De titel van zijn debuutalbum (No Introduction) had Tyga misschien beter kunnen bewaren voor dit nieuwe wapenfeit. Met een bijdrage aan Chris Brown’s megaknaller Deuces en zijn latere monsterhit Rack City mag de drieëntwintigjarige Tyga inmiddels een gevestigde naam heten. Een uitgangspositie die lui maakt, leert de rapper ons. Want Hotel California klinkt ronduit voorspelbaar, ambitieloos en bovenal gemakzuchtig.
Aan de gastverschijningen en producers zal het in ieder geval niet liggen. Zo heeft Tyga ondermeer Lil Wayne, Rick Ross en 2 Chainz weten strikken voor een versje en komen de beats onder andere uit de kokers van de getalenteerde DJ Mustard en Cool & Dre. Nee, het is de volledig getatoeëerde rapper zelf die de makkelijkste weg kiest en, wanneer hij niet de oude lines van Tupac of C-Murder recycled, verstrooid keuvelt over materieel, seks en geweld: “We don’t fuck with no police/ I’m too fly to be low key/ Them 24 inch? Kobes/ All black, that’s yours to see.” Tyga volgt een eenvoudige, maar weinig beproefde formule van hitgevoelige clubtracks enerzijds en zoetgevooisde r&b liedjes anderzijds. Het meest dominante geluid komt in de vorm van minimalistisch up tempo instrumentaties á la Rack City. Zo vertonen het compleet inwisselbare 500 Degrees, Dope en Get Loose – zeker wanneer herhaaldelijk afgespeeld – grote gelijkenissen en lijkt de rapper zijn foefje uit 2011 nog eens dunnetjes over te willen doen. Het zoetgevooisde zit ‘m in de catchy refreintjes en gladde samples. Zo trekt zanger Future op Show You volledig de show naar zich toe met zijn kunstmatige, warme stemgeluid en brengt Tony! Toni! Toné!’s zonnig aan flarden geknipte It Never Rains (In Southern California) dat echte urbane Californië gevoel met zich mee. Het nummer (It Neva Rains) doet denken aan Game’s eerder uitgebrachte Celebration - waarop Tyga ook al te horen was! - en heeft iets zorgeloos over zich; je waant je op een ontspannen cook-out in South Central waar de biertjes koud staan en waar Indo wordt gerold. En toch, hoe onderhoudend het merendeel van de tracks ook mag klinken, Tyga lijkt de bezieling en wil te missen om er met Hotel California écht iets van te willen maken. Vind je het op het eerste gehoor nog wel aardig? Drie luisterbeurten verder heb je het gevoel de plaat van buiten te kennen en steekt de voorspelbaarheid de kop op. Natuurlijk zullen krakers als Molly – zeker gezien de huidige hype over het pilletje – hun weg naar de clubs vinden. Maar maken we aan het einde van het jaar de balans op, dan hoor je niemand meer over Hotel California. (5)