ontstaan in een donkere New Orleans nachtclub, de jazz band die wat doo-wop speelt, af en toe een setje strijkers. Het is de schemermuziek die Fiend de laatste tijd zo innig omarmt. Dat spel; tussen de nieuwe en oude Fiend is wat deze tape zo heerlijk in balans maakt. Die keer dat Fiend zich door Mouse On Tha Track laat verleiden tot ouderwetse New Orleans bounce. Met Lil Sumptin’ slaagt hij daar glansrijk in. Elke Mouse On Tha Track productie klinkt als een Cash Money klassieker en dit is daarop geen uitzondering. Maar goed, het is niet al goud dat blinkt, ook niet als het om Fiend gaat. Niemand vertelt Fiend dat zoetsappig niet zijn ding is? Violent Violins, over zijn zoon, is een pure slaappil en als we toch bezig zijn; Fiend op een for-the-ladiestrack? Nee man. Those Jeans is een afschuwelijke versiertrack (those jeans I just wanna slide them ooooff ya”) , Fiend in combinatie met een r&b refrein? Nee man. Voor de rest van de tape: ja man, en uit volle borst: whomp, whomp. Casino Ex-Drugs Dealer Alsof de titel zelf niet genoeg zegt, zet Casino hem in niet helemaal strakke lijntjes coke op de hoes van zijn mixtape debuut. Straatrappers die plat gaan op hun ervaring in de genotsmiddelen industrie, ik zie je indutten maar wacht nog even. Casino mag dan schaamteloos de meest obscene clichés adopteren, deze meneer is een gekkenhuis, in het kwadraat. Met saus. De man is Future’s broertje (echt) en als je dacht dat die er af en toe langs flowt (positief dan wel negatief) dan gaat Casino helemaal uit zijn dak. En dat klinkt best wel fantastisch. Casino rapt als een dronken baviaan, en dat is verre van een negatieve aanbeveling. Misschien kort door de bocht, iets ruimer uitgelegd kun je zeggen dat hij zijn uiterste best doet om al zijn verses zo tegendraads mogelijk neer te leggen. De ritmiek in zijn flow is nogal bezopen, hij klopt werkelijk voor geen centimeter, waar elke rapper rechtdoor gaat keert Casino om met een handrembocht vliegt over de kop en landt op de trekhaak. Maar het is een verademing. Casino’s stemgeluid ligt ergens tussen de grom van DMX en Future’s autotune rasp. Al die facetten, de grom, de rasp, een paranoïde ego, ze komen soms samen in een wonderlijk monster van een track. Security Camera bijvoorbeeld, waar hij wisselt tussen de paranoïa en de zekerheid van een dealer die denkt dat hij alles onder controle heeft , en dat dan op een Zaytoven beat vol olijke circusblazers. Deze tape is een straightup achtbaan van doldwaze flow, coupletten en beats. Future al moe? Casiiiiiiiiiiiiiiiino. Paul Wall & Slim Thug Welcome 2 Texas Vol 3: All Star 2013 Slim Thugs volvette Houston flow is met de juiste beat eronder standaard een succesformule. Dus als je enkele van de heetste beats van afgelopen jaar neemt, zoals daar zijn; de beat van Love Sosa, 2 Chainz’ Crack en Holy Water, en je geeft Slim Thug even de tijd, dan kun je alleen maar eureka, en ook, bis bis juichen. Slowmotion headbangen is dan vanzelfsprekend. Op deze aloude mixtape formule (beat jatten en je eigen verse erover leggen) is deze tape gestoeld. Het is vooral Slim Thug die ook de kadans van de originele nummers volgt, Paul Wall lijkt minder op de hoogte van de specifieke vibe per nummer en doet alles op zijn Paul Walls en dat is dan weer iets minder spannend. Je kunt de man niks kwalijk nemen, de Houston legende viel 50 kilo af en verloor daarmee ook een deel van zijn relevantie. Over Game’s Holy Water laten ze wel degelijk allebei horen dat die beat met chopped en screwed vocalen eigenlijk nóg beter klinkt. Waar het dan onmiskenbaar fout gaat is op de Started From The Bottom beat. Zonder het snerende stemgeluid van Drake (of Mocromaniac trouwens) verliest die track een deel van zijn DNA. Fuck Drake maar zo is het. Het gaat ook mis op de kermisklant-beat van H-Town’s Finest, waar Kirko Bangz zijn nietszeggende zelf lekker zijn gang gaat. Dat refrein tast tandglazuur aan, Oral-B of niet. Wie op zoetsappigheid zit te wachten op een Slim Thug/Paul Wall tape mag zichzelf stante pede weggooien. Ook van dat laken een pak is de belabberde kidnappoging van Kendrick Lamars Poetic Justice beat. Ook al zit die beat vol met leuke screwed en chopped details, het skelet van de beat is te licht voor deze twee. Uiteindelijk is dat waar dit concept aan ten onder gaat, niet dat je daar heel verdrietig om hoeft te zijn. Deze tape kwam uit ter gelegenheid van het NBA All Star Weekend dat dit jaar Houston aandeed, snel in elkaar geknutseld en niet meer dan een samenraapsel van een aantal goede ideeën. Pik er de fijnste tracks uit, zet die op een usb stick en blaas die uit je JBL speakers in je Civic, klinkt fantastisch. Young Roddy Good Sense 2 De Jet Life familie heeft de wind in de rug dit jaar. Kapitein Curren$y is de blikvanger, onbetwist zelfs, maar de collega’s die langzaam uit zijn schaduw kruipen kunnen zelf ook een goed potje meerappen. Roddy is zo’n jonge hond die er schijnbaar klaar voor is op eigen benen te staan. En op dit tweede deel van zijn