Van succesvolle clubavond naar festival; dat is niet meteen een garantie voor succes, maar de organisatie van Encore waagt het erop. En met een wekelijkse avond in de Melkweg die bijna altijd uitverkoopt, is dat niet eens zo’n gekke gedachte. Verspreid over drie podia op de NDSM-werf zijn de nodige dj’s en artiesten te zien en dus trekken de bezoekers van de gelikte clubavond massaal naar het industrieterrein in Amsterdam Noord. Massaal ja, want in de namiddag blijkt het Encore Festival uitverkocht te zijn.
Al vroeg op de dag staat Jayh op het programma, maar desondanks is de tent van de Live Stage opvallend vol. Wanneer de zanger opkomt met ‘ Ik Ga Hard ’ zingt gelijk ook iedereen al mee. Het collectieve meezingen is tijdens zijn hele optreden aan de gang, zelfs bij tracks van zijn eerste EP zoals ‘ Delilah ’ en ‘ Mijn Baby ’ (beiden uit 2009 alweer). Jayh speelt met het publiek, is enorm charismatisch zonder dat het een moment overdreven wordt en zingt vooral loep- en loepzuiver. Ik zou een moord doen voor één zo’n stemband. Mack Wilds, één van de Amerikanen die geprogrammeerd stond, cancelde op het laatste moment zijn optreden. Dit bracht twee veranderingen teweeg; Ryan Leslie zou komen opdraven als zijn vervanger en Adje zou eerder beginnen aan zijn set. De timetable is hierdoor een beetje onduidelijk geworden, maar desalniettemin lijkt Adje tot op het bot gedreven om tot het gaatje te gaan. Even later wordt duidelijk waarom: Adje vertelt, zichtbaar geëmotioneerd, dat hij binnenkort acht maanden naar de gevangenis moet voor een zaak uit 2008 en dat dit voorlopig zijn laatste optreden is. Gelukkig wil het publiek voor Adje’s laatste optreden zich helemaal overgeven en dat levert een indrukwekkende show op. Wat volgt is een energieke crowd, rondzwaaiende Sloddervosgang-vlaggen, gastoptredens van Cho en Jowy Rosé, tranen bij Adje’s moeder en natuurlijk ‘ Hele Meneer ’. Adje is straks acht maanden weg en dat is een fucking gemis voor elk podium. Hierna is het de beurt aan invaller Ryan Leslie. De Amerikaan stond vorige week nog op Vestival in Nijmegen en was dus in de buurt. Bewapend met een Korg-synthesizer (die hij amper aanraakt) op het podium probeert hij in het eerste deel van zijn optreden het rappend er van af te brengen, om vervolgens te eindigen met een handvol tracks waarop hij zingt. Ryan Leslie kan beter zingen dan rappen en het is eigenlijk ook vrij zonde dat hij zo’n groot deel van zijn show het als rapper probeert, maar ook als hij zingt wordt het optreden nergens echt boeiend en voelt het zelfs plichtmatig aan. Tijdens de Encore-clubavonden gebeurt het regelmatig dat er een rapper het podium beklimt om tijdens de set van een dj zijn eigen track live te doen. Dit verschijnsel vormt de basis voor de Encore Allstars. In een klein half uurtje verschijnen zo’n beetje alle Nederlandse rappers op het podium die in de clubs gedraaid worden. Alle artiesten doen één of twee tracks, volgen elkaar in rap tempo op en elke track wordt kundig aan elkaar gemixt door de dj. Zo openen Jayh en Adje de Allstars-show met ‘ Fock Wachten ’ en daarna volgen onder andere SBMG, Kleine Viezerik, Hef (oh mijn god, hij deed ‘ Puur ’), Zwart Licht, SFB en Jebroer. Hydro mag het geweld afsluiten met ‘ Hindabuilding ’, dat na al die jaren nog steeds dé festivaltrack is. Het is voor de andere artiesten haast oneerlijk om