Zijn single Crabbuckit (2004) was een tijdje razendpopulair op The Box. De vier albums die hij tot nu toe uitbracht werden unaniem lovend ontvangen. Toch is k-os een naam die de meeste hiphopliefhebbers niets zal zeggen. Jammer, onterecht ook. Al probeert de Canadese rapper hier met zijn nieuwe Black on Blonde iets te nadrukkelijk verandering in te brengen, waardoor het misschien wel zijn minste plaat tot nu toe is.
k-os is een unieke artiest. Soms toont hij zich een rechttoe rechtaan rapper, vervolgens klinkt hij als een moderne opvolger van Bob Marley, terwijl hij zo nu en dan uitstapjes maakt naar de genres pop, spoken word, rock of gospel. Hij doet nog het meest denken aan Kid Cudi en B.o.B., artiesten die eveneens al zingend door diverse genres laveren, met de kanttekening dat k-os nog minder makkelijk te categoriseren valt. Want hij is ook nog eens muzikant: hij speelt gitaar en bas, hij drumt, hij produceert - tja, de versleten benaming 'creatieve duizendpoot' is hier echt van toepassing. Alleen wordt het tijd dat het behalve enkele geweldige nummers I wish I knew Natalie Portman ; The Love Song ; Man I Used to Be en levendige platen ook eens een klassieker oplevert. Helaas, Black on Blonde is niet die gewenste klassieker geworden. Toegegeven, het is een ambitieus project, ambitieuzer dan alles wat k-os ooit heeft uitgebracht en op zich is dat aanbevelenswaardig. Voor het eerst in zijn loopbaan heeft de MC geprobeerd zijn creativiteit enigszins te structureren: de eerste disc van deze dubbelaar bevat de nummers die, hoe poppy ze soms ook klinken, hiphop als basis hebben, terwijl op de tweede disc de rockkant van k-os centraal staat. Opzwepende drums, onweerstaanbare melodieën, een strak couplet van Black Thought, zoetgevooisde refreinen, verwijzingen naar en samples van ABBA, Neil Young en Billy Joel: werkelijk alles komt voorbij op deze dubbelaar. Tekstueel schiet het heen en weer van emotionele ballades tot voorspelbare vrouwenversierderij. Nu eens rauw, dan weer sentimenteel. k-os bedient zich van alle registers en onderstreept daarmee zijn talent. Leuk, aardig, alleen we wisten al dat hij talentvol is. Om de grootste opzet van dit album te rechtvaardigen - sowieso, samen zijn de twee disc nog geen 75 minuten, hadden ze niet op één schijf gekund? - moet er meer gebeuren dan alleen een achtbaanrit van stijlen. Ja, het krachtige schuilt bij k-os deels in dat springerige, maar het ontbreekt Black on Blonde aan eigen karakter. Aan iets overkoepelends, aan iets wat al die losse klanken en ideeën bijeen brengt. Juist doordat k-os zoveel probeert, valt Black on Blonde tegen. Bovendien wordt er op sommige momenten te opzichtig naar de hitlijsten gehengeld (bijvoorbeeld op NYCE 2 Know Ya ) en komen sommige rockdeuntjes qua overtuigingskracht niet veel verder dan Black Eyed Peas-kopieën. Zulke momenten zijn uitzonderingen, k-os blijft een kundig artiest. Maar kundigheid alleen is niet genoeg. Dat bewezen zijn vorige albums onbedoeld al. En Black on Blonde zal daar geen verandering in brengen. (6.0)