Good Sense reeks klinkt hij meer dan ooit op zijn gemak in de schijnwerpers. Young Roddy is het zeldzame type rapper die altijd alle kanten van een verhaal wilt vertellen. Als dat fout gaat, is dat dodelijk. Maar Roddy weet daar goed mee om te gaan. Simpelweg omdat hij nergens overkomt als iemand die alles beter weet maar meer als iemand die al gaande leert. Misschien helpt zijn lichte stemgeluid ook. “My girl on that molly / me I’m on the chronic.”, verstandige jongen ook. Ook muzikaal gezien is hij verstandiger geworden. Waar hij op het eerste deel van Good Sense 2 vooral over bestaande beats rapt, maakt hij hier gebruik van originele producties. Veel soulsamples, weinig dikke trapsnares en weinig over the top bombast, meer het Harry Fraud type beat. Hoe kun je niet zonder na te denken verdrinken in de dikke soulmodder van Ignorant Shit, kan niet. Fraud produceert zelf het nonchalante 4 The Money dat hij voorziet van heerlijk lome blazers. Curren$y duikt slechts één keer op, op Good Sense 2, niet al te best, een couplet opnemen na een diepe wietslaap is geen goed idee. Jet Life collega Trademark Da Skydiver doet beter zijn best, You Know is mede dankzij zijn coupletten een van de betere tracks op deze tape. Al helpt die spaceage beat met licht trillende snares ook een beetje. Met 13 tracks totaal is Good Sense 2 ook eindelijk een tape die zichzelf niet opeet door eindeloos te voort te kabbelen. De tape stopt als je er net lekker in zit en smaakt naar meer, laat je zelfs hongerig achter. Goede ontwikkeling. JT The Bigga Figga Bonkers JT The Bigga Figga is een icoon in de Bay Area, zijn debuut is een westkust klassieker, maar om een of andere reden (lees: geld) doet hij de laatste tijd aardig zijn best om een stukje van de Atlanta traptaart mee te snoepen. Waarom? Geen idee (lees: geld), maar van een tekort aan talent in The Bay is geen sprake. Echt niet. Toch klopt JT The Bigga Figga aan bij enkele van de grotere namen uit de Atlanta rapscene, en daarmee ook de nationale en internationale rapscene. Hij heeft voor Bonkers een hele buslading grote namen opgetrommeld. Zowel Gucci Mane, als Future, Lil Wayne, Nicki Minaj, Young Scooter, T.I. en 2 Chainz doen mee. Met wisselend resultaat, 2 Chainz zijn feature game is bijvoorbeeld nog geen schim van wat hij vorig jaar was, en T.I. is ook al een tijdje niet meer zo relevant als hij denkt. De drie nummers met Gucci Mane, allen geproduceerd door Zaytoven zijn gelukkig één voor één wel de moeite waard. Vooral de beat van Dat Bitch is een kil en eenvoudig monster. More Than Money, een lichtvoetig deuntje, ook uit Zaytovens snelkookpan, waar Young Scooter een simpel refreintje onder legt is zo licht als een veertje maar zit meteen in je hoofd. Hoe je er dan met droge ogen voor kunt kiezen om die lelijke kont van een track met Lil Wayne op deze tape te proppen is een raadsel. De track is een faalfestijn op alle fronten. Het mag trouwens ook best gezegd worden dat niet alles dat Future aanraakt veranderd in goud, dat bewijzen de tracks waar Future hier opdraaft. Bovendien weet iedereen behalve hijzelf blijkbaar dat JT ook geen onverdienstelijk rapper is, hij leunt hier veel te veel op de nieuwe lichting. Iets meer zelfvertrouwen zou de man goed staan. Cap-1 T.R.U. To It Cap-1 is een maatje van 2 Chainz en je kunt het slechter treffen. Hoogvliegende vrienden als 2 Chainz zijn als beginnende rapper zeer welkom en het telefoonboekje van 2 Chaiiiinz staat vol met niet de minste connecties. Cap-1 modelleert zijn stijl ook een beetje naar die van 2 Chainz, bedenk een hook en ren er een paar rondjes mee. Dat wil niet automatisch zeggen dat Cap-1 die formule succesvol weet te gebruiken, een hook als “Gang…..bang” is echt te kort door de bocht. Of hele coupletten laten eindigen op “yeah”, saai. Maar één ding begrijpt Cap-1 als geen ander. De dikte van de beat doet ertoe als het om trap-rap gaat. En één ding zit wel snor met dit mixtape debuut, het loopt over van de met bombast besmeurde beats. Je kunt deze tape prima in je Civic pompen maar check eerst de vering. Het grootsche look-at-me-now epos Gold Wings springt eruit (“shared dreams / and they laughed at it / the world slept on me like a craftmatic”). Own Drugs is eigenlijk een 2 Chainz track waar Cap-1 voor uitgenodigd werd en niet in kleine mate een succes werd dankzij Juicy J’s aanwezigheid. Travis Porter, nooit verlegen om een paaldans-pomper, sluit aan op Buss It, compleet met molly-in-champagne verse (Rick Ross, jij bent de schuld). Young Chop gooit tegenwoordig ook beats op elke traprapper, dus ook op Cap-1, maar dit is duidelijk beat uit Chops B-arsenaal. T.R.U. To It klìnkt vooral als een groots debuut maar onder de streep is Cap-1 is niet echt in staat die verslavende oorwurmen die 2 Chainz wel uit zijn mouw schudt op te hoesten. Misschien te vroeg voor een conclusie of een afschrijving maar deze tape is in ieder geval alleen voor de echte trap-verslaafde die elke dag op zoek is naar een nieuw shot trap-dope.