Waar voorgangers Bastard en Goblin nog bol stonden van de zwartgallige perversiteit en quasi-homofobe uitspraken, gaf Tyler The Creator aan het met zijn nieuwe plaat over een andere boeg te gooien: ''Praten over verkrachting en het opensnijden van lichamen boeit me gewoon niet meer.'' En het moet gezegd; de jonge voorman van OFWGKTA lijkt met Wolf grotendeels woord te hebben gehouden. Uiteraard spat de recalcitrantie er nog steeds vanaf, maar “Wolf Haley” toont zich voor het eerst – zij het sporadisch en verkapt – van een andere kant. Gelukkig maar. Op die misantropische puber zat inmiddels niemand meer te wachten.
Natuurlijk, plotse raps over bloemetjes en bijtjes hoeven we niet te verwachten. Vrouwen worden nog steeds geacht te pijpen en of maatje Frank Ocean nu uit de kast is of niet, het woord “fag” is wederom niet weg te denken uit Tyler’s vocabulaire. Maar had je Tyler twee jaar geleden over zijn absente vader en overleden oma horen rappen (Answer)? Of had je verwacht de alles hatende rapper ooit te horen uitkomen voor zijn gekrenkte gevoelens voor een meisje (IFHY)? Waarschijnlijk niet. Overigens snijdt het OFWGKTA opperhoofd deze onderwerpen op geheel eigen wijze aan. Dat wil zeggen: vol verwarrende afdwalingen, beledigingen en obscure bekentenissen “Look, I wanna strangle you, till you stop breathing. Spend the rest of my life, looking for air. So you can breathe, or we can die together, you and me. Fuck. Look I'm in love.” Conceptmatig toont Tyler zich van zijn sterkste kant. Zo verhaalt hij in het gefrustreerde Pigs over een gepest kind dat zich bewapend en er niet voor terugdeinst de trekker over te halen wanneer het tegenover zijn plaaggeesten staat. Een ander juweeltje komt in de vorm van Collosus. Waar Tyler in pretpark Six Flags wordt aangesproken en opgehouden door een fan, die bezeten van hem is. Met een constante stroom aan veelal interne rijm bouwt Tyler zorgvuldig de spanning op: deze fan neem Stan-achtige proporties aan. De eruptie is een weergaloze anticlimax; Tyler – die niet kan wachten nu eindelijk de achtbaan in te gaan –onderbreekt de fan en gaat met ‘m op de foto, dan is hij er vanaf. Ook muzikaal gezien is Wolf niet slecht. Tyler, die alle producties van deze plaat voor zijn rekening neemt, kenmerkt zich wederom door een minimalistische, blikkerige en ietwat sonische sound. Uitzonderingen vormen het op jazz gebaseerde Lone en Threehome95, die dankzij hun warme geluid een stuk beter te behappen zijn dan het meerendeel van de tracks. Dit alles maakt Wolf tot Tyler’s beste album tot nu toe. Toegegeven, met maar liefst achttien nummers en dik zeventig minuten op de teller is het wat aan de lange kant, maar wat zou het? Tyler lijkt net op tijd “volwassen” te zijn geworden. (7.5)