Tussen zijn officiële releases door dropt Joe Budden in de regel één of twee mixtapes. Na Mood Muzik 4.5 (2011) en A Loose Quarter (2012) is het intussen weer tijd voor een volwaardig studioalbum: No Love Lost.
Lang voordat Joe Budden, Crooked I, Joell Ortiz en Royce da 5'9" hun krachten bundelen en Slaughterhouse oprichten, rapt Royce op zijn zwaarmoedige plaat Death Is Certain: 'My wife don't like my album / It's way to dark for women / She said I sound like I hold grudges / She rather listens to Joe Budden's / No disrespect aight, but fuck a party now!' Het kan verkeren: de King of Detroit heeft zich herpakt en schept alweer jarenlang op over guns, money en bitches, terwijl de ladies man uit Jersey City alleen maar donkerder is gaan klinken. Toegegeven: een partyrapper pur sang is Joe Budden nooit geweest. Toch klinkt zijn self-titled debuut uit 2004 (het album waar Royce naar verwijst, red.) een stuk luchtiger dan de platen die hij daarna heeft uitgebracht. De nieuwe release vormt in die zin geen uitzondering. Zowel inhoudelijk als muzikaal liggen tracks als Castles en Skeletons beduidend zwaarder op de maag dan bijvoorbeeld Fire, Pump It Up of Give Me Reason. Die zwaardere nummers vormen meteen het hoogtepunt van No Love Lost. Vooral het tweeluik All In My Head/Skeletons, waarop alle Slaughterhouse-leden te horen zijn, maakt indruk. Gedurende de afgelopen jaren is het viertal meer dan eens neergezet als een pact van mislukte rappers. Dat is niet geheel onlogisch (en laatste Slaughterhouse plaat was een drama) maar getuige deze tracks wel enigszins onterecht. De mc's leveren namelijk één voor één een prima prestatie - met name doordat ze hun inhoudelijk sterke teksten hartstochtelijk ten gehore brengen. Daarbij worden ze ondersteund door intense beats die, hoewel afkomstig van verschillende producers, naadloos op elkaar aansluiten. Deze twee collabo's behoren echter tot de weinige piekmomenten van No Love Lost. Er zijn nog een paar aanvaardbare nummers (Ghetto Burbs, Last Day) waarop Budden soms sterker voor de dag komt dan normaal (NBA), maar over het geheel genomen bestaat deze release uit nietszeggende album fillers die het beluisteren nauwelijks waard zijn - een zichzelf respecterende artiest als Budden onwaardig. Sterker nog: met het zeurderige, volstrekt willekeurige Tell Him Somethin' bereikt hij zijn absolute dieptepunt. No Love Lost is, met andere woorden, een miskleun. Joe Budden zakt door het ijs. Daar zijn naast het gebrek aan originaliteit en beleving vooral de producties debet aan. Afgezien van de hierboven beschreven highlights klinken de meeste beats (She Don't Put it Down, You And I, Switch Positions) als haastig uitgewerkte schetsjes. Wat betreft zijn instrumentals is de rapper kennelijk snel tevreden. Dat is opvallend, zeker omdat zijn lyrics en delivery vrijwel altijd een voldoende scoren - bij tijd en wijle zelfs een ruime. Gemiddeld brengt Joe Budden eens in de twee jaar een full-length uit. Zijn creatieve en artistieke vermogens laten echter nogal wat te wensen over. Het gevolg is dat zijn vijfde soloalbum, op enkele noemenswaardige nummers na, onmiddellijk in de vergetelheid verdwijnt. Waarschijnlijk werkt de productieve Budden gewoonweg boven zijn macht. Als lid van een viertal komt hij nog wel tot z'n recht, maar als soloartiest blijkt hij na tien jaar niet zo bijster interessant meer. Daar is No Love Lost het treffende bewijs van. (4.0)