met dit sterrenensemble te concurreren, maar dit was zo verschrikkelijk hard. Knappe jongen die dit gaat overtreffen. De eerste artiest die de twijfelachtige eer heeft om na de Encore Allstars op te treden, is Vic Mensa. De man uit Chicago opent met de vrij recente track ‘ Wimme Nah ’ en vanaf de eerste baslijn stuitert hij over het podium. Vic Mensa blijkt gezegend te zijn met een goede motoriek, want elk normaal persoon was met zulke bewegingen allang op zijn muil gegaan. De rapper springt, rent, valt steeds bijna maar toch niet helemaal en duikt zelfs nog eventjes de mensenmassa in. Hij sluit af met de track ‘ Down on my Luck ’, die overigens een dag eerder ook niet had misstaan op de NDSM-werf tijdens technofestival Voltt. Het mag gezegd worden: Vic Mensa is haast on-Amerikaans energiek en dat werkt heel aanstekelijk. Ondertussen is de zon onder op de NDSM-werf en dat lijkt de ideale setting voor Pusha T. Tussen alle clubvriendelijke acts is de Amerikaan toch een vrij opvallend ‘ondansbare’ boeking. Pusha T rapt vlijmscherp en geeft een strak, vrij klassiek hiphopoptreden. Het is alleen de vraag of het merendeel van de bezoekers daar wel zin in heeft. Wanneer bijvoorbeeld ‘ I Don’t Like ’ wordt ingezet springt de hele tent mee, maar dit wordt al gauw afgekapt voor ‘ New God Flow ’, die toch een stuk minder goed ontvangen wordt. De Amerikaan is live eigenlijk precies zoals hij ook op tracks is: het maakt niet uit hoe of wat, maar Pusha T scoort altijd wel een ruime voldoende. Het enige probleem is dat hij niet zo goed tussen de rest van de line-up past. Nee, wat dat betreft lijkt men toch meer zin te hebben in Ty Dolla $ign. Meneer Dolla $ign heeft de gave om vrij loom en rustig te zingen en toch het publiek wild te maken. Zijn vocalen staan grotendeels nog op de band, maar de momenten dat hij buiten die vocalen een uithaal plaatst, klinkt hij opvallend zuiver. Vooral de tracks ‘ Or Nah ’ en ‘ Paranoid ’ kunnen rekenen op veel respons van de aanwezigen. Ook is de Amerikaan aardig genoeg om tijdens afsluiter ‘Paranoid’ een aantal dames uit het publiek het podium op te halen die mogen dansen voor hem. De laatste liveact die op het programma staat is Kid Ink. Hij heeft begin dit jaar zijn album ‘My Own Lane’ uitgebracht wat de definitieve doorbraak betekende voor de rapper. Kid Ink is misschien niet de meest boeiende rapper die er is, maar hij is wel uitermate geschikt in de setting van Encore. Zo gaat het begin van zijn optreden haast naadloos over in het eind van de set van dj Flava. Kid Ink opent met albumopener ‘ Hello World ’ en vindt zijn hoogtepunt wanneer ‘ Show Me ’ wordt ingezet. Dit alles terwijl zijn dj structureel het airhorn-knopje aan het buttonbashen is. Na het degelijke optreden van Kid Ink heeft Jazzy Jeff een uur lang om de Live Stage op gepaste wijze af te sluiten. Dus, wat hebben we geleerd van de eerste editie van Encore Festival? Dat de Encore Allstars zonder enige twijfel het absolute hoogtepunt van het festival vormden, de NDSM-Werf een prima locatie voor een dergelijk festival is en Adje helaas acht maanden van het toneel zal verdwijnen. Ondanks een paar kleine smetjes verdient de organisatie ook een groot compliment; bij de eerste editie uitverkopen en tienduizend man naar je festival halen, is indrukwekkend. Applausje voor Encore. Klik hier voor het fotoverslag van Encore Festival