"Your city is beautiful. The women are fine, the weed is incredible and the dudes are real rapheads", zo deelt Killer Mike de halfvolle oude zaal van de Melkweg aan het begin van zijn show mee. Ironisch is het niet bedoeld, maar opmerkelijk is het wel. Het nadrukkelijke gerucht dat er in de voorverkoop slechts achttien kaarten zijn verkocht doet de ronde, en het merendeel van het publiek lijkt voor Chrisette Michele te zijn gekomen, een zangeres met wie Mike het podium deze avond moet delen.
Killer Mike, die ooit doorbrak onder de vleugels van Outkast’s Big Boi, is een zelfbenoemd rap nerd. Het vorig jaar verschenen R.A.P. Music is daar een testament van: Mike maakte een album dat qua concept teruggrijpt naar het klassieke één producer en één mc model (El-P verzorgde alle beats), en inhoudelijk vooral refereert aan het vroege solowerk van Ice Cube. De kritieken waren lovend, en Mike lijkt na tien jaar eindelijk zijn potentie waar te maken. Oude hit Adidas (een acroniem voor All Day I Dream About Sex) laat hij achterwege. De twee gastbijdrage die hem ooit het publieke bewustzijn binnen katapulteerde, Never Scared van Bonecrusher en The Whole World van Outkast, doet hij nog wel. Met name bij eerstgenoemde zweept de moddervette Mike, bijgestaan door alleen een dj, het publiek met succes op. Halverwege de show vertelt hij tussen neus en lippen door dat er later dit jaar een duoplaat van hem en El-P zal verschijnen (waarbij El-P niet alleen zal produceren, maar ook zal rappen). Dat lijkt goed nieuws, want zijn nieuwere werk brengt hij vele malen overtuigender dan de oude hitjes. Anno 2013 is Mike vooral een geëngageerde rapper die zich bijna lijkt te schamen voor zijn oudere werk. In een interview gaf hij al aan zich niet een politieke stroming te willen verbinden. Dat levert een enigszins genant moment op als hij tussen twee nummers in iets over Obama zegt. In Nederland is Obama nog steeds vooral een teken van hoop en de eerste zwarte president van de Verenigde Staten van Amerika, en dus joelt en juicht een aanzienlijk deel van het publiek enthousiast. "I’m not finished yet", bromt Mike geagiteerd. Een betoog over het niet nakomen van verkiezingsbeloftes volgt, met als slot vijfwerf "fuck ‘em". Dan begint hij aan Reagan, een vier minuten durende driftbui tegen de voormalige president. Tijdens het tweede couplet is de woede bijna tastbaar, en als hij - na af uit te sluiten met "i’m glad Reagan’s dead" - nog één keer op Obama inhakt, lijkt de Melkweg ineens weinig meer met de machtigste man ter wereld op te hebben. Dat heeft veel met de overredingskracht van Mike te maken. Zijn korte speeches tussen de bedrijven door brengt hij op dominee-achtige toon. Daarbinnen is hij soms woedend op alle denkbare politieke systemen, maar vaker opgetogen over het feit dat men zijn muziek schijnt te waarderen. Aan het eind van zijn één uur durende set klimt hij van het podium af om met iedereen die dat wil een praatje te maken en op de foto te gaan. Ook de Chrisette Michele-fans maken daar gretig gebruik van.